1 jaar geleden is mijn maatje heen gegaan.

28 September is het 1 jaar geleden dan mijn maatje is overleden aan uitgezaaide borstkanker. Ik dacht dat alles draagzamer zou worden maar niks is minder waar, tenminste in mijn geval. Ik leef van dag tot dag en moet elke dag worstelen om de dag door te komen, het gemis wordt alleen maar erger en erger, de scherpe randjes gaan er een beetje af, de ups en downs worden iets beter, maar dat gevoel van het missen van je maatje is heftig. Ik heb geprobeerd hulp te zoeken maar de hulp verleners qua rouwverwerking hebben zelf nooit iets ergs mee gemaakt, ze weten niet hoe ik mij voel. Als iemand iemand weet die aan rouw verwerking doet en zelf ook een partner heeft  verloren dan hoor ik het graag.