Minder

Na mijn vorig haleluja blog over geloof merk ik dat het nu weer minder gaat. Sinds een week ben ik snel vermoeid, heb geen eetlust en slaap nauwelijks. Niet echt handig als je weet dat ik over krap twee weken opnieuw moet worden geopereerd.. Ik vul mijn dagen met hangen en huishouden en veel lezen over mijn kwaal. Ook heb ik fijne contacten in een besloten facebookgroep: kanker anders benaderd. De reden van mijn vermoeidheid kan samen hangen met het feit dat ik al drie weken aan het detoxen ben. Weliswaar op advies van een natuurarts, maar ik denk nu dat ik daarmee misschien teveel van mezelf heb verlangd?! Ik zie wel dat het me goed doet. Mijn nagels veranderen van rood naar wit. Dat ziet er een stuk gezonder uit. Gister maar besloten om te stoppen met dat hele ge-detox. Is trouwens behoorlijk bewerkelijk: elke dag twee uur bezig met de slowjuicer voor allerhande sapjes. Wel lekker trouwens. Dus nu gestopt. Ik besluit te eten waar ik zin in heb en hoop zo op te knappen. Vanmorgen staat yoga op het programma. Ik vind het hartstikke fijn, maar weet nog niet of ik ga: vanaf 02.00 uur ben ik wakker. Tis nu 06.09 uur.. Nu hobbelen mijn gedachten tussen alles rondom mijn kwaal en hele leuke nieuwe zaken. Borstkanker is niet het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb eens nagedacht over de pijnlijke dingen uit mijn leven en zie dat borstkanker op de vierde plaats staat. Het brengt me ook goede en mooie dingen! Allereerst de verdieping van mijn vriendschappen: die meiden blijken echt schatten! Stuk voor stuk hebben ze hun eigen kleur. Ik noem ze engelen!! Dan is er die bewustzijnverruiming: donder! Speelkwartier is voorbij. Nu is het menus! ( hoe schríjf je dit? zal spreektaal zijn?). Ja. Kanker en sterven lijken een duidelijk verband te hebben in de algemene opinie. Sterven en leven ook. De tijd voor de diagnose was een zware tijd voor mij. Ik had last van een gebroken hart. Dat is niet mis. Ik hoorde mezelf zeggen tegen een healer: " het is alsof ik meer stervend dan levend ben.." Hoe kon ik weten dat ik al aan het sterven was? Vanwege de kanker in mijn borst?! ~~~~~~~~~~~~~~ Nu is alles anders! De borstkanker heeft me wakker geschud: wil je leven of wil je sterven? Waar kies je voor? ~~~~~~~~~~~~~~ En ik kom tot de ontdekking dat ik wil léven!! Dat ik nog een heleboel plezier wil maken! Dat woord speelt nu echt een rol: plezier. Ik die zo consciëntieus ben. Zulke hoge normen en waarden! Ik spreek van plezier. Nieuw maar fijn. Bewustzijnsverruiming gaat verder dan het verlangen en besluit om plezier te maken; het zet me zó aan het denken over mijn eigen handelen. Voornamelijk mijn houding ten opzichte van mezelf. Ik ben een gebóren moeder. Kan zorgen als de beste. En doe dat ook graag. Maar wanneer ik kijk naar de manier hoe ik voor mezélf zorg... Dan moet ik schaamtevol toegeven dat dit niet voldoende was. Waarom toch? Wat - in den vrede- is de grootste gemene deler van ons: vrouwen met borstkanker???!!! Waarom die borst? Waar staat borst voor? Zorgen. Voeden. Intimiteit. Sexualiteit. En nu? ~~~~~~~~~~~~~~ Zoals ik schreef werd ik met grof geweld wakker geschud door de diagnose, die nog steeds onwerkelijk is voor me.. Ik kán het gewoon niet gelóven! En zo kwam ik op de gedachte dat 'geloven' mijn thema is. Dat ik dus alleen dat doe waarin ik gelóóf. Qua behandelingen, álles! ~~~~~~~~~~~~~~ Terug naar moederrol. Als ik dan zo goed voor een ander kan zorgen, hoe komt het dan toch dat ik minder goed voor mezelf zorg? Zijn dit vrouwengenen? Conditioneringen doorgegeven door alle vóórmoeders?? Ik breek mijn hoofd erover en vaag gloort het woord ' eigenliefde'. Ik wil dit verder onderzoeken en ontwikkelen, want soms lijkt het erop dat juist dít, - die eigenliefde- de hele crux is: de noodroep van de tumor.... ~~~~~~~~~~~~~~ Zo zien we vandaag dat alles twee kanten heeft. Een open deur. Borstkanker zorgt voor een vrijwel onafgebroken staat van stress. Maar het dwingt me ook om stil te staan en dingen te overdenken. En daar ben ik toch drúk mee!! Ook mijn besluit voor plezier is in mij geklommen. Ik ben er blij mee. Lijkt het er nu op dat er meer balans komt? Ja. Denk het wel. Alhoewel het fysiek minder goed met me gaat is mijn geest al een stap vooruit. En mijn hart zingt een lied van hoop. Het lijkt wel minder. Het is zoveel meer....