Huilen om een mutsje

Langzaam maar zeker ga ik weer vooruit. In de vroege ochtend word ik wakker. Loop de tuin in. Het is net licht. Nachtpon. Ochtendjas. Mutsje. Ineens heb ik een snoeischaar in mijn hand; die buxus moet nodig gesnoeid! En wel nú! Het is heerlijk buiten. Het is fris. Geen mens te zien. Slechts die snoeischaar en ik. En de tuin. Ik ben aan het werk. De aarde aardt mij. Ik denk aan niets. Ik snoei. Ik kijk. Ik geniet! Ik ben bezig. Ik ben buiten. Ik ben gezond. Dit deed ik voorheen toch ook? Nu ook!?! De stilte is heel aangenaam. De buxus wordt steeds mooier. Hij is lang niet onderhouden. Er is veel werk te doen. Ik ben volslágen in mijn element!! Achter de tuin ligt een piepklein parkje. Eigenlijk een plantsoen. Een plek, waar mensen lopen met hondjes. We hebben alle grote struiken laten weghalen. Je kijkt nu zó in de tuin. Het wordt vanzelf later. Ik hoor de dag beginnen; auto's starten. Zie mensen fietsen naar hun werk. De eerste wandelaars met hondje. Nog wat gehaast vóórdat men naar het werk moet gaan.. Ze kijken soms in de tuin. Enige gène komt in mij op; ik ben niet gekleed voor openbaar tuinwerk. Ik loop immers in mijn nachtpon rond. Ai! Ik probeer me wat verdekt op te stellen: te laat! De dame ziet me. Ik besluit te groeten. Ze groet terug. Zucht.. Na twee uurtjes krijgt de accu van mijn lijf weer spontaan kortsluiting. Zo omschrijf ik het maar naar lief, die niet kan begrijpen dat je zomaar ineens en onverwacht moe kan zijn. Op kan zijn... Ik ga naar binnen. Slippers uit. Mijn bed weer in. Een smile op mijn gezicht. Ik heb wat gedáán. Ik heb gewerkt. Ik heb genóten. Ik val in slaap. Na drie uur wakker. Ik eet wat. De dag krijgt haar beloop. Smiddags rust ik weer. Ik slaap. Ik app. Ik luister wat you tube. " you cant always get what you want" is mijn favoriet. Merk dat ik meer Stones luister. Na het avondeten heb ik nog puf om wat te tuinieren. Lief zit binnen achter de pc. Ik lekker buiten! De avondronde hondjes komt voorbij. Sommigen ken ik. De meesten niet. Ik zie in mijn ooghoek een man uit de buurt. Ik zie hem dichterbij komen. Ga ik zo groeten? Hij heeft me toch vaker gezien met mijn blauwe mutsje? Er is wel wat duidelijk. Het mutsje is blauw. Er piept geen haar onderuit. Mijn nek is akelig kaal... De man uit de buurt nadert. Het hondje is haast niet te zien, zo klein. Wanneer ik even opkijk zie ik dat hij gauw omkeert en snel van mij wegloopt... Ik kijk. Ik frons. Ik voel. "Wat is dít nou?" Nee, het is geen extroverte man, maar .. Maar zou hij? Zou hij zich misschien? Zou hij zich misschien wat ongemakkelijk voelen omdat hij me ziet met dom chemo mutsje? Zou hij zich geen houding weten? Zou hij geen woorden weten voor een praatje? Zou hij doodleuk geen zin hebben om mij te groeten?!? Zou hij zijn geschrokken? Alleen blijf ik. Alleen met mijn gevoel en alleen met mijn vragen. De treurigheid hangt als een treurige hangaap aan mijn hals.. Een traan barst naar buiten..