Sterk zijn hoor, vechten! Vechten??
Iedereen reageert anders. Regelmatig verbaas ik me erover hoe sommige mensen, hoewel áltijd echt lief en goed bedoeld, zich laten verleiden tot one-liners. Standaard ‘wensen’ of ‘opdrachten’ waarbij ik dan denk, ehhh, ja, oké. Doe ik🥴…. Maar het vóelt niet als iets dat bij mij past.
Ook lees ik ‘zinnen’ of ‘spreuken’ of zo van andere zieke mensen. En ook dan herken ik me soms helemaal niet in het jargon of de beleving van anderen.
Ik zal een aantal voorbeelden noemen. Daarachter schrijf ik dan wat ik daar zelf bij denk of voel.
En voor de duidelijkheid, dat ik er zo op reageer wist ik ook niet voordat ik ziek werd. Ik ontdek en leer elke dag😊
- “Hou je taai” - ik wil graag flexibel meebewegen met wat mijn lichaam, geest en omgeving nodig hebben.
- “Jij bent zo sterk…dat gaat jou lukken” - ja, dat zou best kunnen en daar wil ik ook graag vertrouwen in hebben en houden. Maar sterk? Ik huil, ben bang, en dat is allemaal prima vind ik. Mag dat er van jou ook zijn?
- “Het is een gevecht, dóórvechten hoor!” - ehh…ja, er wordt wat afgevochten in mijn lichaam tussen cellen, eiwitten, hormonen en daar speelt zich heel wat af. Maar ikzelf? Ik wil niet vechten tégen, maar omgaan mét.
- “Je lichaam laat je in de steek” - nee, ik vind dat mijn lichaam elke seconde 100.000 dingen goed doet en daarvan gaat 10% fout en van die fouten herstelt het lichaam dan weer 99% fantastisch zelf. Het is hier nu even misgegaan… het is werkelijk een wonder dat het zo vaak goed gaat. Het is deel van leven, oftewel bio-logisch, dat het fouten maakt en die herstelt. En soms even niet.
- Ik kreeg een mok met de tekst “Fuck Cancer”. - voor mij veel te agressief. En grof. Ik voelde me nog niet ziek door de kankercellen. En de remedie maakt me ziek en zorgt ervoor dat ik me uiteindelijk niet ziek ga voelen en sterf door kankercellen. Ik omarm liever de kanker en de remedie zodat ik in mijn hoofd rust heb. Dan kan ik mijn aandacht en energie vrij houden voor opvangen wat mijn lijf allemaal meemaakt. De beker staat met de tekst naar achteren op een plank. Buiten gebruik.
Het is fijn en bijzonder om aandacht te krijgen omdat je ziek bent. Dat helpt en is fijn. Ook als er dingen gezegd en gedaan worden die niet meteen ‘mijn stijl’ zijn.
Het maakt me wel ook weer meer bewust van mijn eigen woorden en reactie als het om anderen gaat. Ook ik ervaar soms ongemak met situaties en zeg dan dingen waar ik eigenlijk niet achter sta. Gerustgesteld willen worden, anderen gerust willen stellen en weg bij ongemak willen en dóór…. Het is en lijkt vaak gemakkelijker dan stilstaan bij en aandacht schenken aan…
Na enig nadenken en voelen moet ik wel zeggen dat het helemaal niet zo gemakkelijk is om alternatieven aan te dragen. Ook bij mij zitten deze one-liners stevig in het vocabulaire. Het ligt zomaar voor op de tong. Inslikken lukt alleen in rust en ontspanning.
En wat zíjn dan alternatieven waarbij ik (of herken jij dit ook?) niet ‘aansla’ maar echt iets ‘ontvang dat me helpt’?
- We denken aan je (ah fijn, dat is fijn voel ik dan)
- Ik ben er voor je als je iets nodig hebt (ik durf dan gemakkelijker te vragen)
- Ik vind het knap van je hoe je hier mee omgaat. (Fijn als de moeite die het kost om de modus ‘koel hoofd-warm hart’ in ere te houden wordt opgemerkt.)
- ‘Ik kom terug’ of ‘ik laat gauw weer iets van me horen’. (Beter dan ‘Hou je me op de hoogte hoe het gaat?’)
- Sterkte (is prima….heb ik ook nodig)
Als jij nog andere suggesties hebt vind ik het leuk als je die hieronder toevoegt…. 😊 Je kunt natuurlijk overal anders over denken. Mijn interpretatie zal misschien heel persoonlijk zijn….
Ik ben benieuwd…
12 reacties
Ik ben het helemaal met je eens dat het lastig is om die oneliners aan te moeten horen. Maar ik bedenk me altijd maar dat mensen het goed bedoelen.
