Mindfucking!

Oh help. Hoe vaak kom ik de laatste tijd dít woord tegen! Wanneer ik kijk naar mijn haar. Mijn haar is dood door chemo. Het zit nog aan mijn hoofd. Het hangt als treurig overschot langs mijn gezicht. De lange haren bij mijn nek zijn geworden tot een vreemde vaste dode kluwen haren. Ik kan het niet kammen, niet wassen. En het voelt als een stekelig stuk wolvilt. Elke dag zie ik zoveel haren op mijn ochtendjas. Mijn kleding. Ik pluk ze eraf en bewaar ze. Was de laatste keer douchen de laatste keer haren wassen? Ik weet het niet. Kijk elke dag in de spiegel en zie de kaalheid een aanvang maken in de scheiding op mijn hoofd. Een ziek en zielig gezicht. Ik kan het niet helpen. Ik moet maar schrijven om niet te gillen van ellende. Ik schrijf als verweer. Mijn letters tegen zoveel narigheid. Borsten. Haren. Sierraad van de vrouw. Mindfucking! Hoorde al eens van een lotgenootje: ' t is alsof je keer op keer op je knieen wordt gedwongen.. Close to insanity. Niet gek om hier gek van te worden. Aftakeling. Vergiftiging. Vermoeidheid. Relatie onder druk. Zucht. Kanker! Nooit gedacht dat ik dit zou meemaken! Stom! War is toch het hoger doel hier van? Heeft dit nou enig nut? Jaha. Behandelen. Genezen. Bestralen. Mijn God! De prijs is mijn lijf en mijn haar. Mijn haar kan ik zien. De binnenkant van mijn lijf niet. Arm lijf. Chemo voelt als zoutzuur door mijn lijf. In al mijn bloed. Naar elke cel. Angst en vertrouwen. Oh. Kon ik het maar vermijden. Chemo en bestralen. Operatie ook. Lees soms over oerwoudkruiden. Ga ik er heen? Te riskant. Dus kies. Ahum kies?! Ik voor de reguliere behandeling. Natuurlijk mag ik blij zijn dat de tumor behandeld kan worden. Dat ik in Nederland woon. Er zijn landen waar een mensenleven weinig waarde heeft. Kinderen op vuilnisbelten. En ik piep over mijn haar? ... Ja. Ik rouw om míjn haar! Met elke haar die ik vind. Met elke blik in de spiegel. Het schrijnt zo zeer. In mij. In mijn lieve hart. Hartverscheurend! Rouwen. Scheuren. Kapot. Aangevallen. Gewurgd. Gemangeld. Gemarteld. ...