Een flinke dip
Ik kreeg van Frie de reactie op mijn vorige blog dat ik het allemaal zo nuchter beschreef wat er de afgelopen weken gebeurd was. En ja, ik ben niet zo goed in het beschrijven van mijn gevoelens op papier. Ben daar wel mee aan het oefenen, maar ik vind het niet gemakkelijk.
Vorige week zat ik even in een flinke dip. Heb een paar dagen veel op bed gelegen en veel tv gekeken als afleiding. Mijn tranen zaten erg hoog. Het kwam nu pas echt bij mij binnen wat er gebeurd was de afgelopen weken. Nu er weer nieuwe uitzaaiingen zijn geconstateerd betekent dat dat ik nu moet stoppen met de Olaparib, het geneesmiddel waar ik mijn hoop had gesteld dat die mij er vele jaren zou bijgeven. Uiteindelijk heeft het mij anderhalf jaar uitstel gegeven. Waar ik mij nu vooral zorgen om maak is de uitzaaiing rond de grote vaten. Deze kunnen alleen maar weggaan door chemokuren. Het is namelijk een plek waar ik niet bestraald kan worden omdat die vaten dan ook beschadigd kunnen raken en dat is gewoon geen optie.
Nu liggen er nog wel wat opties op de plank, maar de vijfjaarsoverleving is niet zo groot bij eierstokkanker. Inmiddels ben ik 3,5 jaar verder na de diagnose en dan is 5 jaar niet zover meer weg.
Gelukkig werd ik woensdagavond gebeld door een goede bekende van mij en heb ik bij haar even flink kunnen uithuilen en mijn verhaal kunnen doen. En de volgende dag idem bij één van de wijkverpleegkundigen die langskwam. Dat heeft uiteindelijk weer wat rust in mijn lichaam gegeven. Zelf vind ik het altijd lastig om iemand te bellen, hoewel iedereen altijd zegt dat ik zeker moet bellen.
16 reacties
Erkennen dat je een beetje hulp nodig hebt is voor meerdere mensen niet makkelijk. Het jezelf aanleren ook niet, maar hoeveel mensen zouden jou gewoon graag willen helpen, een half woord is soms genoeg , en een half woord uitspreken kan niet zo heel erg moeilijk zijn.
Sterkte
Daar heb je gelijk in Ron. En gelukkig zijn er ook mensen in mijn omgeving die dat regelmatig doen.
Lieve Karin, ik, wij hier, ken je intussen een beetje en weet dat je het lastig vindt je gevoelens te verwoorden in een blog. En in m'n reactie zei ik ook zoiets, het leek zo nuchter, terwijl het heel erg heftig was wat je allemaal vertelde. Echt geen wonder dat je een flinke dip hebt gehad!
Fijn dat je bij een vriendin hebt kunnen uithuilen, en bij de verpleegkundige (ik kreeg, toen ik een picc-lijn had, ook thuiszorg over de vloer en realiseerde me eigenlijk later pas hoe fijn het was om oprechte aandacht te krijgen door iemand die alleen professioneel betrokken is bij je). Hopelijk kun je je zorgen toch weer een klein beetje parkeren, al lijkt me dat moeilijk zolang je met een morfinepomp rondloopt. Maar die vijfjaarsoverleving, niet aan denken, proberen niet aan te denken. Afleiding zoeken, als je energie het toelaat. Niet te ver vooruit kijken. Kop in het zand (kom er bij, we zijn met velen, zei een lotgenoot eens tegen me) is echt wel een goede strategie. Vind ik.
En waar jij je gevoelens moeilijk uit op papier, kan ik het 'in het echt' niet zo goed. Dus iemand bellen, dat doe ik ook nooit, ondanks dat iedereen altijd zegt dat dat kan.
Heel veel sterkte, Karin, ik hoop keihard met je mee dat een volgende behandeling de kanker een dreun geeft, die uitzaaiingen doet krimpen! Dikke knuffel en veel liefs XXX
Dank je wel voor je lieve reactie Frie! We zijn inderdaad niet allemaal hetzelfde. Iedereen reageert anders op verdriet, en verwerkt het ook anders.
De morfinepomp maakt het inderdaad wel een stuk lastiger om er minder mee bezig te zijn. Ik word er de hele dag mee geconfronteerd, kan het ook niet even wegleggen, het zit vast aan me. En ik ben blij dat het er is hoor, maar ook lastig.
En ik blijf hopen dat de kuren weer hun werk gaan doen hoor, maar af en toe steekt de angst toch zijn kop op.
