Stuiterbal

Half zes. Wakker! Het is al licht. De dag ontwaakt. Voelde de roep om mijn waarde lezers even te berichten hoe en wat.
Kanker zelf speelt nauwelijks een rol in mijn leven. Eigenlijk is dit blog nu meer een 'inkijkje' in mijn huidig bestaan.

Schreef ik in mei nog dat ik me een treurlork voelde, nu is het totaal omgekeerd: ik bruis en leef als nooit tevoren. Is het de zon? Is het het licht? De warmte? Dit zijn de dagen, zoals nu 25 graden, dat ik op en top leef..
Zo deed ik gister drie wasjes, waar ik voorheen in drie maanden niets deed! Dat is vreemd. Het verschil in energiepatroon.
Al met al moet ik toegeven dat mijn energiemeter beduidend lager aangeeft dan voorheen. Dat is lastig, naar en vervelend. Dat las ik dan wel op deze site, maar ervaren is weer wat anders. Afijn. Gister was een goede dag. Hosanna!

Toch bracht de kanker me veel goeds. Maar dat kun je pas achteraf stellen. En heb je daar nu wat aan? Ik merk dat ik schrijf voor mijn vriendenkring en voor alle lotgenoten hier op de site. Want kanker is echt helemaal niet leuk. Zwak uitgedrukt. Was een regelrechte nachtmerrie voor mij.
Wat bracht het me dan? Alle giga-emoties zochten een plek en vonden dat veelal op deze site door middel van bloggen. Hier leerde ik, herkende ik opnieuw, mijn liefde voor taal. Hier kon ik ontdekken dat ik zo van schrijven hou en daarom noem ik me bij het voorstellen voortaan schrijfster. Ja, daar zit het woord 'ster' in! Feitelijk ben ik ook schrijfster omdat ik bezig ben met mijn eerste boek. Ik wil dit schrijven voor allen die leven in angst. Ik schrijf over de episode kanker, de impact van de diagnose, de ervaringen met de behandelingen en mijn intense speurtocht naar de oorzaak van de kanker. En over hoe ik op een verrassende manier heel simpele en (bio)logische antwoorden vond, die mij door dit inzicht veel rust en vertrouwen hebben gegeven. Ik zie dat ik schrijf over een 'episode' en bemerk direct dat deze episode weliswaar slaat op de periode van behandelingen, maar niet op het fenomeen kanker zelf. Kijk, deze blijft nog wel een tijdje bivakkeren. Omdat je het gewoon niet kan uitwissen dit deel van je leven. Ik schrijf voor allen die leven in angst schreef ik zojuist. En dat is inderdaad mijn drive! Ik ga dit toelichten: doordat ik zowat twee jaar in mijn smartphone heb gewoond, intens gedreven door de vraag: " maar waarom heb ik dan kanker gekregen?" heb ik veel gelezen. Veel nagedacht. Veel mensen gesproken. Wereldwijd. Dat kan vandaag de dag heel handig met messenger of skype. Lezen en nadenken. En discussiëren. Contempleren. Hoofd en hart gebruiken! Mijn nuchtere boeren Hollandse verstand en mijn intuitie. Beiden zijn nodig om een juiste afweging te ontwikkelen. Want wat is mijn ware waarheid?

Ik sprak met lotgenoten wereldwijd. En met name met hen die borstkanker hebben gehad, -niet regulier zijn behandeld- en wèl zijn genezen. Dat intrigeert me mateloos! Kun je je wel voorstellen! Nog steeds leef ik in de overtuiging dat chemo en bestraling weliswaar gangbare technieken zijn, maar uiterst onwenselijk. Wat dan, zul je je afvragen?! Ook dat heb ik mezelf veel afgevraagd. Dat was ook direct mijn gedachte bij het eerste behandelvoorstel. Helaas had ik op dat moment geen antwoord. Een mens verdwaalt in een shock door de diagnose en de druk die je voelt om snel snel snel te behandelen. Want er is immers kanker gesignaleerd. Ik wil geenszins bagatelliseren, schrijf alleen mijn gedachten op.

