Emotionele achtbaan, dag voor de operatie....

Vanmiddag mijn man naar het ziekenhuis gebracht.... Wat een emotionele achtbaan is het. Het is een foute film waar we in beland zijn. Mijn man kan huilen als een klein kind, zo heftig maar ook goed om de emoties de vrije loop te laten. Hij ziet enorm op regen de operatie. Morgen is hij een ziek man met allemaal toeters en bellen aan zijn bed. Onze oudste zoon sluit zich zo af dat het allemaal nog moeilijker maakt, het is voor hem ook moeilijk en hij weet niet hoe hij ermee om moet gaan. Gelukkig dringen we een beetje tot hem door dat we hem en mekaar nu nodig hebben en het pijn doet als hij ons zo wegduwd. Heftig gesprek maar het geeft weer wat toenadering en lucht. De jongste is erg stil, pakt me soms uit het niets even stevig vast, geen woorden maar een dikke knuffel. Het is goed, iedereen verwerkt het op zijn eigen manier en dat mag, we worstelen ons erdoorheen. Klinkt misschien raar maar de oudste gaat met zijn schoonfamilie op vakantie zaterdag, het is goed we houden contact en als hij daar praat met hen en zijn vriendin dan is dat ook oké. Mijn man ziet enorm op tegen de operatie, het is een dag met veel emoties en veel tranen, natuurlijk gaan er voor een goede verloop van de operatie en weten we dat het te behandelen is, maar hij moet het wel allemaal ondergaan die hele operatie en toeters en bellen. Nee, het is niet niks waar we in beland zijn en ik voel me zo machteloos. We knuffelen mekaar houden mekaar veel vast. Morgenvroeg is hij als eerste aan de beurt.... Het wordt een lange nacht... Hopen dat hij alles rustig gaat doorkomen, vandaag eigenlijk nog prima in orde, morgen is mijn man heel ziek.