Hier is het niet veel beter

Ik heb een week bij Les Vaux in Frankrijk gezeten en ik voel me niet veel beter. Het nieuws dat ik niet beter ga worden ligt als een zware deken op me en ik ben volledig uit het veld geslagen. 
 

Les Vaux was een zwaar programma en sloot niet helemaal aan bij mij. Veel gespreksonderwerpen waren zwaar (verlies, rouw, dood) en er zat weinig lucht in het programma (onderwerpen als waar wordt je nu blij van of hoe creëer je je eigen healing environment). Er was niet veel tijd voor meditatie of reflectie. In de vrije middag die we eindelijk hadden mochten we zwemmen bij een meer. Echter bleek er bij het meer al jaren ruzie te zijn tussen de zwemmers en de vissers. Toen wij er gingen zwemmen, waren de franse vissers zo gepikeerd dat ze met een katapult stenen naar ons schoten. Alsof ik het daar niet zwaar genoeg had. Helaas werd daar op dat moment niets meegedaan. Ik die normaal behoorlijk stevig in mijn schoenen staat, knakte gewoon. Het liefst ging ik op dat moment naar huis. Gelukkig heb ik ook een fijne groep lotgenoten ontmoet. Het was fijn om van hun te leren en te zien hoe krachtig zij omgingen met de heftige diagnose palliatief. Ik hoop lang contact met ze te kunnen houden. 

Eenmaal weer thuis bleven de emoties hoog. Ik ben zelfs met mijn man al gaan kijken naar een mooie plek waar ik begraven kan worden. Maar naast al deze heftigheid moest er ook gewoon weer een hoop gemoederd worden met de laatste schoolweek en de verjaardag van mijn middelste zoon. Het is echt surrealistisch. Het is fijn om mijn prachtige kinderen om me heen te hebben, maar ook dit is confronterend. Hoe lang kan ik nog van ze genieten? 

Het gesprek deze week met de oncoloog heeft me in ieder geval duidelijkheid verschaft qua behandeling. Het gaat er niet mooi uitzien. Ze gaan over twee weken starten met twee-wekelijkse chemokuur (5-fu en oxalipatin) en waarschijnlijk een doelgerichte therapie (panitumumab) erbij. Volgende week plaatsten ze port-a-cath. De chemo gaat ongeveer 4 - 6 maanden duren en het vervolg hangt af hoe goed ik deze chemo verdraag. 
 

Komende twee weken komt er gelukkig wat meer rust in mijn agenda en hopelijk krijg ik dan wat ruimte om dit verschrikkelijke nieuws te dragen.