Ga ik hier in herhaling?

Het is even geleden dat ik geschreven heb. Het is een drukke  periode geweest met de feestdagen vol mooie momenten en zoete herinneringen. Het leven was een opeenstapeling van leuke uitstapjes, fijne dagen met vrienden en familie. Eerst de aanloop naar Sinterklaas en daarna de kerstdagen. De kerstdagen hebben voor mij altijd iets magisch gehad en ik geniet ontzettend van de aanloop ernaar toe (en natuurlijk de dagen zelf).  

Tussen de feestdagen door heb ik mijn vijftigste verjaardag gevierd. Ik werd eigenlijk 42 jaar, maar zoals een vriend van mij zei: "Niemand heeft ooit gezegd dat je je verjaardag op volgorde moet vieren" en dus heb ik een mooi voorschotje genomen met een grootse winter BBQ met een gigantische Sarah in de voortuin, een prachtige piñata Sarah voor de kinderen en een unicorn rainbow taart. We zijn helemaal over de top gegaan en het was fantastisch. Gelukkig heeft een goed vriendinnetje me geholpen met alles opbouwen en weer afbouwen, want het was wel heftig om dit even te organiseren tussen kerst en oud en nieuwjaar in. Maar ik heb genoten. 

Helaas is in deze periode ook een dierbaar lotgenoot van Les Vaux overleden. Het is de eerste keer dat ik geconfronteerd wordt met het overlijden van een vriend terwijl ik zelf ziek ben . Niet ziek, maar zelfs palliatief. Gelukkig heeft mijn lieve vriend Hein rust en moet ik nog steeds gniffelen om het jointje wat hij voor me gedraaid heeft in één van zijn laatste weken (die nu nog boven in de kast lig). Ik had gezegd dat ik nooit meer zou blowen, maar natuurlijk kan hij me weer overhalen. En op een goed moment ga ik hem tevoorschijn halen..

Het second opinion traject in Leuven is even on hold gezet tot we terugkomen van Curaçao. Voor nu zit ik nu aan de onderhoudschemo zoals ze dat noemen. Ik krijg nog een lichte chemo en een anitlichaam panitumumab totdat we  weggaan. Helaas is  mijn huid het  niet helemaal mee eens en heb ik een heftige reactie op de panitumumab gekregen. Mijn gezicht zit onder de puistjes, rode vlekken en voelt alsof het continue in de brand staat. Voor de kerst was de antibiotica die ik hiertegen slikte niet meer leverbaar en dat heeft waarschijnlijk voor deze heftige reactie gezorgd. Inmiddels is de antibiotica weer leverbaar, maar mijn huid is nog steeds niet veel beter. Dit in zo'n gradatie dat ik besloten heb de volgende panitumumab kuur over te slaan. Ik dacht niet dat ik zo snel mijn breekpunt zou vinden qua chemokuren/ behandeling. Immers wandel ik overal doorheen (of houd ik mezelf vooral vol dat ik er zo doorheen wandel). Maar met de aankomende trip naar Curaçao durf ik het niet aan. Ik mag niet met mijn huid in de zon en nu doet iets erop smeren al pijn. Een fijn besluit was het niet. Het voelt alsof mijn ziekte weer een stapje terrein gewonnen heeft. Maar zoals mijn psycholoog zo mooi verwoord: "het is geen falen, het is weer nieuwe balans vinden." Daar houd ik me dan maar aan vast. 

En zoals meer Nederlanders heb ik ook standaard last mijn januari blues, wat niet helpt. Gelukkig gaan we snel weg wat voelt als een herhaling van vorig jaar. Vluchten naar een tropisch eiland waar mijn ziekte even niet bestaat en waar ik hopelijk weer vol nieuwe energie en opgeladen van terugkom. Hopelijk zit er dit jaar een betere behandeling in het verschiet dan de standaard chemotherapie. Hoe dan ook ben ik dankbaar voor een nieuw jaar die me gegeven wordt.