Midden in de tweede kuur

Dag zeven. Ik kom langzaam weer tot leven. Drie dagen als een onvoorstelbaar slappe pop in mijn bed gelegen. Wat kan een mens intens móe zijn. Niet vreemd als ik probeer te begrijpen wat er gebeurt in mijn lijf. Een heuse oorlogvoering.. Met deze tweede kuur sta ik er toch meer ontspannen in. Ik heb maar besloten om me er helemaal aan over te geven: moe? slapen! En niet gezellig op de bank hangen alsof het een akelig griepje was, neen: mezelf heel serieus nemen en héél goed luisteren naar mijn lijf. Dus wordt het slaapkamer en slaap ik veel. Vijf dagen na de start kom ik even uit bed. Zelfs stoer aangekleed voor vriendlief. Vreugde/accu was van korte duur, maar toch! Gister langer op. Maar nog niet van " hurry up". Neen dus. Ook nu blijf ik goed naar mijn lieve lijf luisteren. Ik ben het verplicht. Ik heb toch zó te doen met mijn lieve lijf... En ik bedenk ook, dat wanneer ik mezelf de rust schenk die ik nodig heb, ik waarschijnlijk beter herstel dan dat ik maar iéts zou forceren. Allemaal winst-winst situatie! Goed bezig dus. Maar. Wederom pittig. En nog steeds zo mindfucking. Kijk nou mee: door onvoldoende weerstand kon kanker ontstaan. (Ik ga nu heel simpel om met een oorzaak, maar ben me bewust dat dit heel complex is). Enfin. De weerstand. Ik kende veel stress ( lees: verdriet) het laatste jaar voordat tumor opduikt. Nu. Nu wordt gestart met een behandeling. Ik neem het maar aan als een onvermijdelijk kwaad. Chemo! De bibbers over mijn lijf!! Door chemo verzwakt mijn hele weerstand. En die wás nou juist al zo belabberd. Dus nu dubbelop geraakt. Dan zorgt alle stress rondom behandeling dat ik nog verder ondermijnd word... Stress door mindfucking kwesties. Door mijn lieve haren die er nu uitzien als een vreemde kluwen touwhaar. Stress in mijn relatie. Is geen en wel een relatie. Ga ik nu niet toelichten. Stress. Stomme stress. 't Blijft zaak om in elk opzicht ons lieve hoofd boven water te houden.. Mijn lieve God. Ik denk nogal eens: " kan deze beker niet....." Maar ik schrijf. 't Is al wat ik doe. Wat ik kan. Wat mijn manier is om mijn aanklacht vorm te geven. Aanklacht tegen wat? Lot? Staat? Luchtverontreiniging? Waardeloze misdadige toevoegingen in mijn eten. Mijn ziekmakende omstandigen? Ach. Ik schrijf. Ik leef. Kijk niet hoe. Toch is het een wonder. Mijn lieve arme lijf.. Elke morgen dat ik wakker word.. Elke nacht dat ik wakker ben en een blog schrijf als dit.. Alle reacties die me laten merken dat het leeft. Bestaansrecht heeft. Aanklacht. Herkenning. Bemoediging. Delen. Gedeelde smart lieve zusters... De thee wacht geduldig. Het ochtendgloren gloort. En.. En.. En, het is gewoon goed. Het ei is weer gelegd. Ik kan er even tegenaan. Mijn lieve grote hart, gemangeld maar standvast, groet jullie allemaal. Omhelst je helemaal. In tederheid. In hoop. In alle liefde die in me is. Omdat ik me verbonden voel met jou. Jij. Borstkanker. Jij. Veel meer dan dat. Jij die ook zoekt en stoeit. Een hartegroet! ..................