Hier is alles weer begonnen
Scholen zijn weer begonnen en met de start van het schooljaar ben ik gelijk begonnen met chemotherapie. Overigens was er de eerste dag van school gelijk een prachtige regenboog te zien wat mij weer moed gaf.
Bizar om gelijk weer in het ziekenhuis ritme te zitten. De chemo lijkt goed aan te slaan aangezien mijn klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Helaas krijg ik daar wel weer wat chemoklachten voor terug. Met name mijn huid heeft er weer onder te lijden.
Met de start van school en de nieuwe voetbal van mijn zoon voel ik toch weer de noodzaak om aan mensen uit te leggen dat ik kanker heb. Super ongemakkelijk en confronterend, maar ja als ik op het voetbalveld in één keer niet in de zon kan komen, roept dat toch vragen op. Dus ja, dan trekken we het verband er maar weer af en heb ik alle ouders van mijn zoon’s team geïnformeerd via de groepsapp..
Daarnaast is mijn prinsesje “kankertje” aan het spelen in de klas. Met haar vier jaar is het nu voor het eerst dat ze bewust meekrijgt dat ik chemo krijg. Het spelletje “kankertje” is blijkbaar een variant op doktertje en tamelijk onschuldig, maar ja ook hier toch een licht hyperventilerende juf over hoe ze hier nu weer mee moet omgaan. Want ja, dat er “kanker Casper” bij andere aan de eettafel wordt geroepen is toch wel een dingetje.
Het leven met kanker wordt er niet altijd even makkelijk op. En dat naast de gewone zorgen als ouder.
Over 3 weken ben ik halverwege mijn chemokuur. Als de kuur goed aanslaat, willen ze me wederom gaan opereren (debulking) met een Hipec behandeling in Gent. De vorige keer was ik zo ziek dat ik het echt als traumatisch heb ervaren. Vooral de eerste dagen op de IC waar de verdoving niet goed was geplaatst en ik kermend een nacht in hel heb doorgebracht. De tweede nacht heb ik de hele nacht langs mijn hevel liggen braken, omdat deze niet goed zat. Het idee dat ik de ergste momenten in mijn leven weer moet ondergaan, is echt verschrikkelijk. En voer voor mijn psycholoog. Met het verstrijken van iedere week, word ik angstiger. Maar het idee dat ik toch een kans op genezing zou hebben en een moeder kan blijven voor mijn drie prachtige kinderen, is het waard.
8 reacties
Leg het iig voor aan de anesthesist je angst voor wat er bij de vorige operatie is misgegaan.
Laat de oncoloog het ook al vast opschrijven in je dossier.
He liefie,
Het is toch wat die achtbaan waar je ( weer) in zit! Emoties die van links naar rechts gaan. Plus jullie prachtige dochter het woord kanker associeert met “ doktertje” spelen het een “normaal” woord voor haar geworden daar mama ziek is , waar het voor een ander zo’n beladen woord is weet zij niet beter.
Leg dit maar eens een 4jarige uit…in hoeverre zelfs een orthopedagoog daar een methodiek of antwoord op heeft.
Dagmar ik zou die angsten zeer zeker aangeven als jij naar Gent gaat, ook wat de anesthesie met jou heeft gedaan. Ik heb dit ook aangegeven bij mijn tweede operatie. Ik was ook doodziek na mijn amputatie operatie en veel heb pijn gehad, verpleging heeft wel allerlei medicijnen die dit verlichten, maar de angst is dan zo overheersend. Zei toen ook nooit meer.
Ik heb vorig jaar bij de anesthesist aangegeven, zij heeft bij mijn reconstructie op andere manier de narcose ingezet plus medicatie die dit ook sterk verminderen. Ik ben 8 uur onderzeil geweest, maar had geen klachten wat betreft misselijkheid en voor de pijn kreeg ik iets per infuus en dit was zo’n wereld van verschil . De dag erna wel wat misselijk geweest maar met zofran met dextametason was dit snel weg. Het is precies wat Mariekemaria zegt, aangeven dit is een heel goed advies en kunnen ze daar echt wel iets in betekenen.
Tja, steeds weer je verhaal doen is ook vermoeiend en confronterend, het zuigt energie vooral omdat je ook bemerkt dat mensen zeggen het te begrijpen, maar hún lichaamstaal en interventies heel anders zijn. Het is met momenten ook heel eenzaam, maar super dat je het bespreekbaar maakt hoe moeilijk ook.
Nu focus op jouw behandelingen die duidelijk hun werk doen, zodat jij straks de volgende stap kunt zetten. Je weet ik vind je een kanjer en een prachtige mens. Alles stap voor stap…alles op z’n tijd
Liefs van mij 🫶🏼
Patries 😘
Lieve Dagmar,
Ik wens je veel sterkte bij de operatie. Het ergste heb je de vorige keer al meegemaakt dus het zal nu vast niet nogmaals zo heftig zijn. Nogmaals sterkte en liefs, Monique
Ik heb maandag mijn psycholoog gesproken en zij wil me helpen met EMDR. Ik ben langzaam onder ogen aan het komen dat dit gaat gebeuren en inderdaad, ik heb dit al een keer gedaan en ik kan dit. Ik durf nog niet te hopen dat ik misschien zelfs beter wordt. Ik ga voor een langere periode “kanker vrij”.
Ik heb net besloten om de komende periode te genieten en weer leuke dingen te doen met mijn kinderen. Ons gezin kon het even allemaal niet meer opbrengen, maar langzaam komt de positieve energie terug. Vanavond ga ik voor het eerst met ze naar een voetbalwedstrijd. En daarna naar de Efteling (al moet ik nog steeds ff een manier verzinnen om het energie technisch te halen. Schijnbaar mogen er maar 3 mensen mee op een invalide kaart en wij zijn met 3 kleine kinderen in totaal met z’n 5-en). Mss neem ik mijn moeder mee die ook een invalidekaart heeft of moet ik mijn kinderen uit school halen. Maar goed, het is wat gedoe, maar daar komen we wel uit.
In ieder geval ben ik langzaam aan het terugkeren van een wat sombere periode en proberen we er weer wat moois van te maken, ondanks de chemo klachten. Dank je wel voor de lieve reacties. Ik ben blij met dit forum. Het geeft me kracht.
Wat ontzettend fijn om te lezen Dagmar. Geniet van de Efteling.
Pfff Dagmar…. We kennen elkaar niet, maar ik lees en leef altijd zo met je mee. 🍀
Krijg er kippenvel van! Ook al loop ik 'wat' achter, ik leef met je mee!
Je haalt kracht uit je eigen kunnen - wat ik één keer kan, kan ik ook twee keer... Zei ik tegen mezelf toen en dat doe ik nu bij 'van alles' nog steeds. En stel je voor dat het toch weer zo erg is, dan weet je nu ook wat het je brengt. En ja, jouw kinderen zijn jou als moeder zo heel erg waard!!
Liefs Hebe
Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen in godsnaam een tweede hipec zouden aangaan. Vaak met hetzelfde teleurstellende resultaat. Tot ikzelf nu weer voor de keuze sta. En het antwoord bij mij is (en bij velen van ons) voor mijn man en mijn kinderen. De kans dat het misschien wel aanslaat en zij een betere toekomst krijgen met mij krijgen. En ja, je hebt gelijk. Wat ik één keer kan, kan ik een tweede keer ook.