Halverwege de kuren

Jahaa. Op de helft: drie kuren gehad, gedaan. En nu nog drie te gaan. Ik smokkel wel een beetje, want het is niet helemaal waar qua tijd dat ik op de helft ben van de chemo kuren, omdat de duur is verlengd; De eerste kuren waren tweewekelijks. De komende zijn driewekelijks. Dat komt omdat ik in deze derde kuur nauwelijks herstelde. Dus werd kuur drie drie weken! De laatste week voelde als een onverwachte vakantie. Chemo- rust! Adem-pauze! Pff! Goddank herstel ik nu wel. Maar niet meer zo fit als vóór dat hele kuur-gedoe. Vind de naam " kuren" nogal misleidend. Ja, we worden beter gemaakt. Het middel geeft de tumor op z' n donder, maar mijn hele lieve lijf óók! Het gif.. Mijn lijf.. Mijn weerstand.. Mijn tranen.. Bij kuren denk ik aan een kur ort. Daar is rust en luxe. Kuren nu, gif verwerken, heeft meer iets weg van een onvrijwillige nachtmerrie. Zij die dit kennen, kunnen dit beamen. Toch is datzelfde gif iets om ook dankbaar voor te zijn. De tumor in mijn borst is kleiner geworden. Een succes. Ik denk dankbaar aan al die mensen die hebben meegeholpen, meegedacht met de ontwikkelingen van het middel. Ik krijg verlenging! Net als voetballen. (nu val ik echt even stil..) Hoe was mijn leven voor die bewuste zeven mei?! De dag van de diagnose. De dag dat ik van een stijve chirurg moest horen dat de bult in mijn tiet borstkanker heet. Onwerkelijk. Nog steeds noem ik het woord kanker niet graag en spreek liever over een tumor. En vaak volgt er dan meteen een sausje over het geheel. Ik noem dan snel het woord vertrouwen. Wil ik daarmee mijn toehoorders in een bepaalde hoek plaatsen? Ze ontzien? Ik geloof het wel. Ik merk dat de toon in zowel mijn memo's aan vrienden, als zowel hier in mijn blogs, steeds een element hoop bevat. Hemel. Waar zijn we zonder hoop. Zonder vertrouwen?! Wanneer je een brood koopt, hoop je dat het smaakt en vertrouw je erop dat het smaakt. En dat de bakker er gezonde ingredienten in heeft gestopt. Een zijstraatje. Er zijn zeven weken chemo in mijn lijf voorbij. Er zijn negen weken te gaan.. Ik kijk er naar als de tweede helft van een inmense marathon in de tropen.. Mijn conditie is niet optimaal. Toch moet ik gaan. Wat was ik graag in het gras gaan liggen. Kon ik mijn stokje maar afgeven aan een ander. Net als bij een estafette loop. Neen, Aurinka. Deze moet je alleen lopen. Het mag in je eigen tempo. Maar weet je? Je bent niet alleen? Eén op de acht vrouwen in Nederland krijgt tegenwoordig doodleuk borstkanker..... Ik loop niet alleen! Jullie meiden, die dit lezen, jullie vrienden die dit lezen, U, mijn liefde, die dit leest... U die me draagt.. Ik ben niet alleen. Ik loop wel alleen. Ik loop zélf. Ik ben niet alleen. Ik kijk om me heen. Ik denk aan de woorden van troost die er waren. Ik denk aan morgen! De vierde kuur! Ik zucht eens heel diep. Recht mijn rug. Kijk de tumor aan. Je bent er niet zomaar gekomen. Ik hoor je boodschap steeds iets beter... De dingen die fout zijn in mijn leven.. Ik moet ze aanpakken. Mindset-herstel naar hoop en kracht. Ik zie een verschuiving naar een nieuwe vrouw. Heel langzaam komen passie en missie in beeld. Opmerkelijk na impasse. Tumor als wake up call? Val ik mezelf te zwaar? Chemo is meer dan gif in mijn lijf. Een medicijn tegen de tumor. Chemo behandeling dwingt tot overdenkingen.. Dat zal nog wel even zo blijven! Recht mijn rug. Zucht eens diep. Morgenmiddag de naald in mijn hand.. Ook daar ben ik niet alleen!