Overgave en Zijn

Wanneer ik terugkijk in mijn agenda, zou de borstverandering nu zo'n tien weken gaande zijn. De laatste dagen is het vrij rustig met de borst. Ik heb het idee dat de vurigheid minder is en de steken zijn nauwelijks nog te voelen. Ik geloof dat ik er een heel klein beetje aan ga wennen; deze nieuwe vorm, alhoewel ik me er elke minuut van bewust ben dát er iets speelt. En heelt. 

Ik logeer bij een leuke vriendin. En er is nóg een vriendin. Gister nog naar een festival geweest. Ik leef mijn leven en leef door verdriet heen. Er zijn dingen die me plagen en ze hebben alledrie te maken met afscheid. De auto die weggaat. Een man waar ik nooit goed afscheid van kon nemen. Het einde was zo abrupt. En de lieve moedig mooie borst, die nu zo anders van vorm is. Eigenlijk ziet ze er nu uit, zoals je zou mogen verwachten ná die operatie van acht jaar geleden. Kleiner, harder, met goed zichtbare deuken en een klont littekenweefsel zo groot als een biervilt. Ja, zo is het nu. Ik blijf het zo wonderlijk vinden, waarom mijn borst nu pas heeft besloten een andere vorm aan te nemen.

Ik blijf het zo wonderlijk vinden, waarom mijn borst nu pas besloten heeft een andere vorm aan te nemen. 

Laatst belde studievriendin M. Ze leeft zowel in Rotterdam als Zwitserland. Ik kon even verhalen over de borst. Ze vroeg me volledig af te stemmen op de borst en te vertellen wat ik denk en voel. Ik besloot mijn impulsen hierover maar volledig te volgen. Voor ik er erg in had, lag ik op de grond, midden in de woonkamer. Op mijn buik. Beide borsten naar de aarde. En terwijl ik volgde wat wilde gebeuren, kreeg ik het gevoel dat ik met mijn hele lijf iets in de grond zakte. Het was zo'n meter diep. Ik was in Moeder Aarde. Omgeven door een zachte lieve nabijheid, die me volledig omhulde. Ik lag, zag en voelde een stille vrede. Een weldaad van jewelste. Ik hoorde de woorden: " overgave " en " zijn " .... Het was alsof de aarde me dat zelf influisterde. Het was zo fijn in de aarde te zijn. 

.............

Naderhand kwam de gedachte in me op dat deze belevenis, dit beeld, wel eens het eerste teken kon zijn van mijn eigen dood. Nou, dan is er niets, maar dan ook niets, wat naar is. Tis zelfs gewoon fijn. En stil. Vrede is het juiste woord. 

.......

Geen idee of jullie lezers ook mediteren en welke dingen je dan beleeft, die je steunen. Voor mij duidelijk de lieflijke thuisomhulling van Moeder Aarde. 

....

...en dat ik met die nieuwe borst niet meteen naar een dokter ren, komt door het intense vertrouwen dat ik heb in Moeder Natuur. Dat valt niet uit te leggen of te omschrijven. Tis een stil en sterk gevoel dat me enorm verrijkt en de drive is van mijn Overgave en Zijn.