Bloody Mary 3.0

Je bedenkt het niet. Ik schreef al eens een blog over mijn ervaring met 2 keer een nabloeding na een operatie (conisatie). Die kans was al vrij klein, dus nu na mijn Wertheim operatie ging ik al helemaal niet meer uit van een nabloeding. 

Maar guess what? Vanochtend toen ik opstond drupte er bloed uit mijn vagina. Ik was niet gelijk in paniek, maar wel toen ik op het toilet 2 bloedstolsels ter grootte van sinaasappels verloor. Paniek, echt waar, klein traumaatje dit hoor. Normaal gesproken ben ik niet zo gauw van mijn stuk te brengen, maar na mijn vorige ervaringen had ik nu even geen nuchtere blik op de situatie.

Gelukkig mijn vriend wel. Die kalmeerde me (dit schrijf ik wel vaak, de laatste tijd!), legde me terug op bed en samen bedachten we een plan de campagne. Eerst maar eens bellen met het ziekenhuis waar ik geopereerd ben (RadboudUMC). Na kort overleg kregen we bericht dat we die kant op moesten komen. Nu wonen we 2,5 uur bij Nijmegen vandaan, dus uiteindelijk in overleg besloten naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis hier te gaan, die konden dan contact opnemen met Nijmegen om mijn medisch dossier erbij te houden, 

Het ziekenhuis in Alkmaar was iets minder snel met het besluit dat ik kon langskomen (wederom paniek, want dit zorgde de vorige keer dat ik bijna leegbloedde), maar gelukkig was dat meer omdat het aan de telefoon druk was. Dus na 1,5 uur wachten kreeg ik bericht dat ik mocht langskomen op de poli gynaecologie. 

Mijn kinderen, die nog lief beneden aan het spelen waren, worden voorzichtig ingelicht. Ik bel hun vader, die springt gelijk in de auto en komt ze halen. Wat ben ik blij dat we zo'n goede band nog hebben met elkaar. Zeker in dit soort tijden is het zo fijn om te weten dat je altijd op elkaar kunt rekenen. De kinderen reageren soepel, lijken er niet van te schrikken, Ze vinden het jammer voor me en hopen dat ik niet weer geopereerd hoef te worden. Mijn zoontje (7) zegt bij het afscheid: 'Nou mam, veel plezier maar weer bij je operatie.' Gelukkig moet hij er zelf ook om lachen.

In Alkmaar aangekomen hebben we een tijdje in de wachtkamer gezeten, het was echt druk. Overal om me heen posters over zwangerschap en baby's en borstvoeding. Allemaal zwangere vrouwen om me heen. Ik voelde me kwetsbaar, in mijn pyjamabroek met mijn net geopereerde lichaam dat geen baarmoeder meer heeft. Ik heb geen zin om weer te huilen, dus ik slik mijn tranen door. 

Eenmaal bij de arts, voel ik me gelijk een stuk opgeluchter. Ze neemt mijn bloedverlies serieus, ik ben niet gek. Ze gaat voorzichtig proberen te kijken met een eendenbek. Als er een te grote beschadiging zichtbaar is,  moet ik weer geopereerd worden. Ik had er al rekening mee gehouden dat dit een optie  zou zijn en express nog niet ontbeten. Als het een klein scheurtje is, kan ze hem wellicht aanstippen met een spulletje.

Ik sta stijf van de spanning als ze de eendenbek in mijn vagina brengt. Het doet geen pijn, maar ik ben zo bang dat het breekt. Ik wil zo graag niet weer geopereerd worden. Niet weer onder narcose. Niet weer opnieuw beginnen met herstellen.

Hoewel het in no time een bloedbad is op de stoel en grond, kan de arts godzijdank geen grote schade vinden. Ze kijkt nog met een inwendige echo, om te zien of er eventueel bloedingen boven mijn vaginatop zijn. Er is daar wel veel vocht, maar ze denkt dat dit past bij mijn post-operatieve status. Dit gaat ze nog even overleggen met een andere arts.

Trillend trek ik mijn kleren weer aan. Ik kan alleen maar denken aan hoe graag ik niet meer geopereerd wil worden. Dan komt ze terug. De verlossende woorden: ik mag naar huis, maar wel met medicijnen die mijn bloed beter doen stollen en ik moet beloven de komende dag echt niets anders te doen dan liggen, zitten en naar de wc gaan. En als het wel erger wordt: gelijk naar Nijmegen bellen, want dan moet er daar toch geopereerd worden. 

Hoe het weer heeft kunnen gebeuren weet niemand, Ik heb nog eerlijk opgebiecht dat ik gisteren mijn eerste orgasme weer heb gehad na de operatie (wat overigens wel mag, klaarkomen. Alleen niks in de vagina brengen en dat heb ik ook echt niet gedaan). Too much info, I know. Maar weet je, al is er maar 1  vrouw die ook baarmoederhalskanker heeft en op zoek is naar dit soort informatie, ben ik al blij. Ik zoek me zelf namelijk suf, maar qua seksuele dingen heeft iedereen het alleen maar over wanneer je weer kan of mag penetreren, maar ik was doodsbang dat überhaupt mijn orgasme niet meer hetzelfde zou voelen, of weg zou blijven. Voor iedereen die dus op zoek is naar dit antwoord: 8 dagen na mijn Wertheim had ik het gevoel dat ik kon klaarkomen, dus heb ik het geprobeerd en het werkte en het deed geen pijn. Dus eigenlijk had ik gisteren een bijzonder opgelucht gevoel dat het nog hetzelfde is, dat het nog kan, werkt enzo. Gelukkig dacht der arts niet per se dat het bloeden daardoor kwam, maar je begrijpt dat ik de komende week toch mijn handjes maar boven de dekens houd. 

En nu lig ik hier dus weer. Terwijl het zo goed ging. Ik maakte al wandelingetjes buiten. De pijn is steeds minder en minder. Ik hoef niet meer zo veel overdag te slapen. En nu toch weer bank-/bedrust. Ik verveel me nu al.