Accepteren
We zijn alweer een aantal maanden verder en toch voelt het nog als gisteren. Door een complicatie belandde mijn man 16 januari opnieuw op de OK, spoedoperatie omdat er een hechting bij zijn long was losgekomen. Nu zijn we een half jaar verder, één controle gehad en eind augustus opnieuw. Wat heeft hij weer ingeleverd en dat is moeilijk om te zien. Voor hemzelf waarschijnlijk nog veel vreselijke dan voor mij, maar toch. Mijn man was altijd bezig rondom het huis, geen klus(je) was hem te gek, hij kon het wel maken. Sinds 2014 toen hij voor het eerst ziek werd was er al een stuk energie weg, maar hij herstelde en pakte geleidelijk weer wat op. 2019 had de kanker hem te pakken, uitzaaiingen in beiden longen. Bestralingen en operatie ondergaan. Ook hier weer een stukje inleveren qua energie en kracht. Dan hoop je dat het klaar is, weer vooruit kijken plannen maken en accepteren dat je weer ingeleverd hebt maar je gelukkig prijst dat je er nog bent en het te behandelen is. Dan december 2020 het bericht dat als donderslag binnen kwam, of misschien ook diep van binnen niet, altijd in je achterhoofd want je weet maar nooit. Weer uitzaaiingen in de rechter long .... Opnieuw de achtbaan in in een wereld die op zijn kop staat door de covid-19. Wat een vreselijke tijd vond ik het, door de 1 1/2 meter en extra voorzichtig te zijn heb ik juist die arm of knuffel zo gemist en me ondanks mijn lieve kinderen die gelukkig nog thuis wonen me soms toch "alleen" gevoelt. Nu zie ik dat mijn man aan het worstelen is om te accepteren dat niet alles meer zo even gefixt kan worden. Hij is snel buiten adem als hij fysiek bezig is en eigelijk "zwaar" is. Hij baalt dat zijn lijf dit niet meer kan zoals hij "altijd" gedaan heeft. Ik merk dat ik "makkelijker" ben, dan laten we het gewoon doen en dan betalen we er maar voor. Het is zoals het is, maar mijn man blijft het lastig vinden, heeft altijd alles zelf gedaan en gekunt. Accepteren dat je lijf niet meer doet wat jij wil, misschien wel het lastigste wat er is en ook ik merk dat ik het er moeilijk mee heb als ik hem zie struggelen. Maar we zijn er nog dus positief blijven en kijken naar wat wel kan, dan maar niet of het duurt maar wat langer. Accepteren maar!!! Hoe moeilijk dat soms ook is.
Liefs Nonnie ❤️
4 reacties
Hoi Nonnie, heb je net weer bijgelezen. Zag dat ik een paar blogs 'achter' was.
Accepteren... ja, dat is wel een heel goeie. Het is broodnodig, maar o zo moeilijk. Zelf zeg ik ook altijd dat ik niet wil kijken naar 'het niet' maar wil kijken naar 'het wel'. Dat doe ik ook. Altijd eigenlijk.
Maar toch... accepteren blijft in sommige gevallen wel achter. Zeg ik dat goed? Ik bedoel dat ik als meestervergeetmuts toch regelmatig vreselijk de balen heb van mijzelf. Ik heb al lang geaccepteerd dat vergeten voortaan bij mij hoort, maar het blijft bijzonder lastig en vervelend. Wat ik ook waar heel goed en logisch opruim, ik kan het niet meer vinden. Zelfs niet als ik het nét heb weggelegd..
Dus ik begrijp je en jouw man ook. De laatste knauw die jullie gekregen hebben is ook nog relatief kort geleden. Toch ga je aan beperkingen wennen. Je leven anders inrichten zodat sommige 'niet opvallen'. Ach, wens jullie gewoon veel sterkte met wederopbouw! En hoop op rust voor jullie in hoofd en hart.
Lieve groetjes Hebe
Lieve Nonnie,
Ja, dat is één van de moeilijkste dingen van ziek zijn, merken dat je dingen niet meer kunt die vroeger vanzelfsprekend waren. Aanvaarden en kijken naar wat wel kan is ongetwijfeld het beste, maar dat gaat niet zonder slag of stoot, natuurlijk. Het is gewoon zo verdrietig en soms is er heimwee naar die goede oude tijd. En je man is verdorie ook nog geen 80 hè, hij moet al zoveel eerder accepteren dat er dingen niet meer gaan. Voor jou als partner geeft dit weer andere moeilijkheden, het is voor jullie allebei moeilijk.
Ik hoop toch dat er vreugde mag zijn. En als jij het aanvaardt, mèt het begrip dat je toont voor zijn onmacht, denk ik dat je hem daarmee helpt.
Veel sterkte en liefs,
Hanneke
Heel herkenbaar. Dat minder kunnen. Hoewel ik nog helemaal aan het begin van het traject zit, ben ik net als je man. Altijd klussen rondom huis en in ene beseffen dat wat je vroeger gewoon effies deed in een ochtendje, nu twee dagen kost. En dan ook niks anders meer kunnen. En er liggen nog zoveel klussen.
Hoop dat hij hulp krijgt daarbij en de hulp ook accepteert.
Heeeel herkenbaar, dat je man wil dat hij alles nog zelf zou willen doen en kunnen en jij wordt makkelijker, dan besteden we het toch uit? Hier precies hetzelfde. Ik zeg ook regelmatig, zullen we iemand zoeken om de heggen te laten snoeien? ach nee, dat kan ik zelf wel....nu gaan we weer de winter in met ongesnoeide hagen, want ik kan het ook niet allemaal meer. Maarrrr hij is nu zo ver dat hij aangeeft, misschien is het toch wel handig om iemand te zoeken voor het snoeiwerk haha. Ach, alles moet eerst even indalen en accepteren dat het niet meer gaat zoals het ging. Acceptatie is toch een van de lastigste dingen, want elke keer ga je weer opnieuw door een proces heen als het weer een stukje slechter gaat, je weer iets moet inleveren en weeeeer moet accepteren dat dat zo is.....