Emoties en meditaties
Welkom in het nieuwe jaar. Ik ga weer fris van start. Heb even getwijfeld of ik na honderd blogs wel verder zou gaan op de site, omdat ik het kankerverhaal heb afgesloten. Toch blijf ik ermee verbonden omdat ik aan mijn boek schrijf en lezingen geef. Daarom ga ik fris verder en hoop dat mijn woorden jou mogen inspireren.
Het kriebelt in mijn brein en in mijn hart. Mijn vingers dansen over de toetsen. Dit blog wil geboren worden. Ik kan niet anders dan schrijven. Weet dat ik (vaak) de dag start met meditatie? Nu vind ik rustig de tijd nemen om de kat te aaien ook een vorm van meditatie hoor. Wanneer ik een definitie zou geven over meditatie, dan zou het klinken als "alles wat je doet of laat om dichter bij jezelf te komen, bij jezelf ZIJN".
En hoelang begreep ik de signalen van emoties niet? Ik voelde ze wel, maar keek er niet naar. Ik leed er aan. Ik had me dikwijls berust in het feit dat ze er waren en dat dan mijn leven zou zijn. Hoeveel jaren was ik niet depressief? Ik leer nu wel dat dit niets anders was dan mijn biologische manier om te overleven, maar ik had die jaren graag gemist. Maar ik kon ze niet missen. Ik heb ze beleefd. Dat ligt achter me. Sinds mijn 40ste heb ik er geen last meer van. Wel zijn er donkere dagen, waar mijn gemoed zwaar is of gewoonweg melancholiek of ontzet, maar er zijn geen maanden van donkere ellende. Niet meer.
Heb ik een toverstaf ontdekt? Je zou het kunnen denken.
Maar neen, ik zit in een andere tijd. Ben ouder geworden. Vind zelf dat ik op een mooie manier ouder mag worden als ik kijk naar de lijnen bij mijn kin. "Hee, jou ken ik nog niet!" Ploeps! Ineens valt het me op. Ik zie een lief gezicht in de spiegel. Lief en begaan. Evenwichtig. Het is echt een wonderlijk gegeven dat ik 'evenwichtig' schrijf, want dat was zo'n beetje m'n hele leven mijn wens... !
Meer wonderen zie ik nu. Een samenhang? Mijn meditaties manifesteren zich rond The Law of Attraction. De kennis die daar wordt gedeeld laat ons zien dat we scheppers zijn van onze eigen waarheid, onze eigen werkelijkheid en dat vind ik - op z'n zachtst gezegd - verbluffend! Is het niet zo dat ik me eigenlijk mijn hele leven al heb gevoeld als een lijdend voorwerp; ik bedoel: was ik baas over mijn leven? of reageer ik slechts op dingen die gebeuren in mijn leven? Was ik onderwerp? Of meewerkend voorwerp? Wanneer ik eerlijk ben was ik oh zo vaak een lief en bang vogeltje, vastgeklonken met stalen spijkers aan ziekmakende overlevingsmechanismen.
Mijn handelen was vooral gericht op het welzijn van de ander, teneinde spanningen te voorkomen. Want wanneer ik zou zeggen wat IK wilde, nou... dan kon dat wel eens niet stroken met de wensen van de ander.. en dan zou er narigheid komen.. ruzie.. en dat is wat ik met alle macht heb geprobeerd om te vermijden.
Ik kijk naar mezelf van voorheen en zie mij. Timide, fragiel en toegewijd. Maar wanneer ik nu kijk naar de vrouw in de spiegel, dan zie ik zoveel meer vreugde in mijn ogen en zelfgenoegzaamheid. Of heet het tevredenheid? Ik zie een vrouw die heeft geleden. Ik zie een vrouw die is gegroeid. Kanker speelde zeker een grote rol in dit stuk. Toneelstuk. Mijn leven. Kanker heeft me de schrik van m'n leven aangejaagd. Mijn hele systeem sloeg op hol. De hele periode vanaf diagnose tot einde behandelingen heb ik ervaren als een grote nachtmerrie. Hoop dat jullie, -lieve lezers - dat niet zo intens ervaren als ik deed, maar het was nu eenmaal zo. Hoop dat je je veerkracht leert kennen, een fantastisch netwerk om je heen hebt, waartegen je mag steunen, hangen, vragen en klagen.
