Stressreacties van het lichaam

Vanochtend ben ik bij de osteopaat geweest. En daar kwam ik er achter dat mijn lichaam extreem gespannen is. Op het moment dat ik ging liggen voelde  ik het meteen. Mijn armen, mijn benen, mijn rug , mijn buik, alles was gevoelig. Aanraking van mijn buik was onaangenaam. Nu achteraf weet ik natuurlijk al langer dat dit zo was, maar ik wil er niet aan. Het gaat toch goed? Ik ben toch al weer (deels) lekker aan het werk? 
En vorige week nadat ik ik een extra controle heb gehad bij de gynaecoloog, omdat ik zo'n last van mijn buik had, bleek er niets aan de hand te zijn?

Maar ik realiseer me dat ik, alles wat me de afgelopen 9 maanden is overkomen, nog maar moeilijk kan toelaten. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg. En bij alles wat ik voel ben ik meteen alert: nee toch, niet nu al weer......

Ik merk dat het wel een nadeel is van het feit dat er bij de 3-maandelijkse controle geen bloed wordt geprikt en/of een scan wordt gemaakt in het ziekenhuis waar ik wordt behandeld. Puur op basis van klachten en lichamelijk onderzoek wordt er verder gekeken.
Ik sta daar overigens volledig achter, omdat verhoging van de CA 125 niet altijd wil zeggen dat de kanker terug is. Het kan namelijk ook verhoogd zijn door een ontsteking. 
Voordeel is dat ik niet bij elke controle in de stress zit te wachten op de uitslagen. En als ik geen klachten heb ga ik ook ontspannen naar de afspraak.
Nadeel is dus dat mijn hele lichaam in staat van alertheid springt op het moment dat ik last van  mijn buik heb. Het vertrouwen in mijn lichaam staat op een erg laag pitje momenteel.

De lichte misselijkheid die ik twee weken geleden voelde is waarschijnlijk de trigger geweest voor de gespannenheid die nu in mijn lichaam zit. De internist waar ik op controle kwam vond het niet alarmerend, maar gaf wel aan dat als het aanhield, ik moest bellen/langskomen. Waarschijnlijk was ik er daardoor toch op gefocust en heb ik daardoor meer spanning opgebouwd.

De osteopaat heeft vanochtend wel een stuk van die spanning kunnen losmaken en over twee weken heb ik weer een afspraak.
Ondertussen moet ik gaan kijken hoe ik nog op andere manieren hier mee om kan gaan. Ik wil namelijk niet dat dit mijn leven gaat beheersen.

En ja, ik weet dat het allemaal nog erg vers is. En ja, ik weet dat het mijn valkuil is om zo snel mogelijk achter me te laten en weer door te gaan. Maar ik weet ook dat kanker mijn leven heeft veranderd en ik dit nooit meer achter me kan laten. Het is een deel van mijn leven geworden.