5 januari 2024 - dag van de operatie

Het is toch bizar dat ik vorige week de uitslag kreeg van de MRI en nu geopereerd wordt?

Dochterlief neemt de honneurs waar met oppassen op de kleinkinderen. Ze is al sinds gisteravond bij ons. Vanmorgen nog even met de kleinkinderen geknuffeld. En kleinzoon 'de bult' laten voelen. Uitgelegd dat die straks in het ziekenhuis wordt weggehaald. Daarom is A. ook hier om op te passen. Mama en papa moeten centjes verdienen. Hij vond het maar een gekke bedoening om aan m'n gezicht te voelen. Dat A. ging oppassen was geen probleem.

Nog snel even 3 stickers uitgedeeld omdat hij nu écht zindelijk is. Joeghée!!! Wat leuks doen dat doen we een andere keer. Dat lukt vandaag niet. Ondertussen helpt hij ook nog even met de was. Nóg een sticker verdiend! En ook dat blaadje is vol. Ook die traktatie moet even wachten.

Hup naar het ziekenhuis. Ik vind mezelf niet super ijdel, maar dat snijden in mijn gezicht zo vlak bij de aangezichtszenuw vind ik met alle risico's op blijvende schade toch wel een dingetje. Ook ik wil niet de rest van mijn leven met een aangezichtsverlamming rondlopen. Volgens de artsen wordt die zenuw sowieso geraakt. En dus ook beschadigd. Ik kruis mijn vingers voor alleen maar herstelbare schade.

Veel te vroeg in het ziekenhuis. Wel direct het gesprek met de verpleegkundige. Daarna installeren we ons in de wachtkamer en bereid ik me voor op wachten tot ik aan de beurt ben.

Het MST houd van doorpakken. Binnen no-time werd ik opgehaald voor de operatie. Hendri als een schaduw achter me aan. Na 5 stappen; u mag niet verder, u kunt hier afscheid nemen. Na de operatie wordt u gebeld. Dag schat, tot straks! En weg was ik, de verkoeverkamer in. 

Ik denk vanmorgen, ze opereren aan mijn hoofd. Dan hoef ik me vast ook niet helemaal uit te kleden. Ik trek wat vrolijks aan. Wel zo gezellig in de operatiekamer. 'Hier heeft u 2 tassen. Kleed u zich maar uit tot op de onderbroek.' 🤪🤪🤪 Gordijn dicht en daar zat ik verbluft en verbaasd op de rand van het bed. Toch maar helemaal uitgekleed en operatiehemd aan. Ze kunnen je net zo goed een handdoek geven. Daar kan je ook je voorkant mee bedekken. Meer doet zo'n hemd ook niet.

Ook dit keer heb ik vooraf aangegeven dat ik lastig te prikken ben. En ook dat ze 'lastig' het beste kunnen interpreteren als 'niet te doen'. Ook in dit ziekenhuis wordt dat weggewuift. Wie niet horen wil moet maar voelen. Helaas ben ik wel het slachtoffer. In mijn linkerhand misgeprikt. Toch wel geschrokken dat er ook geen ader was geraakt, het echo apparaat erbij. Eérst zoeken naar aders. Dan pas prikken😮‍💨 Linkerarm, jawel het zat. Snel vastplakken voor het er uit schiet. En door naar de operatie kamer.

Overstappen op de operatietafel met z'n heerlijk verwarmde matras. Dat moeten we thuis misschien ook maar eens aanschaffen. Hoewel manlief  een heel fatsoenlijk alternatief is. Dit keer niet 'als Jezus aan het kruis' vastgebonden met de armen wijd uitgestrekt op een armsteun. Maar met beide armen langs mijn lijf. Rechts vastgehouden met een deken. Links op een armsteun. Vervolgens gaan chirurg en aneasthesist met elkaar lopen bekvechten over de armsteun op links. Zat de chirurg in de weg. En de aneasthesist wilde er wel bijkunnen.

Ik lig inmiddels wat draaierig van de morfine op die operatietafel en denk bij mezelf 'serieus mannen, gaan jullie nou echt op dit moment lopen bekvechten over een armsteun? Hadden jullie niet vooraf kunnen afspreken dat een infuus op rechts veel handiger is als je op links moet opereren?'

Toen ik na de operatie wakker werd gemaakt zat het infuus in mijn rechtervoet🙃 Tijdens de operatie toch het infuus in mijn arm losgeschoten.

De tumor bleek tijdens de operatie vastgekleefd aan de aangezichtszenuw. Maar goed dat ik te vroeg was en zij eerder konden beginnen. De operatie duurde veel langer dan gepland. Nu heb ik in ieder geval niet het complete schema van die dag in de war geschopt😬

Door de extra lange narcose en extra dosis morfine duurde het toch even voor ik door had waaróm ik wakker moest worden (ik sliep best lekker), waar ik was (wat doen al die mensen rond mijn bed) en wat ik daar deed. Een waterijsje doet wonderen. En na een paar minuten had ik het door. Auw. En nog eens AUW! Zo'n drain in je hoofd, ik kan het niemand aanraden.

Na 2x een extra dosis morfine was ik alert genoeg om opgehaald te worden. Op mijn kamer manlief gebeld. Ik ben er weer. Chirurg heeft gezegd dat alles goed is gegaan, maar dat het een lastig ding was om weg te halen. Hij was zo trots als een aap met 2 staarten op zijn eigen werk. Manlief had al telefonisch te horen gekregen dat ze alleen al 40 minuten bezig zijn geweest om de tumor van de zenuw te schrapen. Duur operatie, zo'n 2,5 uur. Effectieve snijtijd 1 uur en 45 minuten. Gepland was 85 minuten totaal.

Morgen naar huis. Met drain. Eerst dat infuus uit m'n voet. Oh ja, de schade door de operatie is minimaal. Alle aangezichtspieren doen het nog. De iets scheve mond en gebrekkige aansturing van de spieren trekt nog wel bij.