Niets om je zorgen over te maken

Maar ja, als je al bijna 3 jaar een PSA van 0,02 hebt en het wordt ineens 0,04 (onmeetbaar, zeggen ze?) dan is het toch schrikken. Maar, zegt de uroloog, niets om je zorgen over te maken. Ja ja, dat zal best maar het is toch wel even wennen als het zo lang constant is geweest. Kom over een half jaar maar weer terug maar dat vonden we toch wel wat lang dus die afspraak wordt naar 3 maanden teruggebracht.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk al gewend was aan of, misschien beter, verwend was met die lage PSA en ik maakte me dus ook nauwelijks zorgen. Temeer omdat de uroloog in december nog had gezegd dat als ik nergens pijn had er hoogstwaarschijnlijk ook niets aan de hand was. Ergens op een klein plekje in mijn achterhoofd zat er nog zo'n klein duiveltje dat me soms op lelijke gedachten kon brengen maar over het algemeen kon ik dat manneke met een gerichte stoot tot zwijgen brengen. Nu wordt dat duiveltje helaas weer wat groter maar we gaan ons stinkende best doen om z'n pesterige invloed tot een minimum te beperken.

Het was een drukke week want vanmorgen dan de PSA uitslag maar gisteren bijna de hele dag in het nieuwe EMC voor de Bulkamid injectie: gel die op verschillende plekken wordt ingespoten in de plasbuis om voor een vernauwing te zorgen zodat je minder snel urine verliest.

Om 9:00 uur moesten we (we is natuurlijk mijn vrouw en ik) aanwezig zijn en vanaf die tijd was het wachten in een, overigens mooie ruime wachtruimte. Om 9:20 werd mijn naam omgeroepen en kreeg ik in een kamer het blauwe hemdje aangemeten. Na een uur om 10:20 werd ik naar de verkoever ruimte gereden; daar kwam ik aan de hartmonitor, bloeddrukmeter, zuurstofmeter en het infuus. Na nog een uur, om 11:20 heb ik de verpleegkundigen gevraagd of het de bedoeling was dat ik daar wortel zou schieten. Mijn vrouw dacht dat ik allang klaar was. Gelukkig kwam niet lang daarna een zuster van de anesthesie me vertellen dat het niet niet zo lang meer zou duren en ja hoor, om 11:30 werd ik naar de OK (er zijn er 26!!) gereden. De reden voor de vertraging was dat er een scoop kapot was en het was niet makkelijk om vervanging te zoeken. Alles is nieuw natuurlijk, wat wil je na een verhuizing?

Ik kreeg een licht roesje, kon dus ook iedereen horen - wat een drukte in zo'n OK - en heb zelfs een keer, weliswaar warrig, geen idee wat ik heb gezegd, gereageerd. De ingreep duurde zo'n 40 minuten en ik vertrok geheel wakker en gelukkig zonder katheter uit de OK terug naar de verkoever ruimte, maar dan nu de andere zijde. Kon ook al weer gauw plassen, alsof je lava plast!, en er bleef nauwelijks wat achter in mijn blaas. Over een week moet het duidelijk zijn of de ingreep heeft geholpen.

En nu maar wennen aan de 0,04!