Wat ik fijn vind als mensen zeggen: ' ik voel me al machteloos, wat zal het moeilijk voor jou zijn '. Daarmee drukken ze hun eigen gevoel uit én tonen ze empathie.
Liefs, Monique
Helemaal eens Monique!
En liefs terug😊🌻
Hoi Liesbeth,
Mooi blog, stemt tot nadenken! Helemaal mee eens over al die one-liners waar je vaak niets mee kan. Meestal probeer ik mild te denken, net wat je zegt, het is altijd lief en goed bedoeld . Daarom vind ik het ook moeilijk om mensen daar op te wijzen. Ik realiseer me dat ik in het verleden ook niet altijd ' de juiste dingen' gezegd heb. Het is voor mensen ook vaak best moeilijk hoe te reageren. Het doet me vaak denken aan de periode na de dood van mijn eerste man in 2007, de meelevende opmerkingen zijn altijd goed bedoeld, het komt alleen soms zo onhandig over. Toch is iets zeggen, wat dan ook, te verkiezen boven helemaal niets zeggen of niets van je laten horen. Toch weet ik dat dit ook gebeurt, puur uit angst om het verkeerde te zeggen.
Zelf vind ik het soms ook moeilijk om te reageren hier op kanker.nl als er hele slechte uitslagen zijn of wanneer het einde er aankomt. Als het mensen zijn met wie ik regelmatig contact heb gehad bv. Dan wil ik niet alleen op een hartje drukken, hoewel dat ook prima is en ik dat ook wel heb gedaan. Je wilt dan echt iets zeggen en soms zijn die woorden er niet. Ik denk dat je zoiets ook best kunt zeggen, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen maar ik denk aan je.
Voor jou heel veel sterkte toegewenst in dit proces, en goede moed!
Liefs, Ingrid
Helemaal mee eens Ingrid. Delen dat je niet zo goed weet wat te zeggen is een heel goed idee voor omstanders/naasten. 😊 Dat voelt toch als steun vind ik.
Een ‘ gevecht’ hebben wij ook niet gebruikt tijdens de behandeling van Theo. Hij heeft de chemo ‘ondergaan’, zich eraan overgegeven en dag voor dag, stap voor stap de weg afgelegd. Doe wat je kan, waar je je goed bij voelt en blijf hoopvol.
Anja🌷
Sommige opmerkingen zijn heel storend. Mijn man (46 jaar) had niet lang meer te leven en nog zeiden mensen tegen me: "Je moet wel positief blijven hoor".
Die snapten het niet....
Beste Pink,
Dat klinkt inderdaad ook pijnlijk en onbegrepen. Je voelt je er meer alleen door, hoe goed bedoeld ook. Toch heb ik gemerkt dat ikzelf bij andere zieke mensen heel veel vragen niet gesteld heb. Gewoonweg omdat ik de vragen niet wist. Of omdat inleven logisch en gemakkelijk lijkt in veel gevallen, maar ineens heel moeilijk (b)lijkt als het over doodgaan gaat. Zoiets permanents is moeilijk te bevatten voor een brein dat zich er niet op hoeft voor te bereiden. Jij en je man hadden die keus niet, om die deur dicht te laten. En van anderen is het (denk ik) een onbewust, menselijk beschermingsmechanisme. Hoe verdrietig ook voor degene die geen keus heeft….. ikzelf ben coach en had de afgelopen jaren een (alleenstaande) cliënt die terminaal was. Hij heeft bij mij alles gedeeld wat bij anderen niet kon. Dat vond ik zo knap van hem. Als professional is het ‘gemakkelijker’ om moeilijke vragen te stellen en iemand ruimte te geven.
Nou, misschien zat je helemaal niet te wachten op zo’n reactie.
Ik wens je alles wat je nodig hebt voor het omgaan met wat er is en wat er mist Pink. Warmte groet en liefs van Liesbeth.
ik heb 3 kankers gehad t.w slokdarmkanker , blaaskanker en prostaatkanker. ik heb alles gehad, gemo operatie en bestraling, elke keer zeg ik nu niet meer maar toch klamp je je aan die strohalm vast, het leven is te mooi om het op te geven. ik hoop altijd om het nieuwe jaar te halen. het is alleen de angst dat het terug komt. na elk onderzoek is het wachten op het telefoontje verschrikkelijk
Na drie chemokuren , 30 bestralingen en een jaar immuun therapie bij longkanker, hoor ik vaak:hoe gaat het met je, je ziet er goed uit!
