Ik ging naar een zorghotel
Ik ging naar een zorghotel. Een verslag van mijn belevenissen.
Ik zie dat het al even is geleden dat ik schreef. Ik zal je even bijpraten.
Even resumé; Het is toch echt een jaar geleden dat de naald van de laatste chemo in mijn hand zat. 8 september lees ik en 8 december was de laatste operatie en 16 maart dit jaar de laatste bestraling. 7 Mei 2015 was de dag van de diagnose. Dit is zo'n dag die je nooit vergeet...
En nu? Hoe gaat het nu? Het Leven kreeg zijn loop; kanker kreeg toch de laatste tijd steeds minder aandacht en het leek wel alsof ik werd opgeslokt door een ' nieuw dagelijks leven'?! Ik deed. Ik dacht en ik genoot. Totdat..! Al enige tijd voel ik eigenlijk aan m'n water dat ik -in plaats van vooruit- gewoon weer 'achteruit' rol! Maar oh wat was het heerlijk om in een onbezonnen euforische staat het Leven op te slurpen! Maandenlang had ik Bergen energie en deed ik niets liever dan mijn huissie opruimen! Het kind is de deur uit. Ik heb het rijk alleen. Een nieuw hoofdstuk. En WAT het nu precies is geweest dat ik TOCH weer ' onderuit' ga.... Het blijft een raar raadsel. Ik heb wel een aantal ideeën erover. Ik kan ze voor je opsommen: chronische zorgen om geld en lief. Ik geloof dat dit al wel voldoende was, ware het niet dat ik afgelopen week toch zomaar in een zorghotel zat! Geheel onverwacht. Met dertig (chronisch) zieke mensen* in een oude villa en een heleboel vrijwilligers van het rode kruis. Ik was geselecteerd om mee te gaan. Mensen met kanker met een smalle beurs. Heel mooi natuurlijk. Ik ging. Nam mijn hartsvriendin mee. Dat was fijn: een week lang geen boodschappen, geen koken! Nou, het was een midweek. Zo heet dat.
*Nu ervaar ik mezelf al langere tijd niet meer als ' ziek'. Ik sprak over mezelf als 'herstellend patiënt' en zelfs die titel heb ik eigenhandig veranderd in ' genezen' nadat ik een bijzondere trainingsdag Biologische Natuurwetten had gevolgd in juni van dit jaar over een andere kijk op kanker. (Ook de PET scan liet zien dat ik ' schoon' ben.) Maar dit even terzijde.
Het zorghotel lag schitterend te stralen op een hoge heuvel met een wijds uitzicht over de Veluwerand. De achtertuin heet Posbank. Oh ja, we hebben gefietst op elektrische fietsen. Wat een leuke belevenis. Nooit gedaan. Leuk!! En we kregen eten voor ons neus. Dat was heel prettig. (Beiden wonen we alleen en dan is het heel lekker om eens verzorgd te worden). De vrijwilligers wilden echt van alles voor ons doen. Aardige mensen toch. Maar... Het bleek dat ik de keuze voor een verblijf in het zorghotel heb gemaakt met mijn hoofd: " fijn, even weg" . Maar wat zei mijn buik? Mijn buik zei niet zo veel, maar had haar bedenkingen. " Vind ik dat nou echt wel leuk met al die zieke mensen?" Maar allez! Ik ging! En het werd een rare les voor mij!
Dag 1 ging goed. Was onwerkelijk. Zomaar beland in een zorghotel. De bedden zijn ziekenhuisbedden met papegaaien boven je hoofd. Je weet wel; zo'n metalen driehoek die boven je hoofd bungelt en waar je je aan vast kan grijpen als je niet overeind kan komen uit je bed. Een wastafel op de kamer en heel brede deuren voor rolstoelen en beddendoorgang. Een eetzaal. Een vleugel. Een ruim entree. Bij aankomst was er een man die de koffers naar de kamer bracht. Ja. we werden hier nou eens echt in de watten gelegd! Wij, vriendin I en ik, waren gekoppeld aan ene Anke en Els, die speciaal voor ons waren gekomen om voor ons te zorgen! Wat we maar wilden: ontbijt op bed? samen wandelen? samen zwemmen? helpen met verzorgen? Ze kwamen echt geregeld vragen of we geen hulp nodig hadden. Maar tja, wij zijn zelfreddende meiden?! We konden ook in het therapeutisch zwembad zwemmen, maar dan moesten we dat wel opgeven, En er moest een vrijwilligster mee als begeleiding. Waarop ik riep dat ik twee zwemdiploma's heb! Heel maf. Tot zover dag 1.
