Emoties?
Na een lange tijd voel ik weer de behoefte en ruimte om wat te schrijven. En o wat is er veel gebeurd. In mijn vorige blog gaf ik aan dat het voor mij snel ging. En daar heb ik tijd voor genomen. Dus ik denk dat ik daarmee weer verder kan.
Als eerste ben ik 10 november eindelijk gestart met mijn manier van verwerken en afsluiten. Ik had een afspraak voor een tattoage staan. Van idee naar ontwerp. Foto's van 3 zonnebloemen uit eigen tuin staan inmiddels (na 2 tattoo sessies) op mijn rechteronderarm, foto hieronder. Voor mij natuurlijk van grote betekenis, maar dat komt later.
Ook wilde ik al een tijdje contact met een oncologische psycholoog, omdat ik erg tegen mezelf aanloop en niet weet wat ik met mezelf aan moet. Maar dit vind ik enorm lastig. Toch ging ik googlen en kwam uit bij het Helen Dowling Instituut, kent iemand dat?
Dit instituut heeft ook een AYA-groep waar ik interesse in heb. Na wat getwijfel heb ik me aangemeld voor een intake gesprek. En al snel kreeg ik een oproep.
Na het intakegesprek was voor mij de grootste stap gezet, hulp vragen en erkennen dat ik het nodig heb. Wel moet ik nog ongeveer 10 weken wachten tot de daadwerkelijke start van mijn traject, maar die gaan wel voorbij. Al duren ze wel lang.
Toen kwam mijn controlescan op 16 november en de vreselijke week wachten op de uitslag. De 23e gingen mijn vriendin en ik doodsbang naar het Radboud. We hebben de gewoonte om er alvast vanuit te gaan dat het niet goed is, zodat de klap niet zo hard zou zijn. Maar na een tijdje wachten riep de arts ons, vroeg of we wilde zitten. En zei ze: 'We zien niks bijzonders op de scan'. En toch op een of andere manier voelde ik geen opluchting of blijdschap. Ik keek naar mijn vriendin en had het idee dat zij zich hetzelfde voelde. Misschien was het ongeloof, maar we waren niet opgelucht.
Na deze uitslag hebben we een 'geen-kanker-plant' gehaald bij de intratuin (inmiddels loopt de kankerplanten verzameling uit de hand) en zijn we wat gaan drinken en eten. Toen ze zei: 'Ik voel 'm nu pas binnenkomen'. Vol liefde keek ik haar aan. Tenminste 1 van ons twee die opgelucht was. Want ik... voelde vooral niks.
Het idee dat zij rust had, maakt mij ook rustiger. Maar ik zie alleen maar de volgende scan voor me.
Ik vertrouw het niet. Ik zie geen toekomst verder dan 4 maanden. En ik weet niet wat ik daarmee moet.
5 reacties
Nee, dat kan ik me heel goed voorstellen. Het Helen Downing Instituut is zeer goed. Ik denk dat ze je daar goed verder kunnen helpen. En een lotgenoten groep is ook een uitstekend idee. Dit hoef je niet alleen te doen. Een levensbedreigende ziekte en de afschuwelijke behandeling en langdurig herstel op jonge leeftijd... het zou niet moeten mogen. Het zal verdrietig blijven, maar je vindt je weg wel.
Prachtige tattoo 😍
Wat een prachtige tattoo. Dat je vertrouwen er nog niet is, dat is niet zo raar. Opeens heeft je lichaam je in de steek gelaten en weet je niet wat er nog komen gaat. Gesprekken met een psycholoog kunnen zo helpend zijn in dit proces van acceptatie en weer vertrouwen krijgen. Ik gun je het komend jaar een kamer vol geen-kankerplanten.
Liefs, Monique
Je maakt nogal wat mee lieve Vera! En je bent gvdorie nog bloedjong! Het is niet niks allemaal, en helaas voel jij dat aan den lijve. Het moest niet mogen, nee, echt niet. Maar het is wel zo en je bent dapper dat je aan de bel trekt en aangeeft dat je hulp nodig hebt.
Het is vreselijk en ik wens je heel veel sterkte xxxx Hebe
Lieve Vera,
Goed van je dat je aan de bel trok bij het Helen Downing Instituut! Ik heb twee keer een aantal sessies gehad met een psycholoog van hun (als je ze een twee keer nodig hebt, is de wachttijd niet weer zo lang). Ze zijn echt gespecialiseerd daar, het zijn fijne gesprekken. Wij deden ze lopend in het bos, lijkt me ook iets voor jou ;-)
En geen blijdschap na een goede scan herken ik, en velen met ons, weet ik. Ook een goede uitslag moet bezinken. En om niet zo van scan tot scan te leven kun je die hulp ook goed gebruiken, denk ik. Leren struisvogelen..?
Ik begin nog maar eens over je leeftijd, sorry, maar je bent zo jong voor deze ellende. Geen wonder dat je niet weet wat je moet met dat gevoel geen toekomst meer te hebben. Ik hoop dat het je lukt dat gevoel een beetje los te laten of te parkeren de komende tijd. Geen verwachtingen, niet te ver vooruit kijken, doorademen, en hopelijk snel de juiste hulp!
En de tattoo, had ik al in de werkapp al gezien, prachtig en bijzonder voor je. Heel veel sterkte en heel veel liefs! XXX