Update van een treurlork

Vandaag merk ik dat ik het bloggen nodig heb. Omdat ik weet dat hier een platform is, een plaats voor iets dat een plek zoekt. Het is inmiddels twee jaar geleden dat kanker voorbij kwam in mijn leven. En ruim een jaar geleden was de laatste behandeling. Het leven ging verder. Ik ging studeren en vond de werkelijke oorzaak van de kanker. Een antwoord zo verrassend logisch, dat geen enkele arts mij kon vertellen. Ik vond er veel rust in.

Op de dag van de arbeid onlangs besloot ik mijn oude baantje weer op te pakken, dus nu werk ik opnieuw op mijn oude stek op school. Leuk. Ging goed, maar wat is het toch anders. Met mij. Ik doe mijn ding, maar merk dat ik in mijn 'nieuwe leven' weliswaar veel leuke nieuwe dingen ontmoet, maar minder energie heb dan voorheen en vele dagen ken in verlammende lusteloosheid. Wellicht een weerslag van wat was? Geen idee? En juist dat laatste gevoel is toch wel iets dat me zorgen baart, omdat dat niet op mijn voorhoofd staat, maar wel vrijwel elke dag speelt.

De wereld gaat zo hard. Er komt al zo veel ''binnen", terwijl ik al vijftien jaar geen journaal kijk. Gewoon omdat ik er niet tegen kan. Mijn wereld is zo wel kleiner, maar daar kies ik voor. Ik weet toch wel dat er een partij narigheid is. En wellicht is het normaal om na een kwaal als deze de tijd nodig te hebben om te resetten; je bent niet doodgegaan, wat nu? Wat zou je nu werkelijk willen? Ik zag een vacature: gids in een museum. Moderne kunst in een kasteel. Normaal gesproken zou ik opvliegen en gelokt worden om op te staan. En nu was het net alsof het Leven langs me heen fietst...
Ik bleef in de stoel en tel niet meer mee. En echt oud ben ik niet.

Kijk, echt zeuren wil ik niet. Maar wat te doen met die impasse die me zo dikwijls opzoekt? Wat is het nut? Er gaat nu iets door me heen als ' de draad weer oppakken' ... En ik kijk naar de kluwen ongeregeld.
Moet ik net als de elektronica van een auto worden afgestemd? Als een piano gestemd? Wie zal het zeggen. Het beeld schenkt me wel troost. Ik wil er toch echt niet te lang in blijven hangen, maar het hangt als vanzelf al zo lang om mij heen! Kon ik het maar afschudden. Neen, zegt de nieuwe ik, je moet het juist Aankijken en Groeten. Doe ik hoor. Het enige grote voordeel is dat het me rust geeft. Maar ook veel frustratie dat er niets gebeurd. Een schuur opruimen. Een zolder. Een slaapkamer. Alles blijft. Alles blijft zo. Alles blijft maar zo liggen. Ik doe het meest noodzakelijke. Is dit nu het beroemde moe-zijn na de kanker? Het lijkt voor mij meer een geestelijke zaak, maar wel iets wat mijn lijf ook afmat. Waar kijk ik nu echt naar uit? Wat krijgt mij nog in beweging?

Alles is zo relatief. Het maakt dus niet uit of ik nog drie of dertig jaar leef. Het gaat om de kwaliteit. Weet ik nu beslist. (Denk trouwens dat ik 92 word). En ja ik ga een lezing verzorgen. En ja, ik schrijf aan mijn boek. En ja, het wordt 24 graden vandaag. En ja, mijn haar zit goed. (blij dat ik haar Heb!) Krankzinnige tijd was het. Kom ik nu tot de voorlopige conclusie dat het overleven van een dergelijke avontuur mij niet in de koude kleren gaat zitten of had ik altijd wel aanleg voor somberheid? Ik weet wat ik mis: erkenning en geborgenheid. Die woorden komen van diep. En ik spreek werkelijk heel liefdevol naar mezelf.

Kan ook heel kritisch kijken naar alle wezenlijke onderdelen in mijn bestaan, zoals er is: wonen, werken, geldzaken, gezondheid, sociale interacties en zingeving. Ga er maar aan staan! Toch ben ik dankbaar voor het kankerverhaal: het heeft wel heel genadeloos alle ruis verwijderd. Alle gruis. Ik heb niets meer te verliezen. Schoongewassen heeft het me. Ik ben vernieuwd. Een nieuwe versie van mezelf. Begenadigd. Mijn schrijftalent hier ontdekt. Heb er werkelijk veel plezier in. De studie die me optilt. Toch sta ik vaak aan de zijlijn. Als reservespeler die soms mee mag doen. En dat is niet leuk. Maar reservespelers moeten er ook zijn. En natuurlijk ben ik een innemende persoonlijkheid en waardevol als mens.

Niet meer langer somberen. Hoop dat ik het hier even kwijt raak. Een boterham roept. De zon schijnt haar lieflijke meistralen. Het frisse groen getuigt van de enorme veerkracht van moeder natuur. Ik wil geenszins ontmoedigen. Maar het is even een 'dingetje' dat vandaag genoemd is. Impasse. Treurnis zonder te weten wat te treuren. Misschien Weltschmerz?! Dat zou zomaar kunnen met dit gevoelig zieltje van mij. Wie weet? Alles gaat voorbij. Toch wil ik blijven geloven in het goede van de mens. En zo zal deze bui ook wel overtrekken. En als hij weer komt, dan zeg ik: ' Hallo, ben je daar weer? Zullen we samen maar naar de speeltuin gaan in het park?' ....

Heb het goed lieve mensen!
Mocht je willen weten hoe het nou werkelijk zit met ziektes en gezondheid, ga eens googelen op biologikanederland.
Kijk, lees en voel en doe er je voordeel mee.

Groeten,
Aurinka