2022

Voor jou de bovenste beste wensen voor dit nieuwe jaar! 

De tijd vliegt. Déze tijd noem ik vaak 'raar' of 'circus'. Maar feit is dat het opnieuw nieuwjaarsdag is en ik van schrijven hou. Dit dè plek is die mij zo dikwijls hielp en opnieuw naartoe werd geroepen. 

Aanvankelijk had ik de titel "vast" in mijn hoofd; over hoe het gevoel dat al een tijdje in mij leeft het beste kan worden weergegeven: vast!  En dan bedoel ik góed vast. Vastgelopen. Muurvast. Hoezo muurvast? 

Er zijn een aantal lieve mensen geweest, die me onlangs in een appgroetje vroegen hoe het met me gaat. Ik kon niet antwoorden. Ik kon geen simpel 'goed' typen, want ik zou liegen. Ik kon geen uitgebreid eerlijk antwoord geven, want dan zou ik me opgelaten voelen door hen te belasten met mijn makke. Ik antwoordde totaal niet. 

Zojuist wakker. 'Vast' gaat door me heen: 'vastgelopen' in werk, bestaansrecht, zingeving, relatie, perspectief, geldzaken en wensen. Ik keek naar haptonomie voor het komend jaar als een kans  om ruimte te maken in gevoelsleven. Blijkt toch dat het veel kost, ook al wordt een deel vergoed, dan blijkt dat er nog 62 euro overblijft om zelf te betalen bij elke sessie. Wanneer ik kijk naar mijn budget blijkt dit onverantwoord, terwijl de noodzaak leeft. Hoe nu? Ik zal echt moeten leren vragen. Dat wordt mijn uitdaging dit jaar: simpelweg hulp vrágen!

Het gevoel, dat leeft in mij, noem ik "vastgelopen", maar als ik dat kan, dan kan ik er ook vandaan lopen. Ik leer sinds kort buiten eigen gevoel te kijken, door mezelf de simpele vraag te stellen: "Is dit gezond voor mij? ". Het lukt me heus om dan als liefdevolle ouder naar eigen 'innerlijk kind' te kijken. Met mededogen, met compassie, met liefde. En juist dít woord, blééf zojuist door me heen gaan: "Liefde"! Ik geloof in Liefde. Ook al zit ik nu vast, ik geloof in Liefde. 

Reden dat ik weer schrijf? Niet zozeer de nieuwjaarsdag, welnee; het is immers èlke dag nieuw jaar. Nee, het komt door een online-congres "zelfgenezing", dat deze week gaat over borstkanker. Ik zag een aantal interviews met vrouwen die dit net als ik hebben beleefd. Mijn avontuur (nachtmerrie) is uit 2015. We zijn bijna 7 jaar verder na d.d. datum diagnose, 7 mei 2015. De dag zal ik nooit vergeten. 

Vrouwen die ik hoorde vertellen allen over kanker als uitnodiging om iets wezenlijks in hun leven te veranderen. Kanker wordt immers met dood geassocieerd. Waar ben je bereid voor te sterven? Waar ben je bereid voor te leven? Een Belgische arts uit het congres vraagt al zijn patiënten: "De quoi as tu envie?"  Vrij vertaald: wát dóet jóu léven?

.......

Bij mensen met kanker, -zoveel weet ik na bijna zeven jaar onderzoek en heel veel lezen-, is er iets gebeurd in het leven wat een enorme shock is geweest in de gevóelswereld van de patiënt. Mogelijk ook in de gevoelswereld van ouders, grootouders en familieleden. Die laatste groep wil ik wel geloven, maar moet eerlijk zeggen dat ik dat moeilijk vind te bevatten. Ik hou me maar bezig met dít leven en dan uiteraard míjn leven. Kijk, en dát leven, dat zit nou vast. 

....

Wat ik leerde uit de verhalen die ik hoorde uit het congres, is dat allen een weg 'naar binnen' gingen. Heel eerlijk jezelf bevragen en antwoorden. Dat ga ik nu doen. Ruimte nemen voor het 'zielenheil'. En daarbij helpt dit schrijven mij. Zoals het me steeds in barre tijden heeft geholpen. En mijn nieuw diep begrip over Liefde wijst me de weg: een Liefde die er altijd is, in de lucht zweeft. Liefde die wij zó kunnen pakken.... Die Liefde schijnt haar licht op alle 'vaste' delen in mijn verhaal en gevoel en er komt zoooveel lucht in mij, licht in mij, v e r t r o u w e n

Niets anders dan in verwondering dit innerlijk theater te aanschouwen..

En de muze roept: "het komt goed " 

! 

P.s. interesse in het congres? Kijk in deze link: 

https://zelfgenezingscongres.nl/