Onderbuikgevoel....

Afgelopen donderdag kreeg mijn man de uitslag van zijn long foto....3 maanden geleden zagen ze een "bloedvaatje" zeiden ze, kon geen kwaad. Nu blijkt het plekje 1 mm gegroeid te zijn en moet hij maandag naar de longarts, alleen! We zijn er rustig onder, iedere 3 maanden zit het onderbuikgevoel dat het ook niet goed kan zijn alleen sta je niet toe daar lang in te blijven hangen, positief blijven en weer door. We weten natuurlijk niet wat het is, misschien is het niks. Tenminste dat hoop je dan maar diep van binnen weten we dat het ook fout kan zijn. Maar daar niet te lang bij stilstaan.. Positief proberen te blijven. Diep van binnen maakt het me zo verdrietig, boos en onmachtig, afwachten maar. Juist nu ik zelf misschien in een nieuwe uitdaging kon stappen, alles is ineens weer anders. Als het niet goed is ga ik de functie op een andere locatie niet doen. Ik snap dat ik mijn "plan" weer "on hold ga zetten, ik weet van de vorige keren dat ik alle energie nodig heb om er voor mijn man en kinderen te zijn. Wat een kl#te ziekte is het toch, het stopt niet, je weet nooit wanneer het weer de kop op steekt. We slapen er weer slechter van, voelt als een  zware steen in de buik en we zullen het weer aan moeten gaan. Moeilijk vind ik ook dat ik niet met hem mee kan door de strikte regels van het ziekenhuis door de corona. Natuurlijk heb ik hier volkomen begrip voor maar het valt mij wel zwaar dat ik niet naast hem kan zitten. We wachten maandag maar af wat de longarts gaat zeggen, misschien is het niks, dat hopen we dan maar. Maar we hebben een onderbuikgevoel......het zal toch niet? 

Liefs Nonnie ❤️