Hart en ziel
Lieve mensen,
Alhoewel ik heel stellig kan zijn over de feitelijke biologische oorzaak van kanker, merk ik dat mijn gedachten ook gaan naar meer zaken zoals voeding en zingeving. Ik geloof dat er zo een aardige relevante opsomming is van een 'kwaal' (kanker) dat zo complex kan zijn. Want voorouders, onbewuste patronen, omgevingsfactoren, vergiften, levenslust, veerkracht en bezieling zijn zo maar even allemaal woorden die vast en zeker hun rol spelen. De dagen glijden langsheen. Ik merk dat de vermoeidheid toch toeslaat en echt anders is dan voorheen. Je hoort het veel, maar ervaren is toch weer anders. Wellicht dwingt het ons tot rust en introspectie? Alweer een genadige hand van moeder natuur?
Voeding, conflicten en bezieling. Daar kan ik me in vinden. Gister danste ik met zestig lieve mensen mijn geliefde Biodanza en vandaag moet ik de prijs betalen en ben geen knip voor de neus waard. Dus pas op de plaats. Valt niet altijd mee, maar het is niet anders. "Hart en ziel" was wat door me heen ging als ik dit blog begin. Ik weet nooit wat ik ga schrijven, maar laat het gaan als het komt. Hart en ziel. En een hart weten we; een orgaan in ons lijf. Een symbool van liefde. Een teken in whats-app of messenger waarin we iets willen aangeven van nabijheid of waardering. Dus dat hart is duidelijk?! Maar wat nou met die ziel? Ik kauw er op. Ziel.. Vanmiddag kwamen twee emoties glashard aan. Ik schreef hun namen op en stelde de vraag wat ze me willen brengen. Dat leek me een wijze zet. Ik loop niet langer weg voor nare emoties. Ik wil er van leren. En snel kwam ik tot inzichten. Want emoties zijn er als signalen van een behoefte. Kijk, zo zijn ze minder naar. Al snel schreef ik vier zinnen op papier. Het is duidelijk. Maar of ik er concreet iets mee kan? Hmm. Veelal zijn het algemene feiten die in mijn leven zijn, waar ik ogenschijnlijk niet veel invloed op kan uitoefenen. Maar dat zou dom zijn, wil je de wet van aantrekking geloven. Ik weet het wel. Maar ben dikwijls ontmoedigd. Zeker als ik moe ben na een dansavond. En dan volgt er nog een appje van iemand uit een buitenland, waarbij mijn ziele-wond openscheurt en de tranen lange tijd als warme parels langs mijn gezicht naar beneden glijden..
Heb me voorgenomen om me totaal te storten in de "ziel". Het intrigeert me mateloos. Ziel. In het Duits is het Doel, niet waar? En in het Engels is het een muziekstroming. Ik las de weekendbijlage van Trouw en merkte dat de teksten me kusten als een welgevallige liefde. "Een mens is geen eenduidig wezen" las ik. Wat een zaligheid. Daar kan ik wat mee!
Afgelopen week landde een ander woord in mij; ziele-vreugd. En dit hoort bij een wandeling die ik heb gemaakt in een prachtig heuvellandschap, genaamd Montferland. Wie er ooit was kan beamen hoe mooi het er is. Ik ga er wandelen, niet alleen voor een conditie, maar juist voor mijn ziel! Men zegt dan: je kunt er je hart ophalen. Ik meen dat dit ook over ziel gaat, terwijl we hart lezen. Een ander inzicht ging over pecunia dat soms nog plaagt. Maar wederom troost ik mij met de gedachte dat perceptie het geluk schept. Want wanneer ik me zou focussen op gebrek, dan volgt er gebrek en meer gebrek. Maar wanneer ik me richt op overvloed, dan zie ik overvloed en ben ik echt heel erg dankbaar voor alles om me heen. Mijn liefste huis. Spullen. Dierbare aardse zaken noem ik dat. En er zijn vriendinnen. Kanjers van meiden. Ik noem I, X en M. En er zijn vrienden. Steeds meer. Het Leven is genereus in het aanbod vrienden. Een nieuw gegeven. Mijn ego geniet van alle aandacht.
