Kleedje.

‘Mag ik een kleedje over je heen doen?’, vraagt een zachte vrouwenstem.

Donker. Zachte lage monotone geluiden van buiten dringen tot me door. Licht door een kier. Als genageld lig ik op de grond. Zwaar. Maar ook vrij.

Zes weken geleden zijn we het Toon Hermans huis binnengelopen. Laten we eens kijken. Je kan niet weten wat het brengt. Anders zou dit totaal uit mijn comfortzone zijn geweest. Maar de situatie nu maakt dat ik niet de luxe ervaar om te zeggen, ‘ach is toch niks.’ En eerlijk gezegd die laatste gedachte werd al heel snel bevestigd. Maar kon nu niet in zachte aarde landen. Twee, op zijn minst oudere, mensen ontvangen ons. Kopje thee of koffie.
Vertel? Luisterende gezichten, open, geen vragen. Met z’n vieren zitten we daar en kunnen gewoon zijn. Warmte. Ook al is het gebouw koud. ‘Wellicht tot een volgende keer. Fijn dat jullie er waren.’ Dizzie loop ik naar huis.

Ik lig in het donker. Zwaar. Leeg hoofd. Lig hier niet alleen. Hoor de ademhaling van anderen. Wat gefluister. Een klein beetje licht komt door het raam. Nog even en ik val in slaap, denk ik. Het gefluister komt dichterbij. Zachte, voorzichtige voetstappen. Ja! Ja! Denk ik. Roep ik in mezelf.

Thuis kijken Ilse en ik de documentatie die we hebben meegekregen en de site door. Zit er iets voor ons bij? Past iets bij ons? ‘Yoga’, zegt Ilse. ‘Yoga?’, vraag ik terwijl ik opkijk.

Vierhoog achter in Amsterdam. Een beetje licht schijn door een kier van de deur. Het licht in de gang brand. Buiten is het donker. Mijn broer licht boven. Ik lig onder. Stapelbed. Mijn moeder zit naast me op het rand van het bed. Met z’n drieën zingen we een liedje. Dat doen we iedere avond. ‘Ik ga slapen ik ben moe. Sluit mijn beide ogen toe. Houdt ook deze nacht. Over mij de wacht.’ 
Mijn moeder trek zachtjes en zorgvuldig de dekens goed over me heen. En sluipt door de kier van de deur naar de gang. Klein en vol vertrouwen doe ik mijn ogen dicht.

De zachte, voorzichtige voetstappen zijn nu heel dichtbij. Ik denk dat ik ze nu aan kan raken. ‘Mag ik een kleedje over je heen doen?’, vraagt een zachte vrouwenstem. Ik zeg zachtjes ‘Ja. Ja graag.’ In mijn hoofd klinkt het keihard ‘Ja! Ja graag!’ Mijn ogen dicht. Zachtjes en zorgvuldig wordt een kleedje over me heen gelegd, voel ik. ‘Ja! Ja graag!’ Zo klein. Geborgen. Vertrouwen.

Ting! Ik ontwaak. ‘Yoga zei je? Yoga….. Hmmm. Waarom ook niet.’