Partners & Verschillen in sensitiviteit & manier van in-verbinding zijn.

Partners & Verschillen in sensitiviteit & manier van in-verbinding zijn.

Het is echt, maar dan ook echt fijn als je samen bent in het leven en een relatie hebt die in balans is. En toch….

Die balans wordt door zo’n ziekteproces enorm opgeschud.

Waar je de onderlinge verschillen (die je vaak zo waardeert en waar je in het begin vooral door aangetrokken bent) kunt afstemmen, is dat nu ineens allemaal opgeschud.

De negatieve kanten van die positieve aanvulling op elkaar, komt vol in het dagelijkse leven naar boven. Met alle pijnlijke en verdrietige gevolgen van dien.

Beide gekwetst worden en beide kwetsende dingen zeggen en doen over of laten voor de ander. Je allebei alleen voelen terwijl je samen bent  

Het is voor mij de meeste pijnlijke bijwerking.

Ik ga nu enorm nare dingen zeggen. Die té zwart-wit zijn. Té kort doen aan alles dat er wel is!!

En toch…vind ik het belangrijk dit te delen omdat ik vermoed dat velen hier er zich in herkennen.

Ik ben dankbaar. Echt. Maar ook zeer sensitief. Dat maakt mij gevoelig, kwetsbaar en helaas ook kritisch.

Mijn man is net zo gevoelig, maar minder sensitief.

Ik vergelijk ons vaak met de foto van de twee bomen die op de foto staan. Mijn zenuwuitlopers pikken alles op. Zonder filter komt alles gelijk binnen en dóet wat. En zonder filter komt alles ook even direct en soms bot naar buiten.

Ik heb jarenlang gewerkt aan het ontwikkelen en goed toepassen van een goed filter, zowel naar binnen als naar buiten. Nu mijn kwetsbaarheid open en bloot op tafel ligt, lukt het soms minder goed die filter toe te passen, met name de filter van wat naar buiten komt.

Ondanks alle goede intenties kan mijn man de plank steeds (net even) misslaan.

• Nét niet doen zoals ik het nét even fijner vind.
• Niet bespreken en delen wat er in hém omgaat (tenzij ik ernaar vraag)
• Dienstbaar gedrag vertonen waarmee de gelijkwaardigheid  gelijk verdwijnt.
• Geen zorg-voelsprieten hebben; niet met aandacht, inlevingsvermogen en in verbinding met de ander (!!) aanvoelen wat nodig is of dat checken.
• Onzeker zijn en op eieren lopen.
• Zichzelf en zijn eigen behoeftes niet een evenwichtige rol geven.
• Niet onthouden nadat hij iets zegt begrepen te hebben en er zijn best voor wil doen.
• Zijn best doen vanuit ‘angst om het niet goed te doen’ in plaats van vanuit het hart.
• Dingen beloven en dan niet voor elkaar krijgen ondanks dat de wil er wel is.
• Niet bespreken wat niet lukt, kan, fijn is, zou kunnen, nog meer zou kunnen, zorgen baart, opgelost moet worden, aandacht vraagt, en zo voort. Dus zo’n beetje elk gesprek dat niet gaat over praktische zaken waar ook hij hier en nu iets mee aan het doen is (welke boodschappen, wat voor eten) wordt door mij geïnitieerd….

Mijn man is natuurlijk de liefste man van de wereld. En hij wil en doet ontzéttend zijn best.

Des te pijnlijker als er kritiek is en dat persoonlijk wordt genomen. 

Als iemand zich daardoor aangevallen, afgewezen, niet gewaardeerd of boos voelt. Hij zich terugtrekt, uit verbinding blijft en stiller wordt. Hoe logisch ook.  

Als hij het binnenkrijgt (denk aan de boom zónder alle uitlopers) is het ook echt binnen en komt het óók niet zo gemakkelijk weer naar buiten  

Hij voelt zich vaak wel ‘in verbinding’ maar ik ervaar het als zijn interne proces waarin hij aan mij denkt, mij wil helpen, zijn best doet voor mij…. Binnen zijn denk-, voel- en ervaringskaders. Dus voor mijn gevoel niet echt in verbinding mét mij.

Mijn last gaat over mij. Zélfs als het gaat over iets dat de ander doet of laat. Die last hoeft niet ‘opgelost’ te worden. De eerste en soms enige behoefte is dat deze last gezien en gehoord mag worden. Door de ander, met echte aandacht. Terwijl die aandacht even bij mij mag blijven. Zodat ik tijd en ruimte krijg voor wat die last allemaal met mij doet. Dat hoeft niet redelijk, logisch of zelfs niet de enige-waarheid te zijn.

Als ik die ruimte krijg, zonder dat de ander er van uit het lood geslagen wordt in welke vorm dan ook, komt alle paniek, verdriet, angst, boosheid tot rust.

Als de aandacht niet hoeft te verplaatsen naar de ander, omdat deze troost, geruststelling, begrip, aanmoediging of andere dingen nodig heeft om ‘er bij’ te blijven, dan is de aandacht voor mij en daarmee de ‘veiligheid’ al weer weg.

Op fantastische wijze heeft mijn man dit nu na enige tijd opgepikt.

Hij is écht veel meer in verbinding. Ongelofelijk groot verschil en ik ben dolgelukkig. En hij ook. Als ik vraag wat er nu anders is in zijn mindset of gevoel, wat hij ‘gedaan’ heeft om deze shift te maken, dan weet hij het niet maar geniet er van in het hier en nu.

Dat kan hij goed. Ik ben alweer bang dat het weer gaat verdwijnen en ik dan niet hem kan helpen de shift weer terug te maken…. Maar ik werk daar ook aan dus geniet ik elke dag ook. Super.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het is kwetsbaar en eerlijk. Ik heb het eerst aan mijn man laten lezen om te weten of hij het goed vindt dat ik dit schrijf. Hij vind het goed. En wel wat zwart-wit. En dat is waar. Met álle nuances zou dit een levenslang verhaal worden. Dit is in mijn beleving en voor dit moment, de essentie.

Dank voor het lezen. Leuk als je eventuele herkenning wil delen in een reactie.

Liesbeth.