Dag 2 was de leukste. De fietsdag. Ik merk dat ik een aardig goede conditie heb, maar had nog niet eerder op een ' elektrieken' fiets gefietst. Het was LEUK. Je bent zomaar in een volgend dorpje. Fietsen kost nauwelijks moeite. Door dat motortje krijg je telkens een duwtje en dat is echt maf en gewoon leuk. Dus wij langs Heren wegen!! Optimaal gemoed. Genoten. Mijn mood ging van ' onwerkelijk' naar ' wat is het leuk'.
Dag 3 hadden we allerlei plannen, maar waren beiden afgemat. We hebben gerust 's middags om 's avonds te ' knallen' bij het kampvuur. Maar ook in de avond bleek mijn accu echt leeg? Ik heb voor de vorm nog even bij dat vuur gezeten, maar na tien minuten deed ik wat ik het liefste wilde: naar bed! Ik merkte dat ik totaaaal niet bij andere mensen wilde zitten. Nee, ik wilde niets! Ik werd onderhand dol van al die goede bedoelingen van die goedbedoelde vrijwilligers en heb duidelijk aangegeven dat ik er voor mijn Rust kwam. Je kon nota bene elk dagdeel mee op excursie met een busje! Nu kom ik uit de streek en ken ik al die uitjes echt wel. Dus ik heb vriendelijk bedankt. En ik vraag me af - ik zag echt zieke mensen met slangetjes in hun neus en een rugzak op hun rug met een of ander hulpmiddel- of deze mensen nu wel zitten te wachten op afmattende excursies? Ook was er een dame met een rijdend infuus met allerlei zakjes eraan. Wat zou zij nou echt willen? Wat zou zij nou werkelijk nodig hebben??
Ik geloof werkelijk dat dingen alleen echt een succes zullen zijn, als we ons werkelijk openstellen voor de behoefte van de patiënt! Wat is de norm? Wanneer ik voor mezelf spreek, -als ik zo ziek zou zijn-, dan zou ik veel liever hebben dat er iemand aan mijn bedje komt zitten en naar me luistert. En als ik te moe ben om te spreken, dat mijn gast dan een aardige anekdote zou vertellen of desnoods een liedje komt zingen. Of me een liefdevolle massage geeft of een begripvolle aai over mijn bol. Maar mee in een busje? Met allemaal andere mensen? Met al hun verhalen? Zou ik daar van opknappen? Ik weet het niet. Afleiding is ook een groot goed. Maar nogmaals: afstemmen is zo belangrijk. Wie weet nou of de patiënt mee gaat uit goed fatsoen of dat zij dat nou werkelijk heel erg leuk vindt?... Even een opmerking waarvan ik hoop dat het echt doordringt bij hen die in de zorg werkzaam zijn... Niet vervelend bedoeld, maar gewoon vanuit een ' inside-positie' .
Laat ik heel duidelijk zijn: ik heb het bijzonder gewaardeerd dat een event als dit bestaat! Dat er zoveel lieve en toegewijde mensen zijn. Dat er mensen hebben hardgelopen van Parijs naar Rotterdam om dit voor ons mogelijk te maken. Ik waardeer deze geste enorm! Maar voor mij persoonlijk heeft het niet zo uitgepakt als we hadden gehoopt. Ik zal het nader toelichten. Alle respect voor de renners, de vrijwilligers, het Rode Kruis, de mensen van het zorghotel en alle mensen die hierbij betrokken zijn geweest.
Dag 4 ging het helemaal niet goed met mij. Ik merkte dat ik niet tegen geluid kon! En overal is geluid: mensen die praten op de gang. Mensen die tot twee uur in de nacht bij een kampvuur zaten. Ik hoor ze en kon niet slapen. En dan had ik nog de pech dat we boven de keuken sliepen en ik regelmatig een gebrom hoorde en voelde. Het bleek de motor van het afzuigsysteem te zijn. Oh, mijn kamergenootje kon geweldig snurken. Ik begon werkelijk heel erg te verlangen naar huis! Toen ik dat begreep heb ik het genoemd. Ben naar de directie gelopen en heb het verteld. Ik kon niet langer tegen geluid. De galm van al die mensen bij het ontbijt in de eetzaal door de hoge plafonds. Ik kon niet langer tegen mensen, die ik allemaal wel wilde spreken, en troosten, maar gewoonweg niet meer kon! Ik kon er niet langer tegen om daar te zijn. Het was maf, maar waar.
