Plaatjes.
Het onderwerp van dit blog kwam bovendrijven bij het beantwoorden van een post op Kanker.nl. Zoals me vaker overkomt bij het overdenken van mijn situatie en mijn kanker, zetten verhalen en vragen hier op de site me aan om te spiegelen en te reflecteren: hoe denk ik hierover? Hoe ga ik met een bepaalde situatie en mijn ervaringen om en kan ik hier iets mee? Spiegelen, reflecteren, visualiseren en relativeren. Sinds ik kankerpatiënt ben houd ik me er vaker mee bezig dan voorheen heb ik gemerkt. Soms misschien te veel? Ben ik egoïstisch hierin?
Gevoel, emotie, stemmingen komen aan bod. Zaken die heel moeilijk te omschrijven zijn. Ook in woorden soms niet uit te leggen. Daarom visualiseer ik vaak. Ik denk in plaatjes en beelden. Niet alleen bij mijn ziekzijn, maar ook in het gewone leven. Het zit in mij, in mijn karakter en heeft er altijd al gezeten, van kleins af aan.
Vroeger op school werd het me wel eens verweten: "jij fantaseert te veel". Want ik zag bij elk vak beelden. Als ze het over de Romeinen hadden, zag ik al veldslagen tussen mannen met schilden, speren en korte rokjes, grote thermaal baden en een massa mensen in toga's voor me. Biologie was een dierentuin in de jungle. Bij wiskunde zagen mijn hersens een chaotische stapel blokken gelijk een Rubics cube. Je raad het al: ik ben echt geen rekenwonder! Waar ik die beelden vandaan haalde? Geen idee. Ik zat altijd met mijn neus in boeken en tijdschriften te neuzen, ging al jong naar de plaatselijke musea en de bibliotheek. Mijn wereld was een klein plattelandsdorp in Nederland en pas na mijn pubertijd ontdekte ik de wereld daarbuiten. De TV kwam wat later in zwart-wit en de computer was nog niet uitgevonden.
Het denken in plaatjes stimuleert mijn creatieve brein, ik pik snel bepaalde beelden op. Het helpt me om te onthouden. Het helpt me bij het nadenken over verschillende dingen, het helpt me om moeilijke beslissingen te nemen, om te ordenen en duidelijkheid te scheppen in hetgeen ik voel. In mijn geheugen combineer ik: een gebeurtenis, een plaats, woorden, geuren of een herinnering en vorm zo een compleet beeld. Om moeilijke zaken makkelijker te maken zoek ik plaatjes op en laat die soms ook vergezellen door muziek. Als je er met woorden niet uitkomt helpen beelden (en geluid) soms enorm om je gevoel duidelijk te maken en je stemming te verklaren.
Zo ook bij mijn kanker. Het oogmelanoom is ingewikkeld. De kanker en de behandeling met medicijnen heeft veel te maken met Genetica, Chromosomen, DNA, Genomen, Mutaties daarin etc. Medische papers en verslagen zijn voor mij een warboel van woorden. Combinaties van cijfers en letters maken er een puinhoop van jewelste van die ik niet kan duiden. Gelukkig zijn er dan de plaatjes met ingewikkelde schema's en tabellen, die me enigszins laten zien wat er aan de hand is. De huidige beeldvormende technieken helpen ook, ik voel die tumor niet, maar ik weet wél waar ze zit want ik heb immers de scanbeelden.
Het plaatje van Medusa heb ik gezocht omdat zo mijn hersenen soms aanvoelen. Sinds mijn kankeravontuur heb ik last van kleine veranderingen daarin. In mijn denkvermogen, mijn geheugen, een soort chemobrein dat niet als mijn oude herseninhoud aanvoelt. Men zegt dat het met ouderdom te maken heeft en daar zal best een kern van waarheid in zitten, maar het voelt anders. Ze worden chaotischer en gaan alle kanten uit. Zoals dat plaatje.
De slangen kronkelen in mijn hersenpan en breken uit. Sommige slangen zijn er in geslaagd mijn gevoelens en emoties uit te braken. Ze hebben zich fout gedragen, mijn geheugen gewist of datgene wat ik bedoeld heb te zeggen anders weergegeven. Elk van die uitgebroken slangen probeer ik te vangen en de kop af te hakken. Meestal lukt dat wel op een of andere manier, maar soms moet ik het beest laten gaan. Het de vrijheid schenken. Dan kijk ik het met weemoed na, trachtend het maar gauw te vergeten.
Soms stop ik die kronkelige beesten terug, dan ben ik er nog niet aan toe om die hoofden af te hakken of ze los te laten. Vriendelijke exemplaren houd ik het liefst verborgen in mijn brein, ze sterken me, houden me veilig en ik kan ze voor toekomstige plaatjes gebruiken.
Zowel mijn lijf als mijn brein zijn dikke stripboeken geworden, met een verscheidenheid aan plaatjes. Het lijkt een chaos te zijn maar elke afbeelding vertelt een verhaal. Sommige zijn bloemig met lieflijke kleuren en een duidelijke voorstelling, sommigen echter abstract, zwart-wit en zwartgallig. Het wordt een boek van mijn leven, met als laatste bladzijde ongetwijfeld een uit elkaar spattend beeld.
Jac
