Drie maande verder

We zijn in begin september heerlijk naar Curaçao geweest. Het darmonderzoek voordat we op vakantie gingen was goed, toch een opluchting. De zus van mijn man en zijn zwager wonen daar. Even alles los laten en genieten! Dat hebben we volop gedaan, alleen maar ontspanning en relaxen. En soms dan ineens schieten er gedachten door mijn hoofd, hij geniet op het strand, loopt in zijn zwembroek en geniet. Zijn bovenlijf herinneren aan wat hij allemaal heeft moeten doorstaan.  Mijn man is voor mij een Held, zijn lijf heeft al zoveel doorstaan en kijk hem lopen….zonder schaamte of onzekerheid over zijn gehavende bovenlijf. Met vlak naast hem een man die wat gespierd en vol van zijn lijf naast hem loopt. Wat kan ik daar bewondering voor hebben hoe hij zich daar nu niet meer door van de wijs laat brengen. We drinken cocktails, dansen, eten, zwemmen en genieten van de prachtige zins ondergangen. Afscheid nemen was weer lastig, hij komt daar zo ontzettend tot rust en voelt zich daar veel gelukkiger en prettiger dan in Nederland. Eenmaal weer terug in Nederland stonden er weer controles op de agenda. Hij zou de uitslag krijgen terwijl ik in een meting zat, ik zei stuur maar een app als je de uitslag hebt. Er vanuit gaande dat het “goed” zou zijn. Tijdens de meeting gaat mijn telefoon, het is mijn man….waardes zijn toch omhoog…pffff….het emotioneerde me en dat overviel mij eigenlijk omdat ik het niet verwachte. ( en niets is zeker, ik weet het donders goed) over drie weken opnieuw checken en als de waarde hetzelfde is of hoger dan gaan ze weer een scan maken. We herpakken ons wel weer snel, het hoeft natuurlijk ook niets te zijn. Op dit moment is hij al ruim een week flink verkouden, vanmiddag tijdens echt klein rondje lopen hoorde ik hoe weinig lucht en benauwd hij werd van de lichte inspanning. Maandag toch maar even hij de huisarts zijn longen laten checken. Wat blijft het toch nog onzeker.

liefs Nonnie ❤️