Er is nog gesproken over een andere kamer voor mij. Maar dan zou ik nog geen rust vinden omdat er in een gebouw met dertig gasten gewoon altijd geluid is. Ik begreep dat mijn staat ook wel overspannen wordt genoemd. Toen ik even in de bar was, hoorde ik een glas over een glasplaat schuiven. Ik zei: " meneer, ik kan niet tegen dat geluid". Heeft vast ook maf geklonken, maar helaas was het gewoon zo. En dan helpt geen lief zorghotel meer...
Dus ik heb mijn koffers gepakt en we zijn gegaan. We kregen nog -heel lief- een lunchpakket mee. De andere gasten zouden de volgende morgen weggaan. Ik heb geen afscheid genomen, want ik had nauwelijks contact gemaakt. Ik kwam er voor mijn Rust. Dat vind je dus niet in een zorghotel. Sorry: dat vond ik dus niet in dit zorghotel.
Er was een tijd dat ik intens verlangde naar een zorghotel en ik dat keihard nodig had. Nu was ik ' beter' en kwam ik plotsklaps in een zorghotel terecht. Het heeft voor mij gevoeld als ' mosterd na de maaltijd'. De opzet is fantastisch. Maar dus niet voor mij. We gingen naar huis. Ik kon zelfs niet autorijden! Mens, wat was ik beroerd. Ik werd gereden. En thuis aangekomen viel ik doodmoe in slaap. In mijn eigen bedje!
En daar begon er een ander verhaal: een verhaal dat ' verwerken' heet?! Ik word nu snachts wakker en zie mezelf weer op de operatietafel liggen en begin dan toch onbedaarlijk te huilen!! Ik laat het er maar uit. Moet gewoon. Maf, maar waar.
Ik merk dat het aanzien van mijn medegasten me veel heeft gedaan. Ik sprak zelfs mensen die ' terminaal' zijn. Ik wou ze troosten, spreken, bemoedigen, maar ik Kon het niet! Het was afschuwelijk om hen te zien moeten leven met dit oordeel.
Een oordeel wat trouwens een DOODSZONDE is! Hoe kan je een mens in Godsnaam zijn hoop ontnemen?!
En hoe RELATIEF is dit al? Ja, ze horen dat ze spoedig zullen sterven. Maar hoor eens even! We zijn allen stervelingen! Zij kunnen zeer waarschijnlijk eerder sterven dan ik, maar hoe kan je dat zeker weten? Ik kan nog wel eerder gaan dan zij!
En niet door kanker, maar er zijn talloze manieren om aan je eind te komen, niet waar?
Kan ook van een keukentrapje vallen thuis en mijn nek breken, toch?
Ik krijg een Sik van het hele woord 'terminaal'. Sorry.
Mijn lieve mooie wijze moeder was ook eens terminaal en ze ging ook.
Maar...
Nou, dat waren mijn belevenissen in de vakantie midweek. Het bleek geen vakantie te zijn voor mij. Het bleek een aanzet tot verwerken. En dat gaat maar door. Ik huil veel. Om alles. Om alles wat er is gebeurd. En ik weet dat ik het niet kan veranderen. Ik huil om de onmacht die ik zie bij mijn lief. Ik huil om zijn gedrag dat voortkomt uit zijn verdriet. Ik huil om veel. Ik huil vaak. Het zal wel bij mij horen. Huilen is gezond. Ik zeg het altijd. Ik meen het ook. Maar...
En nu?
Nu weet ik het even niet meer..
En dat is ook goed..
Gewoon niet weten...
Het geluid zojuist van de waterkoker is afschuwelijk. Wat maakt dat ding een herrie! Het is ook weer midden in de nacht. Ik kan niets anders dan wachten tot ie klaar is. En ik bedenk me hoe vreselijk het moet zijn voor mensen met autisme, die hier altijd last van hebben. Ik heb de goede hoop dat als ik nu werkelijk mijn Rust neem, deze staat van overspanning wel weer voorbij gaat. Ik ken het. Het is naar. Maar het is er nu gewoon. Ik kan niet toveren. En ik hoef ook niet. Ik leer gewoon. Een mens kan geen fouten maken. Een mens leert. En ik gewoon doodleuk ook. Punt.
