Na de eerste diagnose

En dan lig je daar, in een ziekenhuisbed met nog drie anderen op een kamer. Er gaat van alles door je hoofd. Ik ben  nog zo jong en heb nog zo veel om voor te leven. Hoe kan dit nou gebeuren. En als dan de lichten aangaan komen de tranen.Een verpleegkundige komt bij me zitten en laat me praten. Daarna ook nog twee van mijn kamergenoten. Was fijn om niet helemaal alleen te zijn. Verder een onrustige nacht gehad.

De volgende dag had ik de keuze om te blijven (omdat ik alleen woonde) of naar huis te gaan. Uiteraard ben ik naar huis gegaan. Wat moet ik in een ziekenhuis als het niet echt nodig is en waar het veelal onrustig is, zeker als je  met z'n vieren op een kamer ligt. Eenmaal thuis ging ik eigenlijk vrijwel meteen in de praktische modus (zo zit ik nou eenmaal in elkaar). De kinderen kwamen allemaal langs en hebben soep en maaltijden voor me meegenomen voor in de diepvries. Tevens allerlei boodschappen gedaan. 

In de avonduren het internet afgestruind om uit te zoeken wat de mogelijkheden waren. Ik werd daar niet echt vrolijk van Eierstokkanker in stadium 3B heeft in principe een 5-jaarsoverleving kans van 30%. Dat is echt niet veel. Daarnaast kwam ik de fora alleen maar verhalen tegen van vrouwen die in de palliatieve fase zitten. Wat denk ik wel begrijpelijk is. Als je curatief behandeld bent en het gaat goed, heb je waarschijnlijk veel minder behoefte om je verhaal te delen en om er steeds mee bezig te blijven. Maar ik had zelf enorm de behoefte om die verhalen wel te lezen,om hoop te kunnen houden. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal opschrijf (de vooruitzichten zijn inmiddels een stuk beter voor mij) in de hoop anderen daar ook mee te kunnen helpen.

Op maandag weer terug naar het ziekenhuis voor een ascitespunctie om er voor te zorgen dat ik in  ieder geval niet meer zo'n last van mijn buik zou hebben en de ontlasting weer op gang kon komen. Het vocht zou op opgestuurd worden voor onderzoek. In twee dagen tijd is er 6,5 liter vocht uitgekomen!!! Geen worden dat die buik zo in de weg zat en ik er zo'n last van had. Op dinsdag zou er weer een punctie worden gedaan om een stukje van het omentum weg te halen om ook te onderzoeken. Dit alles om de diagnose te bevestigen. Echter konden ze het omentum op de echo niet meer terugvinden. Deze was verplaatst doordat al het vocht eruit was gehaald. Dus dat ging niet door.

Op dinsdag mocht ik in de middag naar huis in afwachting van een afspraak bij de gynaecoloog in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis (waar ik zelf ook werk). Zodra ik hoorde wat er aan de hand was heb ik meteen aangegeven dat ik daarheen wilde. Niet omdat het ziekenhuis waar ik was niet goed zou zijn (dat weet ik ook gewoon niet) maar omdat ik veel vertrouwen heb in het AVL