Mijn hart wil zoveel vertellen, dat ik even van gekkigheid niet weet wat nu te zeggen. Enfin. De kanker heeft me schoongewassen. Alle franje is verdwenen. Wat er bleef was een naakte waarheid. Het leerde me mezelf lief te hebben. Ik had geen andere keus. Het leert me nu het belang van mediteren. Een tijd voor mezelf waarin ik ontdek wat ik wil. Dat gaat me steeds beter af. Ook wat ik niet wil. Vandaag was zo'n mooi voorbeeld: Ik zou met een vriend naar een museum gaan, maar ik had geen zin. Ik wil echt naar dat museum en ook met die vriend, maar niet vandaag. Omdat mijn hoofd vol zit met alle spullen die ik wil opruimen en andere zaken die ik wil volbrengen, zodat een dag museum teveel van het goede zou zijn.
Nu stuurde ik een appje en leg het kort uit. Er is alle begrip. Er komt een andere keer. Vroeger ging dat anders: dan dacht ik dat ik niet kon afzeggen omdat de ander dan wel teleurgesteld zou zijn of dat ik geen betrouwbare vriendin zou zijn. Maar nu, anno 2018, neem ik mijn gevoel serieus en voel de ruimte en NEEM de ruimte om mijn wens de wereld in te zetten. No hard feelings. Een nieuw fenomeen in mijn leven. Ik kijk er naar en schud mijn hoofd; hoe lang ben ik niet mezelf voorbij gelopen? Mijzelf neemt mijzelf niets kwalijk. Het was nu eenmaal zo. Het is nu en het is goed.
Mijzelf is als de kat die tevreden op schoot ligt te spinnen. Mijzelf is als een boom die er als vanzelfsprekend staat te staan. Mijzelf is als een open zee die ziet en zingt van golven en stormen en neemt wat komt en gaat.
En al die verworven inzichten kan ik zien in meditatie. Vandaag duurde het vijf uur. Het was nodig. Ik verwijt mezelf niets. Hoeveel tijd besteden we aan ons ziele-leven?
Nu sluit ik dit blog en wandel naar de supermarkt om de hoek om verse groente te halen. Mijn maag geeft het signaal. Ik verheug me op het lekkere eten straks. Vanavond nog een biodanza dansfeest. Het Leven is zo goed voor me.
In de biodanza lessen zijn er steeds drie vragen die je jezelf kan stellen: 1. Doe ik wat ik doen wil? 2. Woon ik waar ik wonen wil? 3. Ben ik samen met wie ik samen wil zijn?
Ik had mezelf niet als succesvol gezien, maar wanneer ik met nieuwe ogen kijk, dan zet ik succes op dezelfde ladder als vreugde. Vreugde als maatstaf voor succes. En als ik antwoord zou geven op bovenstaande vragen, dan zou mijn antwoord zijn: ja, ik ben blij met mijn baantje. Ik ben blij met mijn schrijven. Ik kan het goed en ik doe het graag. Ik ben schrijfster!
Antwoord op vraag twee: Ja, ik ben blij met dit huis en kus in gedachten elke centimter. Lange tijd heb ik getwijfeld omdat ik denk/ dacht dat mensen uit een andere streek prettiger zouden zijn in de omgang omdat we uit dezelfde streek komen, maar nu is het goed en zie ik het als een uitdaging om meer mensen te ontmoeten met een vrije geest.
Vraag drie: ja. ik heb enorme lieve en leuke mensen om me heen. Ik woon weliswaar alleen, maar kan naar buiten lopen. Mensen opzoeken, uitnodigen. Voor nu is het goed. En dat vervult me met dankbaarheid. En het is gek om te zeggen tegen mezelf dat ik succesvol zou zijn. Nieuwe ogen.