Ik zie dat het al even is geleden dat ik schreef. Ik zal je even bijpraten.
Even resumé; Het is toch echt een jaar geleden dat de naald van de laatste chemo in mijn hand zat. 8 september lees ik en 8 december was de laatste operatie en 16 maart dit jaar de laatste bestraling. 7 Mei 2015 was de dag van de diagnose. Dit is zo'n dag die je nooit vergeet...
En nu? Hoe gaat het nu? Het Leven kreeg zijn loop; kanker kreeg toch de laatste tijd steeds minder aandacht en het leek wel alsof ik werd opgeslokt door een ' nieuw dagelijks leven'?! Ik deed. Ik dacht en ik genoot. Totdat..! Al enige tijd voel ik eigenlijk aan m'n water dat ik -in plaats van vooruit- gewoon weer 'achteruit' rol! Maar oh wat was het heerlijk om in een onbezonnen euforische staat het Leven op te slurpen! Maandenlang had ik Bergen energie en deed ik niets liever dan mijn huissie opruimen! Het kind is de deur uit. Ik heb het rijk alleen. Een nieuw hoofdstuk. En WAT het nu precies is geweest dat ik TOCH weer ' onderuit' ga.... Het blijft een raar raadsel. Ik heb wel een aantal ideeën erover. Ik kan ze voor je opsommen: chronische zorgen om geld en lief. Ik geloof dat dit al wel voldoende was, ware het niet dat ik afgelopen week toch zomaar in een zorghotel zat! Geheel onverwacht. Met dertig (chronisch) zieke mensen* in een oude villa en een heleboel vrijwilligers van het rode kruis. Ik was geselecteerd om mee te gaan. Mensen met kanker met een smalle beurs. Heel mooi natuurlijk. Ik ging. Nam mijn hartsvriendin mee. Dat was fijn: een week lang geen boodschappen, geen koken! Nou, het was een midweek. Zo heet dat.
*Nu ervaar ik mezelf al langere tijd niet meer als ' ziek'. Ik sprak over mezelf als 'herstellend patiënt' en zelfs die titel heb ik eigenhandig veranderd in ' genezen' nadat ik een bijzondere trainingsdag Biologische Natuurwetten had gevolgd in juni van dit jaar over een andere kijk op kanker. (Ook de PET scan liet zien dat ik ' schoon' ben.) Maar dit even terzijde.
Het zorghotel lag schitterend te stralen op een hoge heuvel met een wijds uitzicht over de Veluwerand. De achtertuin heet Posbank. Oh ja, we hebben gefietst op elektrische fietsen. Wat een leuke belevenis. Nooit gedaan. Leuk!! En we kregen eten voor ons neus. Dat was heel prettig. (Beiden wonen we alleen en dan is het heel lekker om eens verzorgd te worden). De vrijwilligers wilden echt van alles voor ons doen. Aardige mensen toch. Maar... Het bleek dat ik de keuze voor een verblijf in het zorghotel heb gemaakt met mijn hoofd: " fijn, even weg" . Maar wat zei mijn buik? Mijn buik zei niet zo veel, maar had haar bedenkingen. " Vind ik dat nou echt wel leuk met al die zieke mensen?" Maar allez! Ik ging! En het werd een rare les voor mij!
Dag 1 ging goed. Was onwerkelijk. Zomaar beland in een zorghotel. De bedden zijn ziekenhuisbedden met papegaaien boven je hoofd. Je weet wel; zo'n metalen driehoek die boven je hoofd bungelt en waar je je aan vast kan grijpen als je niet overeind kan komen uit je bed. Een wastafel op de kamer en heel brede deuren voor rolstoelen en beddendoorgang. Een eetzaal. Een vleugel. Een ruim entree. Bij aankomst was er een man die de koffers naar de kamer bracht. Ja. we werden hier nou eens echt in de watten gelegd! Wij, vriendin I en ik, waren gekoppeld aan ene Anke en Els, die speciaal voor ons waren gekomen om voor ons te zorgen! Wat we maar wilden: ontbijt op bed? samen wandelen? samen zwemmen? helpen met verzorgen? Ze kwamen echt geregeld vragen of we geen hulp nodig hadden. Maar tja, wij zijn zelfreddende meiden?! We konden ook in het therapeutisch zwembad zwemmen, maar dan moesten we dat wel opgeven, En er moest een vrijwilligster mee als begeleiding. Waarop ik riep dat ik twee zwemdiploma's heb! Heel maf. Tot zover dag 1.
