Levenspijn

Hoe het Leven verandert, meandert.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Kan het Leven pijn doen? Oh jawel! Of zijn het de gebeurtenissen? Of ons gevoel die we koppelen aan die gebeurtenissen? --- Anyway: life sucks. ( sometimes). --- Een duidelijke en treurige stelling die voortkomt uit recente belevenissen. Zorgen die me vrijwel constant plagen. Medische keuzestress die mijn zenuwgestel uitholt. Economische vraagstukken die me benauwen. Mensen die door eigen deuken mij deuken. Neen. Het Leven grijpt me bij m' n strot... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Een opéénstapeling van eigen misère. Heeft dat wel zin? Heeft het nut? Was niet mijn allerliefste levenswens om mensen te bemoedigen?! --- Nu zelf ont- moe- digd... Vergeef me. Doe ik zelf ook. Tis menselijk. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ik ben bijzonder geintereseerd in de noodzaak van het ontstaan van mijn tumor; lichaam, geest en ziel zijn wij. De laatste weken verlopen uitermate stresssvol. Na diagnose, talrijke onderzoeken en gesprekken, vijf maal chemo en drie operaties in korte tijd, vind ik eigenlijk wel dat het welletjes is. Nog dagelijks bemerk ik de naweeën van de chemo. Nu staat bestralen voor de deur. Help. Mag ik leven? Mag ik éven leven? Niet nog meer! Niet nog een keer! Niet ziekenhuis! Niet! Heet dit ' behandelingsmoe?' Een naieve gedachte flitzt door mijn hoofd: " wanneer ik niet naar een ziekenhuis ga, ben ik mooi ' patiënt-af". Klaar! Wast maar waar! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Lichaam, geest en ziel zijn wij; wanneer ik hartverscheurend en wanhopig schrei in mijn wanhoop, voel ik het stromen in mijn borsten. Ook zij schreien. Ook zij schreien Levenspijn. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Er zijn lieden die zouden spreken over ' barensweeën' wanneer ze mijn laatste huilpartij zouden willen analyseren; tranen van geestelijke pijn zouden een crisis begeleiden, die een voorloper zou zijn van een nieuw verrijkend hoofdstuk. Je zou eens goed kunnen " groeien". An me hoela! Live hurts. Love hurts. Tis dus niet waar! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ In alle levenspijn, tussen de snikken door, is er steeds het Vertrouwen In Het Leven. Hoe kán het! In hartverscheurende momenten waarin ik geen licht zag voor een toekomst blijft het vertrouwen. In opstandig verweer tegen de brok in mijn keel, de knoop in mijn maag, was er steeds Dat Vertrouwen. Maar het levenspijn deed pijn. Doet pijn. Schuurt in mijn ziel. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ik vergeet nooit dat ik jaren geleden eens tegen mijn huisarts zei: " ik heb gewoon teveel zorgen en verdriet"... De man reageerde niet... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Eigenlijk is het ook niet vreemd dat ik er nu helemaal door zit. Acht maanden spanning. Leven als in een horrorfilm. Leven dat bedrukt, benauwt, bevrijd en verrijkt. Ik wil de woorden in één adem noemen. Alsof ik de narigheid voor mezelf wil gelijk trekken. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Op de dag dat ik twijfelde of het wel wijs was om in deze toestand nog alleen thuis te wonen, kwam spontaan vriendin X langs. Wij bespreken vaker het leven. Ook zij zit in een extensiele crisis. We bespreken, onderzoeken diverse thema's en komen vaak tot een conclusie die ons de kreet ontlokt: " We zijn er uit!" --- Toen ze kwam ging ze thee zetten, terwijl ik mijn pyjama uitdeed en mijn kleren aan; met haar kan ik lachen! --- En we praten over levenspijn. Over onze mannen. Over pijn. Over mannen. Over liefde. Over verlangens. Over mensen met deuken die mij een deuk bezorgen. En zo rommelen we maar wat aan. Hoe kan je een hartedeuk uitdeuken? Niet? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Genoeg voor nu. Het is nacht. De weemoed ontlokt deze blog. Tijd voor de nodige ontspanning. Ik besloot mijn zorgen en verdriet thuis te laten en gewoon naar de yogales te gaan in het inloophuis ( voor mensen met kanker en hun naasten). Tref ik daar de vrouw aan van een collega. Zelfde plaats. Zelfde diagnose-datum. En een heel andere prognose... Mijn hart kromp inéén. Oh. Wat was ze druk en nerveus. En ik schreef heel rustig pas dat je van leven dood gaat. Maar dit! --- Een dag later lukt het niet om zorgen & verdriet thuis te laten. Ik bleef thuis en ze vraten me op! --- ik heb borstkanker --- ik hád borstkanker --- ik ben aan het genézen --- ik ben een zondagskind ---- ik mag leren om op een andere manier met mijn zorgen en verdriet pakket om te gaan --- Ik weet even geen aardig end voor dit blog. Het is nu eenmaal zo. Ik mag mijn tranen groeten. Mijn wanhoop doorvoelen. Kijken wat ze me wil zeggen. En veel huilen. Wast de ziel schoon. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Levenspijn en levenslust. Zou zomaar titel van een congres kunnen zijn. Ik sluit en zoek maar eens mijn bedje op. Weltrusten!