Mag ik wat saaiheid in mijn leven please!

Mijn laatste blog schreef ik op 23 maart toen ik een weekje in de Puttense bossen zat. Die week alleen deed me goed en ik stond daarna weer regelmatig op met een vrolijkheid van binnenuit. Ik was tevreden met mijn huidige leven en verzoend met mijn lot. Nu genieten van wat ik wel heb en kan was weer mijn motto. 

Half april werd ik gebeld door mijn schoonzusje dat mijn broertje met een hartinfarct was opgenomen in het AMC. Op dinsdag kreeg hij een katheterisatie en op woensdag mocht hij weer naar huis. Zaterdagochtend belde ik hem of het uitkwam dat ik zondag op de koffie kwam. Hij zei dat het relatief goed met hem ging, maar dat hij wel snel moe was, maar ik was welkom. Zaterdagavond belde mijn schoonzus dat hij thuis een hartstilstand heeft gehad en naar het AMC was gebracht. Samen met mijn vriendin ging ik naar het ziekenhuis, maar we kregen bij het wegrijden van huis al te horen dat hij was overleden. Ik moest zo erg huilen en was blij dat ik haar gebeld had en dat ze aanbood met me mee te gaan, want ik was niet in staat geweest om auto te rijden.

Zondagochtend was ik inderdaad bij hem thuis op de koffie, maar nu om samen met zijn vrouw de begrafenis te bespreken met de uitvaartleider. Het is zo in en in triest. Zij is hulpbehoevend en Richard was haar mantelzorger. Behalve verdriet om mijn broertje heb ik ook veel compassie voor haar. Ze mag trots op zichzelf zijn want ze pakt alles, ondanks haar verdriet, goed op wat betreft inschakelen van hulp en alles administratief regelen. Als ervaringsdeskundige kan ik haar hier goed in bijstaan.

Afgelopen vrijdag weer mijn 9-wekelijkse bezoek aan de oncoloog voor de borstkanker. Ze vertelde direct dat de bloeduitslagen nog niet binnen waren én dat dit haar laatste werkdag in het AVL was. Ze gaat in een ander ziekenhuis werken. De tranen die de hele week al hoog zaten schoten meteen weer in mijn ogen. Ik had zo'n fijne band met haar gekregen in die 2 jaar dat ze mijn oncoloog was. Zei haar ook dat ik haar zal missen omdat ik haar, behalve een goede arts ook een ontzettend fijn mens vind. Zij antwoordde dat zij dat ook van mij vond.  We hadden echt een klik samen. Eind mei krijg ik een CT scan om te kijken of mijn tintelbeen door een tumor wordt veroorzaakt, maar dat verwacht ze niet omdat de marker stabiel is. Maar ter geruststelling krijg ik een scan. Met een stevige knuffel hebben we afscheid van elkaar genomen. Een uurtje later belde ze door dat alle bloeduitslagen helemaal goed waren. Pfff deze horde is weer voor even genomen.

Vandaag was de begrafenis van mijn broertje. We hadden niet dezelfde biologische ouders, maar hij was wel mijn broertje met wie ik ben opgegroeid, ruzie mee heb gemaakt en gezamenlijke herinneringen aan thuis deelde. Wij groeiden op in een onveilige gezinssituatie en hij kon daar als introverte persoon niet over praten. Wellicht daardoor heeft hij niet altijd de goede keuzes gemaakt in zijn leven, maar hij was wel een goed mens. Het was een mooie plechtige dienst en samen met mijn jongens hebben wij hem naar zijn graf gereden. We zagen elkaar niet vaak, maar belden wel elke 2 á 3 weken met elkaar. Ik zal hem missen en probeer er voor mijn schoonzusje te zijn voor zover dat in mijn vermogen ligt. 

Morgen moet ik beginnen met de voorbereiding voor de coloscopie donderdag. Ik zie hier enorm tegenop. Er zullen gegarandeerd weer poliepen weggehaald moeten worden, maar zijn deze nog kankervrij? Twee jaar geleden is het hele kankercircus ook met een coloscopie begonnen. Na de coloscopie volgt nog een MRI van mijn onderbuik om de lymfeklieren daar te bekijken. De tumormarker voor de darm was vrijdag op hetzelfde niveau als die al het hele jaar is, maar dat zegt niet altijd alles. Als het er op het oog van binnen niet verontrustend uitziet, dan ga ik er maar vanuit dat alles nog rustig is en ga ik van de rest van mijn meivakantie genieten. 16 Mei volgt pas officieel de uitslag. Tot die tijd maar lekker struisvogelen.

Als dan 16 mei de uitslag oké is dan ga ik direct vakantie boeken voor september. Weer heerlijk een weekje samen met de kinderen naar ons geliefde Curacao. 

Ik wens mezelf een paar saaie maanden waarin er niets schokkends voorvalt. Ik vind dat ik wel weer genoeg voor mijn kiezen heb gehad.