3 maanden na overlijden maatje
Het is nu drie maanden geleden dat mijn vrouw heen gegaan is. Dacht dat de pijn wel iets minder zou worden maar helaas. Heb wel meerdere goede momenten dan slechte maar voel mij de hele dag zo ontzettend leeg. Nergens zin in en alles moet ik doen met beste tegenzin. Na 17.00 uur ga ik van kantoor naar huiskamer en dan zit je daar wel te zappen op de tv. Zoek wat op zeggen ze dan, maar wat ?? Heb nergens zin in, moet nog zoveel opruimen maar ook daarin totaal geen zin. Het missen wordt erger en erger, de scherpe randen van de rouw verdwijnen, maar ik moet nog geen filmpjes endergelijke bekijken van mijn overleden vrouw want dan barst ik. Misschien wil ik te gauw, maar ik heb de rouwperiode erg onderschat. Doodgaan van verdriet, zo voel ik mij momenteel van binnen. Ik hoop dat erweer een betere tijd aankomst zodra de zon weer gaat schijnen, meer buiten zijn met de hond en je ziet dan ook weer veel blijere gezichten op straat want het valt mij op dat ze allemaal en echt allemaal zeer somber kijken.
4 reacties
Het zal erg leeg en stil zijn zonder haar…
De ziekteperiode zal er ongetwijfeld ook ingehakt hebben. Ik wens je heel veel sterkte. ❤️
Je wilt inderdaad te snel. Het is nog allemaal zo vers. Nu nergens zin in, dan even niet. Leg je niks op. Er is geen goed of fout. Zoek wel mensen op en deel je verdriet als het kan.
Heel veel kracht en tijd!
Liefs, Kato
Ik wens je ontiegelijk veel sterkte en hoop dat er ergens een sterretje schijnt die jou verlicht.
Ain
Beste Har,
Het is ook een beetje 'de standaard' dat je na een paar maanden wordt geacht weer 'gewoon' verder te gaan. Werken, huishouden, dingen ondernemen, je vooral ook normaal gedragen.
Zo werkt rouw echter niet!
En ja, ik denk dat jij te snel wilt. Dat je misschien denkt dat als jouw rouw sneller gaat, je je ook beter zult voelen. Je bent al zo dapper en je doet het zo goed. En je weet ook echt wel dat een deel van jou in geen enkel tempo verder wil. Je wilt het liefste de weg terug bewandelen... terug naar de tijd waarin jouw lief nog bij je was...
Het komt 'goed'. Een keer. Dat wanneer is voor iedereen anders. En gaat met vallen en opstaan. Verder en weer terug kukelen. Ik snap dat je verlangt naar een lach. Verlangt naar een goed gevoel. Maar dat kan alleen uit jóuw binnenste komen. Natuurlijk speelt het weer ook wel een rol. Na zoveel maanden zoveel regen en somber weer, wordt de grootste optimist met 'gemak' depressief. Ik heb hierbij even mezelf in gedachten... werd uiteindelijk compleet chagrijnig en dan komt gemis 'ineens' veel harder binnen. In tranen met een vingerknip...
Ik praat dan even met mij. Praat met hen die ik zo node mis. Graaf naar de mooie herinneringen in mijn hart. En ja, dan verschijnt daar tussen de tranen door toch de lach...
Wens je zeer dat je de weg naar jezelf met samen vindt!
Lieve groetjes Hebe