Schreeuw

Zit hier. Papieren voor me van het ziekenhuis. Recept voor vier medicijnen tegen misselijkheid. Nooit gehad. Nu allemaal kado. De eerste chemo gaat over drie dagen van start. Ik lees verhalen hier en op facebook. Ik wil graag bemoedigen. Weet diep dat ik daarvoor ben geboren. Hoorde goed nieuws dat er geen uitzaaingen waren. Ik was blij. Natuurlijk. Nu ben ik mat. Ik denk zo aan het beeld van Munch: de schreeuw. Een beeld dat laat zien... de ontzetting... de angst ... de confrontatie met het chemo spook.. Die me echt gaat helpen. Een wonder mega stofzuiger noem ik het dapper. Ik ga straks. Ik ga ... Ik huil en denk aan de woorden van volslágen vreemde vrouwen, die me schrijven dat ik het kan. Dat het ook (kan) meevalt... Maar ik zeg je eerlijk dat ik - net als het beeld van Munch- verdwaasd loop te dwalen en uit een diepe ik verdrietig, hartstochtelijk en geluidloos schreeuw... Gil. Vlucht. Dicht. Ren. Bevroren. Beducht. Benauwd. Bevangen. In angst. Terugkeren naar kracht, Aurinka, zeg ik mezelf. Easy! Adem! Los! Ik ga me losscheuren uit de greep van angst. Adem. Voel. De angst grijpt me. Ik kijk je aan! Jij kijkt naar mij. Ik zie een heel klein meisje huilen. Verlaten. Gelaten. Schokkend. Ik loop op haar toe. Mijn hart bloedt en gloeit. Meissie toch! Voorzichtig loop ik naar haar toe. Tranen blijven stromen in een stille kreek. Ik buk. Ga naast haar zitten. Alleen maar zitten. Er zijn. Woorden zijn niets. Tranen de taal. Voelen is de code nu. Met al. Met al. Ik veeg zachtjes de natte haartjes uit haar gezicht en druk met een warm hart een kusje op haar hoofd. Hush my baby... Dan wieg ik haar in mijn armen. We huilen samen. Zachtjes. Samen. Mijn kleine meid en ik. Mijn kleine ik en ik. Wij. Wij zijn ik. Wiegen. Tranen. Wiegen. Tranen. Wiegen. Tranen. Wiegen. Tranen. Er is alle tijd voor wiegen en tranen... Wiegen en tranen. Liefdevol. Vol. Samen. Dan. Een zucht. Een hele diepe zucht. .....z u c h t .... Tis goed Tis goed Nu niets meer dan dat