Twijfels..

Ja hoor! Midden in de nacht! Twijfels die langsrazen in mijn hoofd: twijfeltijd! Overdag is er veel te doen. Voel ik de twijfel wel knagen, maar kijk het niet aan. Nu haalt het me uit mijn slaap. Tie taa twijfelaar! Twijfelen over de heroperatie. Over de bestraling. Over de hormonen. Dus alles wat het ziekenhuis mij aan raadt! --- Aanvankelijk ben ik dit avontuur maar ingestapt met een soort passief vertrouwen in de artsen: zij zullen het wel weten. Toen kwam er chemo! Die afschuwelijke chemo! Dagelijks merk ik nu nog de gevolgen van deze afgrijselijke vergiftiging! In zekere zin is het een poging tot genezen, maar sorry dat ik het zeg, maar het schijnt mij toe dat ik ook kan spreken als een poging tot moord. Dit zeg ik niet zomaar; dit zijn woorden achteraf die voortkomen uit mijn ervaringen... ||| Voor alle duidelijkheid: ik heb namelijk in AC kuur vier een periode van tien dagen gekend waarin ik nauwelijks kon eten, drinken en poepen. Mijn slokdarm was zo aangedaan. Slikken was zo pijnlijk.. Ook in AC kuur vijf hetzelfde drama. Ik heb echt gedacht: ' als dit zo doorgaat dan kon ik zomaar weleens sterven...' Het leek me nogal een logische gedachte... °°°°°°°° Nu zijn we weer een tijdje verder: de chemo is voorbij. De operatie ook. Laat ik wel duidelijk zijn naar mijn lezers - en met name mijn lotgenootjes - Ik wil op geen enkele manier jullie angst aanjagen of aanraden wat te doen! Dit is slechts mijn erváring. Dit zijn míjn overdenkingen! ••••••••••• In het huidig hoofdstuk waarin ik leef is er die alomheersende twijfel in de nacht. Levensgroot. Misschien is het goed dat ik er wakker van word. Dat er nu wél tijd is om de twijfel in volle omvang te zien. Te doorvóelen! Zoals ik al even schetste heb ik aanvankelijk ingestemd met de behandeling die het ziekenhuis mij heeft aangeraden. Momenteel liggen er weer nieuwe adviezen. Er staat mij een heroperatie te wachten.... Ik merk dat ik nu veel kritischer ben dan voorheen: wat is het nut? wat mag ik verwachten? wat is het resultaat? wat zijn de gevolgen? Ik denk dan bij mezelf: " ze mogen nu wel van heel goede huize komen willen ze míj overtuigen" Die gedachte is er steeds. De vragen zijn gesteld. Het passieve kwam weer boven: ' laat ik er maar in meegaan..' en treurig stemde ik in... Tot nu! Nu. Terwijl ik feitelijk lig te wachten op een operatiedatum! Nu. In een koude heldere nacht. (Ik moet nog sinterklaaspapier kopen). Nu. T w i j f e l e n .. Mijn God. ( in gedachten praat ik nu tegen de chirurg); Wie zegt me dat die restcellen er nu nog zitten als u ze alleen kunt zien onder de microscoop? Wie zegt me dat ze niet weg kunnen zijn, nu ik zo goed bezig ben met opbouw van immuumsysteem? Nu ik zo goed bezig ben met detoxen van de chemo? Wie geeft mij de garantie dat dit werkelijk nodig is? De garantie dat het dan over is? Voorbij? Genezen? Schoon? Klaar? Neen, zegt de chirurg, garantie is er niet. Wel zal de kans dat het terugkeert worden verkleind. Ik krijg geen percentage. Ik vraag geen percentage. De chirurg baalt ook. Dat de operatie nu over moet. Sympathieke vrouw trouwens. Ik heb gezegd dat ik graag door háár wil worden geopereerd. Wilde zij ook. Even een warm moment van verbondenheid in narigheid.. Maar nu! Nu! Ik zeg haar: ' u kunt wel wegsnijden, maar het groeit nooit meer áán!' ......... Het is allemaal zo rete-abstract! Nooit keek ik de kanker aan! Sterker nog! Ik zal je vertellen dat ik nog steeds niet kan geloven dat ik kanker heb. Welnee! Die verbazing. Verbijstering. Ongeloof. Is er al die tijd geweest! Vanaf de diagnose! Nu zijn we ruim een half jaar aan t kloten ( pardon my language).. Nu. Ik twijfel. Ik ga bellen. Ik had al tijd genomen om te bezinnen. Ik twijfel. Kijk. Een operatie is niet het ergste. Daar kom ik wel overheen. Een borst als een theezakje blijft zeer doen. Nu zou ik niet mogen klagen wanneer ik zou kijken naar een andere patient met een borstamputatie. Maar daar kijk ik nu niet naar. Of mensen met kanker in vitale organen. Of mensen met uitgezaaide kanker. Of mensen waarvan gezegd is dat er geen behandeling meer is.... Ik vergelijk mezelf nu niet met deze mensen. Vergelijken zou je kunnen gebruiken om mijn eigen verdriet minder groot te doen lijken, maar dat doe ik nu niet. Met alle respect voor de groep mensen die ik zojuist heb genoemd!! Twijfelen. Tis goed om te twijfelen. T gaat om mijn lijf. Mijn gezondheid. Weer narcose. Ik ben àl zo duf! Werkelijk. Ik merk het dagelijks. Straks zombie? Néén! ~~~~~~ Het is koud in bed. Tis vijf uur. De twijfel blijft. De slaap roept. Even kon ik lucht geven aan mijn twijfels. Dat lucht toch op. Dit schrijven. Deze idioterie! Dit schreinend en schreiend deel in mij uitgelicht. Opgetekend. Aandacht aan twijfels zonder conclusie... T w i j f e l e n.. De slaap roept. Ik geef me over aan mijn kussen dat wacht. Morgen een nieuwe dag.......