‘Veel plezier met je aankoop.’

Het is koud, nat en guur buiten. Lichten al aan want het schemert. Deurbel. Ah, Bol had me al verteld dat mijn pakketje onderweg is. Ik duw de voordeur open. In het schemer een zo ongeveer verzopen Post.nl bezorger. ‘Goedemiddag. Alstublieft.’ De bezorger reikt me een pakket aan. Verstopt in een wit plastic. ‘Veel plezier met uw pakket.’ Ik bedank de bezorger en sluit de deur. De bezorger rent naar zijn te grote bus. Het regent nog steeds.

‘Hier.’ Er schuift iets over de grond richting mijn voeten. Mijn eerste ontmoeting met een witte jas. De witte jas had me gevraagd hoeveel ik weeg. Bent u afgevallen? ‘Nou nee. Niet dat ik het weet.’ Ik heb geen weegschaal. Nooit gehad. Voorzichtig ga ik staan op iets wat een weegschaal blijkt te zijn. Toegeschoven naar mijn voeten. Ik kijk niet. De witte jas wel. ‘62 kilo’ zegt de witte jas. Ik denk alleen maar kut. Ik wil alleen maar denken kut. Niet meer. 

Mijn pakketje, waar ik veel plezier aan moet beleven volgens Bol en de pakketbezorger, heb ik zorgvuldig op een hoekje bij de kachel gelegd. Ik moet er nog aan wennen. Net alsof je ineens een nieuw huisgenoot hebt toegewezen gekregen. ‘Wat doet dat hier? Wat moet dat hier? Gaan wij wel met elkaar om kunnen gaan?’ 

Ik besluit het pakketje daar te laten waar het nu is. In wit plastic. Ik moet nog wennen. Ik moet nog aftasten. Ik accepteer niet zomaar. Ik protesteer. 

‘Hoe veel,weegt u?’ Vraagt een tweede witte jas anderhalve maand later. Ik vertel dat ik laatst gewogen ben. En dat ik daar 62 kilo woog. In het verleden altijd 67 kilo. Beseffende dat dat ooit is. Eenmalig was. De witte jas kijkt zorgelijk. Daarom maak ik me zorgen. Ik was tot nu trots op het feit dat ik slank ben. Dat ik geen buik of overgewicht heb. Geen hangende dingen maar een strakke huid. Ik koppelde tot vandaag het slank zijn aan gezond zijn. Vitaal zijn. Minder risico’s lopen. En nu, nu weet ik het niet meer. Mijn trots gaf mij vertrouwen. Mijn trots is vanaf vandaag mijn zorg geworden.

De witte jas verteld me over het belang van aankomen. Beter op dit moment gezien de medicatie. Maar zeker ook gezien het herstel later in het traject. Hij adviseert me hier wat mee te doen. ‘Wellicht een diëtist?’

Morgen een telefonische afspraak met de diëtist. Vandaag komt mijn weegschaal binnen. Besteld omdat naar verwachting de diëtist als eerste wil weten wat ik weeg. De weegschaal en ik zijn nooit geen vrienden geweest. Via mijn werk, de zorg, heb ik daar een weerstand tegen gekregen. Cliënten verwerden patiënt. Eindeloos wegen. Eindeloos op je kop krijgen omdat het weer niet gelukt is. De weegschaal is nou niet bepaald vriend van je vertrouwen.

Mijn pakket en ik zijn nog steeds geen vrienden geworden. Ik vertrouw hem niet. Het aftasten is nog niet klaar. Ondertussen is het donker geworden buiten. Het regent nog steeds. ‘Hoi’, roept Ilse. Ze komt thuis en doet haar regenkleding uit. ‘Hé, wat leuk. Een pakketje.’ Ik vertel dat het een weegschaal is. Om het leuker te maken vertel ik dat het een hele strakke en platte is. Een soort design. Als het dan toch moet. Ik doe me best maar leuker wordt het niet.

Voorzichtig pak ik mijn pakket. ‘Veel plezier met je aankoop’, staat er op. Ik open hem. En haal de weegschaal tevoorschijn. Hij is inderdaad strak en plat. Batterijen er in. Ilse legt hem op de grond. 68 kilo. Het doet haar weinig zie ik. Ik besef dat ik niet in de weerstand kan blijven. Dat het anders steeds maar moeilijker wordt. En besluit er ook op te gaan staan.

‘Wat nou als die witte jas 67 kilo zei in plaats van 62 kilo’, zeg ik tegen mezelf. De afgelopen uren ben ik bezig geweest de uitspraak van 67 en 62 op verschillende manieren tegen over elkaar te zetten. En besefte ik dat je je makkelijk kan vergissen. Wat nou als die witte jas 67 kilo zei in plaats van 62 kilo? Wat nou als ik me al die tijd me vergist heb.

Ik besluit in een verstandsrelatie op de weegschaal te gaan staan. Zonder vertrouwen.