Jantje lacht, Jantje huilt
Jantje lacht, Jantje huilt, zo voel ik me op het ogenblik. De ene dag kan ik de zorg om de komende uitslag op 20 april van me af zetten of ik kan er mee leven, de volgende dag zit ik diep in de put en staat het huilen me nader dan het lachen. Gelukkig komt het laatste wat minder voor maar wat kunnen je gedachten je stemming beïnvloeden. Logisch wel als je kijkt naar wat er van af hangt.
Volgens mij zijn er drie mogelijkheden qua uitslag komende woensdag:
- PSA is stabiel, lijkt me fantastisch
- PSA is wat gestegen maar we wachten het drie maanden af
- PSA is flink gestegen en daar maak ik me ernstig zorgen over.
In het laatste geval zullen er andere middelen geslikt gaan worden of wellicht wordt er een chemokuur voorgesteld of zelfs een combinatie van die twee. En daar moet ik dan eerst alles van weten. Wat zijn op mijn lijf de bijwerkingen van het andere middel (enzalutamide waarschijnlijk) of van de combinatie en wat win ik ermee? Dat laatste vind ik zeer belangrijk!! Gelukkig heb ik een redelijke conditie dus ik moet wat kunnen hebben maar je weet nooit hoe je op die medicijnen reageert. Dat worden nog wel wat slapeloze nachten, ben ik bang.
Wat een invloed heeft het toch op je leven. Als ik zie dat mijn paspoort in 2018 verloopt, vraag ik me af of het dan nog wel nodig is om het te verlengen. Van die dingen ....
Ik heb geen reactie van Giel gekregen op mijn inzending "Winnen doe je nooit" en dat is jammer maar meer ook niet. Mijn vrouw vroeg zich af of ik dáár niet triest van werd, zo'n mineur liedje met zo'n droeve tekst. Maar dat heb ik alleen als ik het de eerste keer inzing en dat is toch nooit goed genoeg dus dan moet het nog een paar keer en dan wen je er weer aan. Na een tijdje lees je over de betekenis heen en ben je alleen bezig met schuren en plamuren, het moet mooi worden.
Op het ogenblik ben ik bezig met een muziekje dat ik rond 1984 gemaakt heb, niet mineur maar vrolijk. We woonden in Den Haag en het was zondagmorgen, prachtig weer, vogeltjes kwetterden en je hoorde de kerkklokken van de Laan van Meerdervoort. Voor de rest: stil! Zo'n melodietje vergeet je nooit meer en dat ben ik nu aan het opnemen. Dat doet me mijn zorgen vergeten want als ik met zo iets bezig ben, ben ik daar ook 100% mee bezig.
Ik bericht in de tweede helft van de week over de uitslag en hoop dat ik me voor niets druk heb gemaakt.
Volgens mij zijn er drie mogelijkheden qua uitslag komende woensdag:
- PSA is stabiel, lijkt me fantastisch
- PSA is wat gestegen maar we wachten het drie maanden af
- PSA is flink gestegen en daar maak ik me ernstig zorgen over.
In het laatste geval zullen er andere middelen geslikt gaan worden of wellicht wordt er een chemokuur voorgesteld of zelfs een combinatie van die twee. En daar moet ik dan eerst alles van weten. Wat zijn op mijn lijf de bijwerkingen van het andere middel (enzalutamide waarschijnlijk) of van de combinatie en wat win ik ermee? Dat laatste vind ik zeer belangrijk!! Gelukkig heb ik een redelijke conditie dus ik moet wat kunnen hebben maar je weet nooit hoe je op die medicijnen reageert. Dat worden nog wel wat slapeloze nachten, ben ik bang.
Wat een invloed heeft het toch op je leven. Als ik zie dat mijn paspoort in 2018 verloopt, vraag ik me af of het dan nog wel nodig is om het te verlengen. Van die dingen ....
Ik heb geen reactie van Giel gekregen op mijn inzending "Winnen doe je nooit" en dat is jammer maar meer ook niet. Mijn vrouw vroeg zich af of ik dáár niet triest van werd, zo'n mineur liedje met zo'n droeve tekst. Maar dat heb ik alleen als ik het de eerste keer inzing en dat is toch nooit goed genoeg dus dan moet het nog een paar keer en dan wen je er weer aan. Na een tijdje lees je over de betekenis heen en ben je alleen bezig met schuren en plamuren, het moet mooi worden.
Op het ogenblik ben ik bezig met een muziekje dat ik rond 1984 gemaakt heb, niet mineur maar vrolijk. We woonden in Den Haag en het was zondagmorgen, prachtig weer, vogeltjes kwetterden en je hoorde de kerkklokken van de Laan van Meerdervoort. Voor de rest: stil! Zo'n melodietje vergeet je nooit meer en dat ben ik nu aan het opnemen. Dat doet me mijn zorgen vergeten want als ik met zo iets bezig ben, ben ik daar ook 100% mee bezig.
Ik bericht in de tweede helft van de week over de uitslag en hoop dat ik me voor niets druk heb gemaakt.
2 reacties
Desondanks geen enkele twijfel: aankomende week ga ik mijn paspoort verlengen! Voor 10 jaar. En ik ben voornemens om als goed Hollander daar toch wel het maximale uit te halen!