MIJN lichaam
Het moment dat ik te horen kreeg dat ik kanker had, voelde mijn lichaam niet meer van mij. Artsen en verpleegkundige, allemaal mensen die iets van mijn lichaam moesten. Ik heb het nooit prettig gevonden om aangeraakt te worden, maar op dat moment voelde het al niet als eigen. Dus deed het me minder. Ik was niet volledig aanwezig en liet het gebeuren.
En natuurlijk raak je volledig het vertrouwen in je lichaam kwijt. Ik heb geen idee hoe we dat ooit weer samen gaan krijgen. Uitdagingen aangaan, hard ervoor werken, voelen wat je hebt en wat niet. Geen verwachtingen stellen, bang zijn voor elk klein dingetje wat je voelt, accepteren dat je niet meer zoals vroeger bent.
Nadat de Port-a-cath was geplaatst was het hele eigen gevoel weg. Elke aanraking was nu niet naar mij gericht, maar naar de kanker. Die Port-a-cath zit er nu ruim 1,5 jaar in. En voor mij een laatste aandenken aan de kanker als ik naar mijn lichaam keek. Maar ik ben vanochtend gebeld dat ik donderdag de operatie heb!
Het wordt weer mijn lichaam. 100% van mij. En dan langzaam herontdekken en accepteren.
2 reacties
Yeah! Eindelijk!
En ja... dan volgt de weg van herontdekken, accepteren en dat met vallen en opstaan. Maar je valt niet meer zo hard als dat je gevallen bent. En je weet nu dat je altijd weer kunt opstaan. En als je wilt en ons 'toelaat' doen wij ons best er 'voor je te zijn'. Al is dat met slechts een luisterend oor..
Liefs Hebe xx
Je schrijft en voelt goed. Mooi! Veel sterkte lieverd!👍💖