Zeveren?

Het is al een tijdje geleden dat ik wat schreef voor mijn blog. In de tussentijd in een ruime camper een prachtige reis naar Amerika gemaakt samen met mijn vrouw. Naar de donateursdag geweest van de Prostaatkankerstichting, een lang gesprek gehad met de oncologisch verpleegkundige van het Langeland en mijn gedachten allerlei kanten op laten waaien (het stormt soms in mijn hoofd en dan zijn die gedachten niet in toom te houden).De camper was voor Amerikaanse begrippen klein - veel Amerikanen rijden in het formaat stadsbus met nog een auto erachter - maar het vereiste toch wel wat gewenning om zo’n, voor onze begrippen, joekel tussen de strepen te houden. Van San Francisco door Yosemite, vandaar door Death Valley, de Grand Canyon, de Mojave desert, richting Pacific, Monterey (Cannery Row) en terug naar SF. Genoten van de prachtige, soms adembenemende landschappen en het heerlijke weer. Het mooie van zo’n reis is dat je veel minder aan de kanker denkt, ik vergat zelfs mijn incontinentie oefeningen te doen. Een goed teken!Op de donateursdag heel veel informatie gehoord waarbij het verhaal van dr R de Wit het meeste indruk op mij maakte. Ik schrok echter van zijn opmerking dat patiënten met Gleason 9 meestal geen baat meer hebben bij enzalutamide en abiraterone. Wat dan wel vroeg ik me af en die vraag heb ik voorgelegd aan Stichting Duos. Hoe langer de Cyproteron zijn werk doet en tzt de toevoeging van hormooninjecties, was een deel van het antwoord, hoe beter het is. Inmiddels zit ik nu bijna een jaar aan de Cyproteron en ik moet zeggen dat ik me zorgen maak, ook al was bij een toevallige tussenmeting de psa nog eens 0,01 gezakt zodat ik nu op 0,02 sta. Ondanks deze positieve uitslag voel ik me erg onzeker en waaien mijn gedachten alle kanten op. Wat krijg ik voor uitslag bij het volgend uroloog bezoek? Wat gaat er gebeuren als de PSA weer stijgt? Hoe sta ik er volgend jaar voor? Soms ook nog veel somberder gedachten. Gelukkig kan ik er de ene periode beter tegen dan de andere.Nu is het niet zo dat ik de hele dag met deze gedachten te maken heb maar ze zijn soms moeilijk te stoppen. Ook heb ik genoeg afleiding: dagelijks fiets ik met het hondje naar de Balij, in totaal 18 km fietsen en 30 minuten lopen, heerlijk, wat een prachtig gebied is het toch. (ik heb zo’n fietskarretje gekocht waar Keetje prins heerlijk in ligt/zit). Ik kan me goed uit leven in de muziek en ik kijk graag naar de sportieve evenementen op tv. Dan is Jack, onze kleinzoon, er nog en als je hem ziet lachen, lacht de hele wereld, geweldig! Gezellig eten bij mijn dochter, bij mijn zoon. Ook is het weer tijd voor de racefiets en ik vind het heerlijk om 40 km te knallen, op mijn niveau. Wat loop ik dus te zeveren? Ja, het is tegenstrijdig maar die sombere gedachten prikken of steken er tussen door, soms overvallen ze me. Het is niet anders. Ik zal er mee leven en gelet op de bovenstaande alinea lukt dat wel!
Volgende bezoek aan de uroloog is 8 augustus.