En jij die in een bedje ligt en bevangen bent van angst. Ik ken het. I've been there. Ik wens je toe dat er voor jou ook andere tijden komen. Ik spreek veel mensen die zijn genezen. Die weer gezond zijn. Er komen andere tijden. Heus! En er komen nog meer blogs. Heus.
Veel liefs,
Aurinka
Het kriebelt in mijn brein en in mijn hart. Mijn vingers dansen over de toetsen. Dit blog wil geboren worden. Ik kan niet anders dan schrijven. Weet dat ik (vaak) de dag start met meditatie? Nu vind ik rustig de tijd nemen om de kat te aaien ook een vorm van meditatie hoor. Wanneer ik een definitie zou geven over meditatie, dan zou het klinken als "alles wat je doet of laat om dichter bij jezelf te komen, bij jezelf ZIJN".
En hoelang begreep ik de signalen van emoties niet? Ik voelde ze wel, maar keek er niet naar. Ik leed er aan. Ik had me dikwijls berust in het feit dat ze er waren en dat dan mijn leven zou zijn. Hoeveel jaren was ik niet depressief? Ik leer nu wel dat dit niets anders was dan mijn biologische manier om te overleven, maar ik had die jaren graag gemist. Maar ik kon ze niet missen. Ik heb ze beleefd. Dat ligt achter me. Sinds mijn 40ste heb ik er geen last meer van. Wel zijn er donkere dagen, waar mijn gemoed zwaar is of gewoonweg melancholiek of ontzet, maar er zijn geen maanden van donkere ellende. Niet meer.
Heb ik een toverstaf ontdekt? Je zou het kunnen denken.
Maar neen, ik zit in een andere tijd. Ben ouder geworden. Vind zelf dat ik op een mooie manier ouder mag worden als ik kijk naar de lijnen bij mijn kin. "Hee, jou ken ik nog niet!" Ploeps! Ineens valt het me op. Ik zie een lief gezicht in de spiegel. Lief en begaan. Evenwichtig. Het is echt een wonderlijk gegeven dat ik 'evenwichtig' schrijf, want dat was zo'n beetje m'n hele leven mijn wens... !
Meer wonderen zie ik nu. Een samenhang? Mijn meditaties manifesteren zich rond The Law of Attraction. De kennis die daar wordt gedeeld laat ons zien dat we scheppers zijn van onze eigen waarheid, onze eigen werkelijkheid en dat vind ik - op z'n zachtst gezegd - verbluffend! Is het niet zo dat ik me eigenlijk mijn hele leven al heb gevoeld als een lijdend voorwerp; ik bedoel: was ik baas over mijn leven? of reageer ik slechts op dingen die gebeuren in mijn leven? Was ik onderwerp? Of meewerkend voorwerp? Wanneer ik eerlijk ben was ik oh zo vaak een lief en bang vogeltje, vastgeklonken met stalen spijkers aan ziekmakende overlevingsmechanismen.
Mijn handelen was vooral gericht op het welzijn van de ander, teneinde spanningen te voorkomen. Want wanneer ik zou zeggen wat IK wilde, nou... dan kon dat wel eens niet stroken met de wensen van de ander.. en dan zou er narigheid komen.. ruzie.. en dat is wat ik met alle macht heb geprobeerd om te vermijden.
Ik kijk naar mezelf van voorheen en zie mij. Timide, fragiel en toegewijd. Maar wanneer ik nu kijk naar de vrouw in de spiegel, dan zie ik zoveel meer vreugde in mijn ogen en zelfgenoegzaamheid. Of heet het tevredenheid? Ik zie een vrouw die heeft geleden. Ik zie een vrouw die is gegroeid. Kanker speelde zeker een grote rol in dit stuk. Toneelstuk. Mijn leven. Kanker heeft me de schrik van m'n leven aangejaagd. Mijn hele systeem sloeg op hol. De hele periode vanaf diagnose tot einde behandelingen heb ik ervaren als een grote nachtmerrie. Hoop dat jullie, -lieve lezers - dat niet zo intens ervaren als ik deed, maar het was nu eenmaal zo. Hoop dat je je veerkracht leert kennen, een fantastisch netwerk om je heen hebt, waartegen je mag steunen, hangen, vragen en klagen.
