Hier is er weer scan stress

De afgelopen 8 weken zijn echt voorbij gevlogen. Het leven was weer even gewoon. Mijn lichaam is zo goed als hersteld en mijn leven draaide om mijn drie lieve kleine schatjes. Manlief heeft de draad ook al weer een tijdje opgepakt en is druk met zijn werk. De discussies over privé en werkbalans komen af en toe weer terug. Ik heb een ander idee van hoe we onze gezamenlijke tijd moeten invullen dan hij. Frank’s baan blijft aan hem trekken en hij heeft natuurlijk ook verplichtingen naar werk. En ik wil alleen maar leuke dingen samen doen. Het blijft ingewikkeld. 

Mijn moeder heeft ons getrakteerd op een weekje weg in de meivakantie met z’n allen en ondanks dat ik voor mijn gevoel net terug was, was het super fijn om samen met haar weg te zijn. 

Daarnaast heb ik de tijd genomen om allemaal leuke dingen te plannen voor mezelf en voor het gezin. Ik ben namelijk voornemens om zoveel mogelijk te genieten. Via kanker.nl kwam ik bij de organisatie “No guts no glory” die het voor mij mogelijk maakt om samen met Frank naar Concert at Sea te gaan. Iets waar ik altijd al heen heb gewild en waar ik dit jaar weer te laat was om kaarten te kopen. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om hier alsnog bij te zijn. Nog bijzonderder werd het dat Bløf de kaarten mogelijk heeft gemaakt. Het is nu al een magische dag. 

Daarnaast ben ik in contact gekomen met stichting Tutu die een leuke dag voor het gezin mogelijk maakt. Het verhaal van stichting Tutu is wel enorm confronterend. Maar wat doen ze het goed. Ik kreeg een prachtige kist voor herinneringen en herinneringskaartjes voor mijn kinderen. Nu heb ik een half jaar geleden al drie persoonlijke boekjes geschreven voor ze, maar deze kaartjes voegen wel weer iets toe. Ook krijg ik via hen een speciale knuffel naar mijn gelijkenis en met mijn stemopname. Hoe bijzonder is dat. Helaas is het maken van dit alles niet super goed voor mijn humeur. Het blijft lastig om zo met je eigen dood bezig te zijn. Alsof je al met één been in je graf staat. Mijn dochter van vier jaar die nu net het concept dood begint te begrijpen en vraagt of ik dood ga helpt ook niet. Ik zeg wat ik altijd zeg; ik doe mijn best om zo lang mogelijk bij jullie te blijven. 

Met dit alles maakt manlief  gekscherend de opmerking dat mijn kinderen van alles van mij hebben als ik op latere leeftijd dood ga en als hij dood gaat dat er niet veel van hem is. Maar eigenlijk kan ik de grap niet zo waarderen. Ik heb nu eenmaal kanker. Maar goed, ergens denk ik ook misschien is het wel genoeg zo. Is het ooit genoeg als je zo jong je moeder verliest? Ik weet het niet. 

En bovenop dit alles heb ik dus scan stress. Vrijdag komt er weer een nieuwe uitslag en ik ben angstiger dan normaal. Rationeel kan ik het nog relativeren. Immers kan ik nog wel een chemokuur hebben. Maar de angst blijft. Ik wil alle mooie dingen die komen gaan ook meemaken en niet ingehaald worden door de realiteit. Ik wil nog even geen chemo. Ik hoop dat me weer wat extra tijd is gegund.