En er is een baantje, dat ik met flair uitvoer. Ik ben dol op deze jonge mensen op school en kan genieten van hun energie. Nieuwste vriend N vond via mij afgelopen week ook een baantje! Hoe gezellig is dat!
Ik woon nu een jaar samen met de cavia en een aanloopkat en dat is goed. Ik kom aan mezelf toe. Ben dankbaar voor de dingen die ik mocht beleven en kijk uit naar allerhande nieuwe belevenissen. Komende week ben ik nog druk met het uitwerken van details voor de lezing. Een zaligheid waar ik naar uitkijk. Een eer bovendien. Mijn haar wordt al lang en men zegt steeds dat ik er goed uit zie. Das fijn. Mijn borst praat nogal eens tegen me. Dan voelt het hard en trekt het litteken. Dan weer een licht ongemak. Nare plekken in mijn rechterarm. Oedeem. Je ziet er niks van, maar ik voel het wel. Tintelingen in mijn rechterhand. Eigenlijk moet ik weer naar die therapeut, maar ik wil geen patiënt meer zijn. Toch weet ik dat ik moet bellen voor een afspraak. Ik hoop dat de huisarts nu wel een verklaring afgeeft voor chronische klachten, want de klachten zijn niet weggeweest. Maar er valt mee te leven. Ik vind het aardig dat ik borstkanker nu gewoon vervang door borstverhaal. Want reken maar dat ze praat. En ditmaal wil ik echt luisteren. Ik leer het steeds beter. Een samenspel tussen het leven, voorvallen, mijn reacties en emoties en de boodschap bekijken. Niet altijd lukt dat of heb ik er zin in, maar over het algemeen zie ik dat ik vorderingen maak. Voor nu geef ik mijn hart wat rust en blijf bezig met het onderzoek naar de dingen die gebeuren. Mijn lezing in september is werkelijk iets waar ik met hart en ziel aan werk. Wat me vleugels geeft. Wat me optilt en bezielt. Dankbaarheid en passie gloeien in mijn hart. Het Leven is werkelijk een magisch gegeven. Ik wens ons prachtige acties, waarin we alles vergeten en er met hart en ziel mee bezig gaan!
Alle liefs,
Aurinka
Alhoewel ik heel stellig kan zijn over de feitelijke biologische oorzaak van kanker, merk ik dat mijn gedachten ook gaan naar meer zaken zoals voeding en zingeving. Ik geloof dat er zo een aardige relevante opsomming is van een 'kwaal' (kanker) dat zo complex kan zijn. Want voorouders, onbewuste patronen, omgevingsfactoren, vergiften, levenslust, veerkracht en bezieling zijn zo maar even allemaal woorden die vast en zeker hun rol spelen. De dagen glijden langsheen. Ik merk dat de vermoeidheid toch toeslaat en echt anders is dan voorheen. Je hoort het veel, maar ervaren is toch weer anders. Wellicht dwingt het ons tot rust en introspectie? Alweer een genadige hand van moeder natuur?
Voeding, conflicten en bezieling. Daar kan ik me in vinden. Gister danste ik met zestig lieve mensen mijn geliefde Biodanza en vandaag moet ik de prijs betalen en ben geen knip voor de neus waard. Dus pas op de plaats. Valt niet altijd mee, maar het is niet anders. "Hart en ziel" was wat door me heen ging als ik dit blog begin. Ik weet nooit wat ik ga schrijven, maar laat het gaan als het komt. Hart en ziel. En een hart weten we; een orgaan in ons lijf. Een symbool van liefde. Een teken in whats-app of messenger waarin we iets willen aangeven van nabijheid of waardering. Dus dat hart is duidelijk?! Maar wat nou met die ziel? Ik kauw er op. Ziel.. Vanmiddag kwamen twee emoties glashard aan. Ik schreef hun namen op en stelde de vraag wat ze me willen brengen. Dat leek me een wijze zet. Ik loop niet langer weg voor nare emoties. Ik wil er van leren. En snel kwam ik tot inzichten. Want emoties zijn er als signalen van een behoefte. Kijk, zo zijn ze minder naar. Al snel schreef ik vier zinnen op papier. Het is duidelijk. Maar of ik er concreet iets mee kan? Hmm. Veelal zijn het algemene feiten die in mijn leven zijn, waar ik ogenschijnlijk niet veel invloed op kan uitoefenen. Maar dat zou dom zijn, wil je de wet van aantrekking geloven. Ik weet het wel. Maar ben dikwijls ontmoedigd. Zeker als ik moe ben na een dansavond. En dan volgt er nog een appje van iemand uit een buitenland, waarbij mijn ziele-wond openscheurt en de tranen lange tijd als warme parels langs mijn gezicht naar beneden glijden..
