Even uitwaaien….

Afgelopen zondag saampjes er even uit geweest. Dagje Haarlem met overnachting en de volgende dag uitwaaien in Zandvoort aan zee. Het was heerlijk na alle drukte van het “normale“ leven. Mijn nieuwe functie kost mij veel energie, het is allemaal nieuw en het kost me veel werktijd. (Soms wel 40 uur in de week) Even samen eruit was heerlijk maar ook de realiteit roept, mijn man moest weer voor controle bloedprikken. Telefonisch hoor ik hem de arts de uitslag vertellen….O, oké hoor ik mijn man zeggen, extra scan zo snel mogelijk, ja, nee prima. Als hij vraagt of de uitslag van de scan telefonisch kan is toch het verzoek om langs te komen. Hmmmm….oké, nee geen probleem. Mijn man hangt de telefoon op en we kijken elkaar aan en zeggen tegelijk, “het hoeft niks te zijn!”. Toch zijn we van slag, soms “went” het of misschien “went” het ook nooit. Het nooit echt zekerweten houd ons nu meer bezig, hoe positief we er ook iedere keer weer in willen blijven staan. Afgelopen jaren was er iedere keer toch weer wat, januari nog operatie aan zijn linkerlong gehad en nu een extra scan. Natuurlijk goed dat hij zo onder controle is en dat de er bovenop zitten, maar heel eerlijk naar buiten toe doen we alsof het erbij hoort maar van binnen maakt het ons toch weer heel onzeker. Want je weet het nooit echt helemaal zeker. Volgende week vrijdag de uitslag, hopen op goed nieuws!🙏🏼

liefs Nonnie ❤️