Liefs, Karin 😘
Zo ontzettend balen voor je Karin, wat is het toch ook een rot ziekte bah.
Helaas moest ik afgelopen vrijdag ook stoppen met de Olaparib een domper en dat is nog zacht uitgedrukt
ik wens je heel veel sterkte n hoop dat de chemo aanslaat
liefs Hanny
Wat ook een rotnieuws voor jou, Hanny! En wat nu?
Misschien heb je geblogd of ga je dat nog doen, ik hou het in de gaten. Heel veel sterkte ook voor jou! XXX
Ach jee Hanny, wat is het leven toch ongewis. jij ook veel sterkte he!
Groetjes
Christa
Ik heb zojuist je blog gelezen waarin je het vertelt. Echt zo waardeloos!
Liefs, Karin 😘
💚
Om hulp vragen is moeilijk. Ik kan me voorstellen dat zo’n slecht nieuws boodschap je omver blaast. En dat dit eerst voor jezelf verwerkt moet worden.
Fijn dat je je hart kon luchten.
De toekomst en het levenseinde zijn onzeker.
🫂
Lieve Karin
Juist mede door jou en enkele andere dames heb ik geleerd wél te delen, ook al lijkt het soms op klagen wat ik doe, ik probeer het zo subtiel mogelijk te verwoorden 😵💫 en de boog kan ook niet altijd gespannen staan, toch? Door jullie ben ik positief tot nu toe maar wat jij zegt over de 5 jaar spookt ook vaak door mijn hoofd hoor, ik ben op de helft waarvan 10 maanden op Olaparib waarvan ook ik hoge verwachtingen had en heb. Ik kan iedereen wel een onco verpleegkundige aan huis aanraden, ook al heb ik ( nog ) geen zorg nodig komt zij al v.a. dag 1 op verzoek bij ons langs als wij ( manlief en ik) even in n dip zitten om ons hart te luchten, dat is zó fijn. Zij komt bij ons via Aafje aangevraagd destijds door klinisch verpleegkundige op mijn verzork. Schroom niet met steun vragen, het is soms al moeilijk genoeg 😏💕
Karin sterkte bij het komende traject 😘
Wat fijn dat je toch geleerd hebt om te delen. En klagen is het zeker niet. Iedereen heeft behoefte om dingen te delen, of ze nu positief of negatief zijn. Het mag allemaal. Juist zo kunnen we elkaar helpen.
Ik hoop dat de Olaparib bij jou nog heel lang blijft werken.
Liefs, Karin 😘
Ach jee lieve Karin, ik kan me je zorgen en angst goed voorstellen. Heel fijn dat je goede mensen incl een ( onco?)wijkverpleegkundige om je heen hebt waar je je verhaal kan doen. Maar ja ondertussen is die rottige kanker weer in jouw lijf actief en dat stuk kunnen anderen helaas niet van je overnemen. Ik hoop en wens dat er voor jou dragelijke behandelingen zijn om de K-kanker opnieuw een halt toe te roepen. Heel veel sterkte!
Groetjes van mede- Olijfje,
Christa
Och lieve Karin!
Gevoelens zijn een lastig stel. Wat moet je ermee, wat kun je ermee en wat kunnen ze je soms in de weg zitten omdat het lastig is er uiting aan te geven. Fijn dat je jouw tranen de vrije loop hebt gelaten! Zo fijn dat je dat bij je vriendin hebt kunnen doen, zo ongelofelijk waardevol. Het zijn niet 'zomaar mensen' waarbij dat kan...
Je weet van jezelf dat als je iemand zegt 'bel maar' dat je dat van harte meent. Hoe lastig het dan is dat zelf te doen als anderen dat zeggen... Ik herken het, terwijl ik dan ook wel eens moet lachen om mij... hoe tegenstrijdig wij zelf zijn kunnen! Maar klaarstaan voor een ander is veel gemakkelijker dan diezelfde ander om hulp of een luisterend oor vragen. Terwijl je hart luchten en tranen laten vloeien zo ontzettend goed kan doen, alsof het je hernieuwde energie geeft en vertrouwen verder te gaan en de wetenschap dat je niet alleen staat!
KKK! Kutklotekanker dat ie maar een flinke optater krijgt van de behandeling! Ik hoop van harte dat het zo werkt!
Veel liefs en dikke knuffels xxxxxxx Hebe
Hoi Karin,
Hoe is het nu met je? Hoop dat je die hete zomer een beetje doorgekomen bent. Hou je maar lekker stil hoor, als je geen zin of puf hebt om te reageren....
Ik moest aan je denken en wens je alle goeds! En liefs ;-)