Zo ging ik naar mijn huisarts. De beste man is al veertig jaar arts. Ik vroeg hem wat er zou gebeuren als ik niets deed. Mijn hart verlangde naar een natuurlijke behandeling die zou bestaan uit een jaar het klooster in. Ik zal het maar zeggen zoals ik het voelde. Ik wist namelijk dat het leven aldaar, met rust, regelmaat en reinheid me goed zou doen. Maar ook het ritme van de dag en ruimte voor stilte. Wandelen. Koken. Kruidentuin. Praten. Huilen. Bidden. Samen. Het klooster zou een heel goede plek zijn voor mij om te helen. Dat zei mijn hart. Ik wist zeker dat wanneer ik tijd zou nemen om mijn leven grondig te overzien en de tijd zou hebben en mezelf de kans zou geven om alle tranen die nog niet getraand waren nu eens te tranen. Dat het mocht stromen. Dat het mocht ruimen. Dat ik met alles wat in me is mezelf zou kunnen resetten. Dat ik mijn lijf zou leren kennen. Dat mijn hart tot rust zou komen. Mijn vermoeide geest een oase mocht vinden. De indringende hopeloosheid die me destijds zo kon overvallen. Ik wist dat dat klooster voor mij althans de beste plek zou zijn om te herstellen, om beter te worden. Beter dan voorheen.

Maar ai, wat zei mijn huisarts: "Mevrouw wanneer u alleen maar alternatief bezig gaat bent u binnen twee jaar dood". Tja..... en ik geloofde de man! Wat wist ik nou van kanker af? Hij was arts! En zo landde ik langzaam maar zeker in de meest onwerkelijke periode in mijn leven. Geleefd te worden door witte jassen en koude cijfers. Protocollen! Statistieken! Wat zeiden ze over mij??
Keer op keer heb ik bij elke arts in het AVL gevraagd waaróm ik dan kanker had gekregen?! En keer op keer kreeg ik een vaag antwoord waar ik niet in kon geloven. En dikwijls kreeg ik een antwoord dat me nog meer in mijn zoektocht dreef; namelijk dat men, - als puntje bij paaltje kwam - het eigenlijk ook niet helemaal precies wist...

Ik vond mijn antwoorden. Dat zijn mijn antwoorden. Dat zegt niets over jou. Of u. Of jullie. Neen. Ik merk dat -met mijn nieuw verworven kennis- ik een blijer mens ben geworden. Veel blijer. Kan enorm relativeren. En als je iets hebt, waar je blij van wordt, dan wil een mens dit delen, niet waar? Zo stond ik laatst op mijn werk naast een collega die ook borstkanker had gehad. Ik voelde behoefte aan een praatje om zo eens te kijken of zij misschien ook zo bezig is geweest met het achterhalen van de oorzaak van haar borstkanker. Maar ze reageerde heel anders dan ik had verwacht. Ze zei me; " je moet niet zo diep nadenken". " Het kan iedereen gebeuren. Toen het zo slecht met mij ging, konden ze rechtstreeks overleggen met een arts uit Amerika". Dit was blijkbaar voor haar voldoende en het leek me of ze hier vrede mee had. Dat is prima voor haar. Niet voor mij. Hoe kan je -in Godsnaam- je lijf en je leven, je gezondheid in handen geven van artsen? Niets ten nadelen van artsen in het algemeen, maar ik ben beslist van mening dat het huidig artsenbestel te eenzijdig kijkt naar een ziekte als kanker. Een mens is werkelijk veel meer dan een patiëntennummer met een tumor. Heus. Een mens...

Hoe kon het ontstaan? Zouden we niet ziek worden van dingen uit ons leven? Kennen we niet allemaal het beeld van de zakenman met veel stress die een maagzweer krijgt? Veel zorgen aan je hoofd kan je hoofdpijn geven. Kijk hoe onze ogen staan als we verdriet hebben. Als we opgewekt zijn. Wij zijn natuur! Net zozeer als de bomen en de lucht. Wij leven in een cultuur, maar ons lijf reageert als natuur.

