Hier lig ik dan

Hier lig ik dan, alweer en ik vrees dat het niet de laatste keer is. Dat een hipec geen leuke ingreep is, kunnen de meeste mensen (na het lezen van de behandeling) zich wel indenken. Al had ik nooit verwacht hoe ongelooflijk ziek je daar van wordt. De nachten op de intensive care, de hevel in mijn keel en de intense misselijkheid staan me nog steeds levendig bij. Ik heb weken mijn kinderen niet kunnen zien, omdat ik geen prikkels kon verwerken en helaas geven mijn drie prachtige stuiterballen nogal veel prikkels. 
Maar goed ook hier herstel je van en even pak je je leven weer op. En dan krijg je je eerste scans. Een zenuwslopend proces voor iedere kankerpatiënt. Bij mij was de eerste scan al raak. Er zat een plekje op mijn lever en mogelijk nog één in mijn kleine bekkengebied. 
De plek op mijn lever werd weggebrand en daarvan ben ik nu weer herstellende. Weer terug naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (in de volksmond AVL) waar ik eerst bijna een maand heb gewoond. Nu voor een nachtje terug. Ik voel me een bavl (bekende avl-er) als ik door de gangen loop en ik inmiddels redelijk wat personeelsleden ken. En nu lig ik dan weer thuis op bed met intense pijn in mijn lever. Hopelijk trekt het snel weg voor de coloscopie die ook nog gepland staat en ik weer een dag op de toilet mag doorbrengen. Maar als ik dit doorstaan heb, gaan we met het gezin naar Curaçao en Bonaire. Bijkomen van deze zware periode en opladen voor de tweede scan.