Wat een onderschatting!

Na de diagnose kwam ik in een stroomversnelling terecht: Pet en MRI scan, ct scan, allerlei inwendige onderzoeken (zo vreemd ook allemaal, direct ver in mijn vagina voelen om de baarmoederhals te kunnen toucheren en dan ook nog eens een vingertje in je anus, voelt zeer ongemakkelijk. En natuurlijk veroorzaken ze weer een heel bloedbad).

Na de onderzoeken kom je dan bij de oncoloog, die je dan vertelt, dat je 5 weken bestraling nodig hebt, 2x inwendige bestraling en dan ook nog eens 5 chemokuren (volgens de oncoloog "lichte" kuren).

Vol goede moed ben ik er vorige week aan begonnen en in het begin gaat het ook nog wel. In het begin had ik het erg koud tijdens het indruppelen van de chemo, maar dat ging gelukkig vrij snel weg. De bestraling valt nog mee, als ze klaar zijn met sjorren en duwen op de tafel, duurt het 3 minuten en dan ben ik weer klaar.

Zwaar vind ik vooral de rit naar Maastricht, is een rit van een uur, maar soms komt de taxi gewoon 2 uur eerder en na de behandeling moet je vaak ook nog wachten om naar huis te kunnen. Mijn wagenziekte maakt het er ook niet gemakkelijker op. En dan nog de instructie uurtje voor de bestraling leegplassen en dan 300 ml water drinken. Dat zit zo niet lekker in zo'n taxi!

Probeer er echt het beste van te maken, maar merk ook dat ik het zwaar onderschat heb. Ik mis het lopen met mijn honden, wat nu gewoon niet echt wil lukken door de pijn in mijn bekken, de druk op mijn blaas en de rugpijn. Merk ook dat ik al veel vaker moe ben, doe alles in stukjes en beetjes. Ik val ook af zonder er iets voor te doen. Eet echt meer dan genoeg, maar het helpt niet. Was ook wat te zwaar dus dat is geen ramp, maar denk dat er morgen bij de oncoloog wel over gezeurd zal worden.

Voor mijn kinderen houd ik me groot en sterk, al moeten zij nu wel de honden doen. Durf gewoon niet te zeggen dat het me tegenvalt.

Hoop dat ondanks alles deze week toch mee gaat vallen