Mijn hart wil zoveel vertellen, dat ik even van gekkigheid niet weet wat nu te zeggen. Enfin. De kanker heeft me schoongewassen. Alle franje is verdwenen. Wat er bleef was een naakte waarheid. Het leerde me mezelf lief te hebben. Ik had geen andere keus. Het leert me nu het belang van mediteren. Een tijd voor mezelf waarin ik ontdek wat ik wil. Dat gaat me steeds beter af. Ook wat ik niet wil. Vandaag was zo'n mooi voorbeeld: Ik zou met een vriend naar een museum gaan, maar ik had geen zin. Ik wil echt naar dat museum en ook met die vriend, maar niet vandaag. Omdat mijn hoofd vol zit met alle spullen die ik wil opruimen en andere zaken die ik wil volbrengen, zodat een dag museum teveel van het goede zou zijn.
Nu stuurde ik een appje en leg het kort uit. Er is alle begrip. Er komt een andere keer. Vroeger ging dat anders: dan dacht ik dat ik niet kon afzeggen omdat de ander dan wel teleurgesteld zou zijn of dat ik geen betrouwbare vriendin zou zijn. Maar nu, anno 2018, neem ik mijn gevoel serieus en voel de ruimte en NEEM de ruimte om mijn wens de wereld in te zetten. No hard feelings. Een nieuw fenomeen in mijn leven. Ik kijk er naar en schud mijn hoofd; hoe lang ben ik niet mezelf voorbij gelopen? Mijzelf neemt mijzelf niets kwalijk. Het was nu eenmaal zo. Het is nu en het is goed.
Mijzelf is als de kat die tevreden op schoot ligt te spinnen. Mijzelf is als een boom die er als vanzelfsprekend staat te staan. Mijzelf is als een open zee die ziet en zingt van golven en stormen en neemt wat komt en gaat.
En al die verworven inzichten kan ik zien in meditatie. Vandaag duurde het vijf uur. Het was nodig. Ik verwijt mezelf niets. Hoeveel tijd besteden we aan ons ziele-leven?
Nu sluit ik dit blog en wandel naar de supermarkt om de hoek om verse groente te halen. Mijn maag geeft het signaal. Ik verheug me op het lekkere eten straks. Vanavond nog een biodanza dansfeest. Het Leven is zo goed voor me.
In de biodanza lessen zijn er steeds drie vragen die je jezelf kan stellen: 1. Doe ik wat ik doen wil? 2. Woon ik waar ik wonen wil? 3. Ben ik samen met wie ik samen wil zijn?
Ik had mezelf niet als succesvol gezien, maar wanneer ik met nieuwe ogen kijk, dan zet ik succes op dezelfde ladder als vreugde. Vreugde als maatstaf voor succes. En als ik antwoord zou geven op bovenstaande vragen, dan zou mijn antwoord zijn: ja, ik ben blij met mijn baantje. Ik ben blij met mijn schrijven. Ik kan het goed en ik doe het graag. Ik ben schrijfster!
Antwoord op vraag twee: Ja, ik ben blij met dit huis en kus in gedachten elke centimter. Lange tijd heb ik getwijfeld omdat ik denk/ dacht dat mensen uit een andere streek prettiger zouden zijn in de omgang omdat we uit dezelfde streek komen, maar nu is het goed en zie ik het als een uitdaging om meer mensen te ontmoeten met een vrije geest.
Vraag drie: ja. ik heb enorme lieve en leuke mensen om me heen. Ik woon weliswaar alleen, maar kan naar buiten lopen. Mensen opzoeken, uitnodigen. Voor nu is het goed. En dat vervult me met dankbaarheid. En het is gek om te zeggen tegen mezelf dat ik succesvol zou zijn. Nieuwe ogen.
En jij die in een bedje ligt en bevangen bent van angst. Ik ken het. I've been there. Ik wens je toe dat er voor jou ook andere tijden komen. Ik spreek veel mensen die zijn genezen. Die weer gezond zijn. Er komen andere tijden. Heus! En er komen nog meer blogs. Heus.
Veel liefs,
Aurinka