Dag 2 was de leukste. De fietsdag. Ik merk dat ik een aardig goede conditie heb, maar had nog niet eerder op een ' elektrieken' fiets gefietst. Het was LEUK. Je bent zomaar in een volgend dorpje. Fietsen kost nauwelijks moeite. Door dat motortje krijg je telkens een duwtje en dat is echt maf en gewoon leuk. Dus wij langs Heren wegen!! Optimaal gemoed. Genoten. Mijn mood ging van ' onwerkelijk' naar ' wat is het leuk'.
Dag 3 hadden we allerlei plannen, maar waren beiden afgemat. We hebben gerust 's middags om 's avonds te ' knallen' bij het kampvuur. Maar ook in de avond bleek mijn accu echt leeg? Ik heb voor de vorm nog even bij dat vuur gezeten, maar na tien minuten deed ik wat ik het liefste wilde: naar bed! Ik merkte dat ik totaaaal niet bij andere mensen wilde zitten. Nee, ik wilde niets! Ik werd onderhand dol van al die goede bedoelingen van die goedbedoelde vrijwilligers en heb duidelijk aangegeven dat ik er voor mijn Rust kwam. Je kon nota bene elk dagdeel mee op excursie met een busje! Nu kom ik uit de streek en ken ik al die uitjes echt wel. Dus ik heb vriendelijk bedankt. En ik vraag me af - ik zag echt zieke mensen met slangetjes in hun neus en een rugzak op hun rug met een of ander hulpmiddel- of deze mensen nu wel zitten te wachten op afmattende excursies? Ook was er een dame met een rijdend infuus met allerlei zakjes eraan. Wat zou zij nou echt willen? Wat zou zij nou werkelijk nodig hebben??
Ik geloof werkelijk dat dingen alleen echt een succes zullen zijn, als we ons werkelijk openstellen voor de behoefte van de patiënt! Wat is de norm? Wanneer ik voor mezelf spreek, -als ik zo ziek zou zijn-, dan zou ik veel liever hebben dat er iemand aan mijn bedje komt zitten en naar me luistert. En als ik te moe ben om te spreken, dat mijn gast dan een aardige anekdote zou vertellen of desnoods een liedje komt zingen. Of me een liefdevolle massage geeft of een begripvolle aai over mijn bol. Maar mee in een busje? Met allemaal andere mensen? Met al hun verhalen? Zou ik daar van opknappen? Ik weet het niet. Afleiding is ook een groot goed. Maar nogmaals: afstemmen is zo belangrijk. Wie weet nou of de patiënt mee gaat uit goed fatsoen of dat zij dat nou werkelijk heel erg leuk vindt?... Even een opmerking waarvan ik hoop dat het echt doordringt bij hen die in de zorg werkzaam zijn... Niet vervelend bedoeld, maar gewoon vanuit een ' inside-positie' .
Laat ik heel duidelijk zijn: ik heb het bijzonder gewaardeerd dat een event als dit bestaat! Dat er zoveel lieve en toegewijde mensen zijn. Dat er mensen hebben hardgelopen van Parijs naar Rotterdam om dit voor ons mogelijk te maken. Ik waardeer deze geste enorm! Maar voor mij persoonlijk heeft het niet zo uitgepakt als we hadden gehoopt. Ik zal het nader toelichten. Alle respect voor de renners, de vrijwilligers, het Rode Kruis, de mensen van het zorghotel en alle mensen die hierbij betrokken zijn geweest.
Dag 4 ging het helemaal niet goed met mij. Ik merkte dat ik niet tegen geluid kon! En overal is geluid: mensen die praten op de gang. Mensen die tot twee uur in de nacht bij een kampvuur zaten. Ik hoor ze en kon niet slapen. En dan had ik nog de pech dat we boven de keuken sliepen en ik regelmatig een gebrom hoorde en voelde. Het bleek de motor van het afzuigsysteem te zijn. Oh, mijn kamergenootje kon geweldig snurken. Ik begon werkelijk heel erg te verlangen naar huis! Toen ik dat begreep heb ik het genoemd. Ben naar de directie gelopen en heb het verteld. Ik kon niet langer tegen geluid. De galm van al die mensen bij het ontbijt in de eetzaal door de hoge plafonds. Ik kon niet langer tegen mensen, die ik allemaal wel wilde spreken, en troosten, maar gewoonweg niet meer kon! Ik kon er niet langer tegen om daar te zijn. Het was maf, maar waar.