Dan is de deur gelijk dicht. Het voelt dan dat alles wat ik zou willen zeggen als gezeur overkomt.
En ja ik zie er misschien goed uit( ik ben in anderhalf jaar 13 kilo aangekomen)
Ik ben nog heel kortademig, erg moe en nog heel erg aan het herstellen.
En begrijp me goed, ik ben dolblij dat ik er nog ben en de kuren afgelopen zijn, maar dat betekent niet dat ik het nu gehad heb. Het begint nu pas!
Maar elke dag afwegen wat je gaat doen,kunt doen, is niet zo leuk!
Als ik ga douchen kan ik niet meer wandelen met de rollator.
Als ik ga strijken, kan ik niet ook nog het bed verschonen.
En zo gaat dat met alles wat energie kost.
Ik heb het er dik voor over, maar het is ook zo moeilijk uit te leggen.
Ervaart iemand dit ook of ligt het aan mij als persoon?
Beste Sacajawea,
Dat klinkt toch erg heftig. Dat je, als je bij de actieve behandeling de support krijgt die je misschien wilt en nodig hebt, maar dat deze ontbreekt of anders is dan je wilt als het lange en onzekere herstel moet plaatsvinden. Ik kan daar nog niet over meepraten want ik ben veel minder ver in mijn traject dan jij. Maar ik denk veel na over gebrek aan belangstelling, gezien worden en je gesteund voelen voor mensen met chronisch en/of onzichtbare aandoeningen die lang aanhouden en veel impact hebben op je functioneren en je kwaliteit van leven. Lastig dat het zo (B)lijkt te werken voor veel mensen. Toch ook begrijpelijk, maar daarnaast kun je het missen en kan het je raken… ik wens je geduld, hoop en een warm hart, ook voor jezelf en hen die de misschien net niet handige opmerkingen maken…. Veel succes en ik wens je vooral progressie!
Lieve groet van mij, liesbeth68.
Dit heeft te maken met het 'verwachtingspatroon' in de maatschappij. Als mensen op sollicitatiegesprek gaan, willen ze aan het 'verwachtingspatroon' voldoen en bereiden zich dus daar dus zodanig op voor. Als je een date hebt, wil je aan het 'verwachtingspatroon' voldoen van die ander (de juiste houding, de juiste antwoorden etc) maar daarbij lever je een stuk van jezelf in, aangezien je en behoorlijke mate een toneelstukje opvoert. Maar als mensen dan iemand die ernstig ziek is ontmoeten dan hebben ze geen idee aan welk 'verwachtingspatroon' ze denken te moeten voldoen en dat brengt hen regelmatig tot 'botte' reacties of vragen aan die persoon. Feitelijk is de oplossing heel eenvoudig voor die mensen. Ik zou ze aanraden, vraag; 'Hoe gaat het met je?' natuurlijk wel oprecht en niet als standaard vraag, want als je niet werkelijk geinteresseerd bent in iemands welbevinden, kan je beter niets vragen, want dan wordt het weer een toneelstukje wat je opvoert om de ander te pleasen. En LUISTER vervolgens naar die persoon, wees een welkom oor en antwoordt nooit met opmerkingen als: 'Je bent niet de enige' of 'het kan iedereen overkomen' want daar heeft die persoon met een ernstige ziekte helemaal niets aan. Vraag alleen 'Hoe gaat het met je' Een andere reden is dat mensen, bij ontmoetingen met mensen die ernstig ziek zijn, ineens beseffen dat hun 'zekerheden' hun najagen van maatschappelijke status, 2 onder 1 kap huis, twee autootjes, twee kinderen, allebei een baan, 3 x vakantie per jaar etc. ineens op losse schroeven komt te staan, ze beseffen (onbewust) dat hen dit ook kan overkomen, iedere dag, iedere minuut in hun toekomst. Dit willen ze ontkennen en daarom antwoorden velen met 'sterk zijn he, je kan het' en dergelijke botte opmerkingen, dat is een ontkenning om de ANGST in de eigen geest dat alle 'zekerheden' in hun eigen leventje niet zo zeker blijken te zijn, te onderdrukken. Ter afsluiting zou ik willen zeggen: Neem het hen niet kwalijk, zij weten niet wat het is.
Misschien valt het wel mee?
Hoe durft iemand het te zeggen. Ik kan me daar hels om maken. Dom natuurlijk, verspilde energie.
EN....vergeet nooit de omgeving/het gezin. Zij zijn op een andere manier ook patiënt. Mijn vader was chronisch ziek, iedereen vroeg naar hem, maar nooit hoe het met mijn moeder, mijn zusjes of mij ging.