Een mens is meer dan een verzameling botten en spieren. Meer dan een wandelende klomp vlees. Een mens ademt, leeft, wenst, weent. Wat eet een mens? Wat stop je in je mond? Hoe gaat dat in je maag? Wat kan je verteren? Wat beleef je? Wat slik je niet? Wat plaagt je? Wat drukt je op het hart? Wie ben je? Waar droom je van? Waar jank je om?
We wonen in een prachtig lijf dat we gehuurd hebben. Eens moet dat terug. Terug naar de aarde. Of via een crematorium. Dat kan ook. Maar tot die tijd is het zaak om goed te letten op de taal van ons lijf. Wat zegt het je? Zijn wij bereid om te luisteren? Zijn wij in staat om te luisteren? Zijn wij ons uberhaupt wel bewust, dat we kunnen luisteren?

Lijf, hoofd en hart. Allen spreken ze een taal. Gezegend is hij die hoort en handelt.
Ineens herinner ik me het verhaal van Henk Fransen. De man is arts en doet ruim 25 jaar onderzoek naar kanker en alternatieve behandelingen. Hij vertelde me eens van een vrouw met borstkanker. Ze was opgegeven. Hij vroeg haar wat ze nog wilde doen voordat ze zou sterven. Ze antwoordde: " Ik voel me zo verbonden met de kinderen in Afrika, ik had daar altijd eens heen willen gaan om voor ze te zorgen." Waarop Henk sprak; " Wat let je, waarom ga je nu niet?" De vrouw knikte en heeft haar huis verkocht en is naar Afrika getogen om er te wonen en te werken voor deze kinderen, die ze zo lief had. Haar prognose was een half jaar. Ze deed wat haar hart haar ingaf. Ze leefde haar natuurlijke leven. Ze deed wat werkelijk bij haar past. Ze luisterde naar haar hart. Ze had immers niets meer te verliezen.
En wat is er gebeurd met deze vrouw? Ze is volledig opgebloeid en genezen. Ze leeft nog steeds!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Terug naar mijn eigen gedoetje: Ook ik leef nog steeds. Goddank. Ik weet wel dat ik voor het eerst het ziekenhuis inliep in Amsterdam en alles om me heen als heel indrukwekkend heb ervaren: de hoge hal, de kunst aan het plafond, het feit dat dit nu echt wel het beste kankercentrum van Nederland is, de artsen, de totale sfeer. Ik was er nog aardig ondersteboven van. Maar terwijl ik daar zo liep kwam er een gedachte bij me op; ik dacht bij mezelf: " Ik ben veel te jong om dood te gaan, wat een poppenkast!" En die verbazing is steeds gebleven. Er waren zeker spannende tijden, maar doodgaan, neen, dat zou ik niet zomaar gaan doen zeg. Ach.... alsof je dat in de hand hebt.....
Nu denk ik weer even aan mijn lieve vriend Chromo. Jij had jouw verhaal. Jouw leven. Jouw zalige humor. Je moest gaan. En ook ik ga eens. Wij gaan allen. Allen terug. Maar tot die tijd ga ik een hoop lol maken heb ik mezelf beloofd.

Ai; de frisse ochtendlucht. Ik voel veel energie. Weet soms van gekkigheid niet wat eerst te doen. Weet dat dit ook voorbij gaat. Zoals alles in het leven. Geniet ervan mensen. Het is toch zo maar even...
Voel me als de bubbeltjes in frisdrank. Of als een stuiterbal. Kocht er laatst een paar omdat ik ze zo leuk vond. Ik stuiter wel wat af. Mag toch graag spelen. Het geeft me plezier. Erg dankbaar voor alle goede dingen in mijn leven. Enorm lieve vrienden om me heen. Toegewijd. Tederheid. Prachtig.

En voor alle kanjers die nu knokken met kanker zou ik willen zeggen: praat eens met je tumor. Kijk het aan. Wat wil het je zeggen? Snap dat dit een heel ongebruikelijke vraag is. We zijn zo gewend aan uitslagen en cijfers. Maar als er iets in jou is, die dit toch geen vreemde vraag vindt, overweeg het dan tenminste. Wat heb je te verliezen?

Elk mens heeft een plek in het hart waar rust en vrede is. Ik vraag je dit plekje op te zoeken. Ga op reis. Je lichaam vertelt je heus een verhaal. Wees mild en openhartig. Vind mensen om te praten over dingen die je voelt. Delen is werkelijk helen.
Praat, huil, denk, rust, lees, wees..
Wees waarachtig mens...