Er is nog gesproken over een andere kamer voor mij. Maar dan zou ik nog geen rust vinden omdat er in een gebouw met dertig gasten gewoon altijd geluid is. Ik begreep dat mijn staat ook wel overspannen wordt genoemd. Toen ik even in de bar was, hoorde ik een glas over een glasplaat schuiven. Ik zei: " meneer, ik kan niet tegen dat geluid". Heeft vast ook maf geklonken, maar helaas was het gewoon zo. En dan helpt geen lief zorghotel meer...
Dus ik heb mijn koffers gepakt en we zijn gegaan. We kregen nog -heel lief- een lunchpakket mee. De andere gasten zouden de volgende morgen weggaan. Ik heb geen afscheid genomen, want ik had nauwelijks contact gemaakt. Ik kwam er voor mijn Rust. Dat vind je dus niet in een zorghotel. Sorry: dat vond ik dus niet in dit zorghotel.
Er was een tijd dat ik intens verlangde naar een zorghotel en ik dat keihard nodig had. Nu was ik ' beter' en kwam ik plotsklaps in een zorghotel terecht. Het heeft voor mij gevoeld als ' mosterd na de maaltijd'. De opzet is fantastisch. Maar dus niet voor mij. We gingen naar huis. Ik kon zelfs niet autorijden! Mens, wat was ik beroerd. Ik werd gereden. En thuis aangekomen viel ik doodmoe in slaap. In mijn eigen bedje!
En daar begon er een ander verhaal: een verhaal dat ' verwerken' heet?! Ik word nu snachts wakker en zie mezelf weer op de operatietafel liggen en begin dan toch onbedaarlijk te huilen!! Ik laat het er maar uit. Moet gewoon. Maf, maar waar.
Ik merk dat het aanzien van mijn medegasten me veel heeft gedaan. Ik sprak zelfs mensen die ' terminaal' zijn. Ik wou ze troosten, spreken, bemoedigen, maar ik Kon het niet! Het was afschuwelijk om hen te zien moeten leven met dit oordeel.
Een oordeel wat trouwens een DOODSZONDE is! Hoe kan je een mens in Godsnaam zijn hoop ontnemen?!
En hoe RELATIEF is dit al? Ja, ze horen dat ze spoedig zullen sterven. Maar hoor eens even! We zijn allen stervelingen! Zij kunnen zeer waarschijnlijk eerder sterven dan ik, maar hoe kan je dat zeker weten? Ik kan nog wel eerder gaan dan zij!
En niet door kanker, maar er zijn talloze manieren om aan je eind te komen, niet waar?
Kan ook van een keukentrapje vallen thuis en mijn nek breken, toch?
Ik krijg een Sik van het hele woord 'terminaal'. Sorry.
Mijn lieve mooie wijze moeder was ook eens terminaal en ze ging ook.
Maar...
Nou, dat waren mijn belevenissen in de vakantie midweek. Het bleek geen vakantie te zijn voor mij. Het bleek een aanzet tot verwerken. En dat gaat maar door. Ik huil veel. Om alles. Om alles wat er is gebeurd. En ik weet dat ik het niet kan veranderen. Ik huil om de onmacht die ik zie bij mijn lief. Ik huil om zijn gedrag dat voortkomt uit zijn verdriet. Ik huil om veel. Ik huil vaak. Het zal wel bij mij horen. Huilen is gezond. Ik zeg het altijd. Ik meen het ook. Maar...
En nu?
Nu weet ik het even niet meer..
En dat is ook goed..
Gewoon niet weten...
Het geluid zojuist van de waterkoker is afschuwelijk. Wat maakt dat ding een herrie! Het is ook weer midden in de nacht. Ik kan niets anders dan wachten tot ie klaar is. En ik bedenk me hoe vreselijk het moet zijn voor mensen met autisme, die hier altijd last van hebben. Ik heb de goede hoop dat als ik nu werkelijk mijn Rust neem, deze staat van overspanning wel weer voorbij gaat. Ik ken het. Het is naar. Maar het is er nu gewoon. Ik kan niet toveren. En ik hoef ook niet. Ik leer gewoon. Een mens kan geen fouten maken. Een mens leert. En ik gewoon doodleuk ook. Punt.
4 reacties