Hoe nu verder
Na de operatie dus nog drie kuren gehad. Deze vielen wel wat wat zwaarder dan voor de operatie. Logisch uiteraard, maar het viel me toch wel tegen. Halve dagen tussen de kuren door trok ik niet meer. Dat heb ik dus teruggedraaid naar uiteindelijk 2 x 2 à 3 uur. Wilde niet helemaal stoppen, om toch die binding te houden. Ook met sporten ben ik doorgegaan. En tot mijn verbazing was mijn kracht niet volledig verdwenen en kon ik het vrij snel weer opbouwen.
De laatste kuur verliep net als alle kuren daarvoor. En aan het eind ging ik weer net zo als de vorige keren weer gewoon naar huis. Het was moeilijk om te realiseren dat het de laatste was. Nu is het gewoon afwachten hoe het verder. Om de drie maanden een controleafspraak en verder niks. Niet meer bloedprikken, geen ct-scans meer (behalve de uitgangsscan mocht het weer verkeerd gaan). Alleen als ik weer klachten krijg wordt het verder onderzocht. Ik had daar wel moeite mee. Al die is er van alles gedaan om kanker uit mijn lichaam te krijgen en nu niets meer.
Ik liep dan ook al snel vast in mijn hoofd, wist niet hoe er mee om te gaan. Iedereen om me heen vertelt me dat ik er zo goed uitzie en dat ze het zo knap vinden hoe ik me hier doorheen had geslagen. Maar ik ben wel moe en weet het even niet meer. Ik wil wel werken, maar heb er eigenlijk ook geen zin in. Ik wil weer te snel, zoals gewoonlijk. Maar het gaat niet.
Ik merk dat ook oude trauma's weer meer naar boven komen. Het is duidelijk dat mijn hele lijf in een stresssituatie zit. Daar moet ik wat mee gaan doen, anders stort ik over een paar weken in.
Mijn therapeut adviseert creatieve therapie om het te verwerken. Ik ben nu een paar weken bezig en het helpt me enorm. Het schuren van speksteen is een bezigheid die me veel rust geeft. Het is als mediteren, maar nu vormt zich ook een beeld onder mijn handen. Nadat het is glad geschuurd bekijk ik het samen met de creatief therapeut van alle kanten om te kijken wat er allemaal in verscholen zit. Uiteindelijk zie ik een torso en ga ik met vijlen en raspen het beeld verder vormen. Op de haar website stond dat beelden en tekeningen vaak meer zeggen dan woorden. Dat heb ik hier letterlijk ondervonden. Rondom de keel zag het er strak gespannen uit. De schouderbladen heb ik erg grof gemaakt, als van een slaaf uit de Romeinse tijd. Ik had het zelf niet in de gaten, maar in gesprek kwam ik erachter dat dat mijn pijnpunten waren nadat het in mijn hoofd weer wat beter ging. Mijn keel zat vast, ik liep veel te schrapen en mijn schouderbladen waren pijnlijk van de kramp. Met de vijl heb ik dit nu letterlijk en figuurlijk weg geschraapt.
Maar ik heb nog een hele weg te gaan. Vind het heel lastig om mijn grenzen te bepalen wat betreft de vermoeidheid. Werk staat op een laag pitje, vooral belangrijk om de binding te houden. Ik wandel veel, sport 2x per week en doe verder leuke dingen. Ik wissel activiteit en rust af, maar doe toch nog te veel voor mijn gevoel. Deze week is de vermoeidheid weer groter dan vorige week.
En dan die onzekerheid. Hoe zal de toekomst zijn? Hoe snel komt het weer terug? De uitgangsscan zag er gelukkig goed uit. Geen uitzaaiingen te zien en geen vergrote klieren. Dat is in ieder geval gunstig.
Maar eens kankerpatiënt, altijd kankerpatiënt zei mijn dochter. Erg confronterend, maar wel waar. Het blijft altijd aanwezig.
Hoe ga ik dit inbedden in mijn leven........