Heb me voorgenomen om me totaal te storten in de "ziel". Het intrigeert me mateloos. Ziel. In het Duits is het Doel, niet waar? En in het Engels is het een muziekstroming. Ik las de weekendbijlage van Trouw en merkte dat de teksten me kusten als een welgevallige liefde. "Een mens is geen eenduidig wezen" las ik. Wat een zaligheid. Daar kan ik wat mee!
Afgelopen week landde een ander woord in mij; ziele-vreugd. En dit hoort bij een wandeling die ik heb gemaakt in een prachtig heuvellandschap, genaamd Montferland. Wie er ooit was kan beamen hoe mooi het er is. Ik ga er wandelen, niet alleen voor een conditie, maar juist voor mijn ziel! Men zegt dan: je kunt er je hart ophalen. Ik meen dat dit ook over ziel gaat, terwijl we hart lezen. Een ander inzicht ging over pecunia dat soms nog plaagt. Maar wederom troost ik mij met de gedachte dat perceptie het geluk schept. Want wanneer ik me zou focussen op gebrek, dan volgt er gebrek en meer gebrek. Maar wanneer ik me richt op overvloed, dan zie ik overvloed en ben ik echt heel erg dankbaar voor alles om me heen. Mijn liefste huis. Spullen. Dierbare aardse zaken noem ik dat. En er zijn vriendinnen. Kanjers van meiden. Ik noem I, X en M. En er zijn vrienden. Steeds meer. Het Leven is genereus in het aanbod vrienden. Een nieuw gegeven. Mijn ego geniet van alle aandacht.
En er is een baantje, dat ik met flair uitvoer. Ik ben dol op deze jonge mensen op school en kan genieten van hun energie. Nieuwste vriend N vond via mij afgelopen week ook een baantje! Hoe gezellig is dat!
Ik woon nu een jaar samen met de cavia en een aanloopkat en dat is goed. Ik kom aan mezelf toe. Ben dankbaar voor de dingen die ik mocht beleven en kijk uit naar allerhande nieuwe belevenissen. Komende week ben ik nog druk met het uitwerken van details voor de lezing. Een zaligheid waar ik naar uitkijk. Een eer bovendien. Mijn haar wordt al lang en men zegt steeds dat ik er goed uit zie. Das fijn. Mijn borst praat nogal eens tegen me. Dan voelt het hard en trekt het litteken. Dan weer een licht ongemak. Nare plekken in mijn rechterarm. Oedeem. Je ziet er niks van, maar ik voel het wel. Tintelingen in mijn rechterhand. Eigenlijk moet ik weer naar die therapeut, maar ik wil geen patiënt meer zijn. Toch weet ik dat ik moet bellen voor een afspraak. Ik hoop dat de huisarts nu wel een verklaring afgeeft voor chronische klachten, want de klachten zijn niet weggeweest. Maar er valt mee te leven. Ik vind het aardig dat ik borstkanker nu gewoon vervang door borstverhaal. Want reken maar dat ze praat. En ditmaal wil ik echt luisteren. Ik leer het steeds beter. Een samenspel tussen het leven, voorvallen, mijn reacties en emoties en de boodschap bekijken. Niet altijd lukt dat of heb ik er zin in, maar over het algemeen zie ik dat ik vorderingen maak. Voor nu geef ik mijn hart wat rust en blijf bezig met het onderzoek naar de dingen die gebeuren. Mijn lezing in september is werkelijk iets waar ik met hart en ziel aan werk. Wat me vleugels geeft. Wat me optilt en bezielt. Dankbaarheid en passie gloeien in mijn hart. Het Leven is werkelijk een magisch gegeven. Ik wens ons prachtige acties, waarin we alles vergeten en er met hart en ziel mee bezig gaan!
Alle liefs,
Aurinka
