Wat zegt mijn borst?

Hallo, er is een nieuwtje. En het leek me fijn weer eens te bloggen. Het gaat over de borst. Mijn rechterborst. Ze is sinds een paar weken anders. Ik vraag me af wat ze zegt. 

Inmiddels zijn we bijna acht jaar verder. Acht jaar ná de diagnose en de behandelingen. Kanker an sich speelt geen enkele rol meer in mijn leven. Toch blijft het een intens hoofdstuk uit mijn leven. 

De rechterborst werd destijds 'behandeld'; chemo, operaties en bestralingen. Behandelingen waarbij ik destijds grote afkeer voor voelde. En nadien tot ander inzicht kwam over wat kanker is en waarom het er is. 

Sinds een paar weken is de vorm anders. In voorgaande acht jaar was er niets te zien. De linker (onaangetaste) borst en rechts waren gelijk. Ik kon rustig naar een sauna gaan. Er was niets wat opviel. Het kleine litteken nabij mijn oksel is amper te zien. 

Maar nu is het heel opvallend en opmerkelijk anders; de borst is kleiner. De tepel ingetrokken. Je kunt nu duidelijk zien waar de onderhuidse ingreep moet zijn geweest en het littekenweefsel is groter en harder dan voorheen. Het ligt vlak onder de huid. Ik kijk met een mengeling van ontzag en verbazing naar deze verandering en vraag me af waar (de wijsheid van) mijn natuur op heeft gereageerd. En ik heb een idee! 

Wellicht voert het volgende je wat ver, lieve lezer, maar ik neem toch de ruimte om mijn relaas te doen. Wellicht heb je er baat bij. Wellicht leg je het naast je neer. In elk geval heb ik voor mezelf wel een beeld van de oorzaak van de kanker. Terwijl dit niet voor de volle duizend procent waar hoeft te zijn. Maar wat is waar? Voor mij klopt het wel in elk geval. 

Nu mag je weten dat ik mijn hele godganse leven heb gedroomd en verlangd naar een NEST. En uiteraard die liefdevolle echtgenoot. Kijk, want als ik een man heb, dan ben ik veilig. Ben ik zeker van een toekomst. Ben ik gezien en geliefd. Heb ik iemand om mijn leven mee te delen. En heb ik iemand om voor te leven. Dat. Ja, dat wás mijn diepste wens. 

Even een zijstraatje in dit verhaal; ik ben nu een jaar zonder man en dat is nieuw voor me. Het eerste halfjaar heb ik gerouwd om wat eens mooi was. Maar vorig jaar zomer ben ik naar mijn geboortedorp gegaan. Het riep me al een tijdje. Geen idee wat ik er zou zoeken of vinden. Ik moest er gewoon heen. Zijn. Rondlopen en voelen. Dankzij een studievriendin landde ik aan mensen die een oppas zochten voor hun kat in de zomer. En zo kwam het dat ik drie weken in een prachtig lief oud en luxe huis zat, met een lieve oude kat èn vlákbij het huis waar eens mijn opa en oma hadden gewoond. Het bleken drie zalige weken te zijn. Ik was er blij en gek genoeg voelde ik er meer bestáánsrecht. 

Thuisgekomen en nagenietend kwam ik tot een verrassend life-changing inzicht; ik had gemerkt dat ik kon terugvallen op mezelf en mezelf prima kan redden zónder die liefhebbende echtgenoot. Sterker nog: ik ontdekte dat ik gelukkig kan zijn zónder die man. Had ik dit ooit voor mógelijk gehouden? Nee, zo kende ik mezelf niet. 

Even terug in de tijd. Het is triest om te moeten onderkennen, maar in de tijd van de diagnose speelde de intense wens naar die echtgenoot in mij heel sterk. Er was iemand in beeld. Hij bleek op een gegeven moment niet in staat om aan mijn wens te voldoen en mijn wereld stortte in. Ik ook. Alles. Alles viel uit mijn handen. Mijn hoop en verlangen en zelfs mijn verlangen om te leven. Ik besef dat ik heel openhartig schrijf en het doet me nog steeds wat als ik dit typ. Hoezeer ik mijn levensgeluk had gekoppeld aan nabijheid van een ander.. 

Acht jaar later is het anders. Ik ben vernieuwd. Gegroeid. Gestoeid. En heb de indruk dat ik waarlijk tot bloei kom. In mijn eigen kracht kom te staan. En niemand nodig heb voor mijn geluk, want ik bèn al gelukkig. Gelukkig met mijn leven, met mezelf, met mijn huis ( lees: nest ) en de kat, mijn gedoetje in deze fijne kleine wereld. Ik voel me enorm rijk, gezond en tevreden. En nu verandert mijn borst.

Wanneer ik probeer te luisteren naar mijn borst, is het toch nog wat lastig om uit mijn hoofd te gaan en in mijn lijf. In meditatie beleefde ik een intense ervaring waarbij ik heel veel rust en liefde heb ervaren van moeder aarde. Ik kan er lyrisch om zijn. 

De borst is nu anders. Ìk ben nu anders. Je kunt het nu goed zien. Ik kan het nu goed (in)zien wat me niet langer dient. Ik kan er niet langer omheen. Het is goed zo. Ik laat het proces geworden en dein mee met alles wat is. In vol vertrouwen. Zo uniek. Zo blij met wat ik mocht leren vanuit de Germaanse geneeskunde. Ik schiet niet meer in de kramp. Geen angst. Want wéten en doorvoelen wat er speelt. Enkel Zijn en Overgave. Dat is alles. Leven in vertrouwen. Hoe rijk ben ik.