Herhaling

Melanoom in 2004 waarbij door klein ziekenhuis slecht en traag gehandeld werd. Door bekendheid met een groot ziekenhuis en de specialisten daar, werd hierop snel ingegrepen. Wat een geluk. Er werd me daar goed duidelijk gemaakt dat snel handelen bij melanoom belangrijk is. En door het snelle en grondige ingrijpen is er niets verder gebeurd op dit terrein. Doordat we naar Frankrijk verhuisden werden controles overgenomen door een Franse dermatoloog met melanoom ervaring. En in Frankrijk controleert men dan voor de rest van je leven. 

In 2019 zaten we in een verhuizing toen prostaatkanker geconstateerd werd. “Niet weer hè”, was de eerste gedachte. Gezien de eerdere ervaring wilde ik ook hierbij liefst zo snel mogelijk gehandeld hebben. En dit keer kwam ik direct bij een groot ziekenhuis. Maar om mij onbekende redenen kwam ik hier in de vertraging terecht. Dat wil zeggen: een assistent constateerde dat ik “op leeftijd” was en dat misschien gedacht moest worden aan palliatief handelen. “Geen sprake van” was mijn primaire reactie. “Gewoon curatief behandelen”, want ik was er door toeval vroeg bij en nog volledig zonder klachten. Boos werd ik toen het ziekenhuis allerlei onderzoeken begon in te lassen die niet volgens het eigen protocol waren. Een assistent snapte mijn vraag naar curatief handelen. Maar heeft u wel conditie? Kunt u een trap nog in een keer op lopen? Toen ik hem vroeg hoeveel keer hij bedoelde begreep hij deze reactie wel. Na bij een volgend bezoek werkelijk uit de slof geschoten te zijn en ook de dochter die mij vergezelde haar altijd vriendelijke benadering (als gespecialiseerd verpleegkundige) liet vallen. Werd er ineens toch tempo gemaakt en kwam ik na een korte voorbereidende hormoonkuur, bij de bestraling terecht. 

De serie van 28 bestralingen kon gelukkig vroeg in de ochtend worden gepland en zo reed ik na iedere bestraling naar de sportschool om aan mijn conditie te werken. Het heeft me goed door die behandeling heen gesleept. Inmiddels zijn we ook nog twee jaar hormoonkuren verder en is de marker (psa) onmeetbaar. 

Een goed vooruitzicht. Tot ik begin januari van dit jaar bij het aankleden mijn been niet meer van de grond kreeg en na enkele keren proberen plotseling in de hoek viel. Een beetje bijgekomen bleek ik aardig klem te liggen. Er was wat geweld nodig om me te kunnen draaien. Geen idee hoe ik glijdend/kruipend de trap af ben gekomen. Mijn vrouw die bij een vrolijk muziekje de kerstboom stond af te tuigen schrok van mijn aanblik en mijn onvermogen te praten maar zorgde wel dat in no time de ambulance arriveerde. Binnen twee uur na het incident lag ik in het ziekenhuis onder de scan en konden medicijnen worden toegediend. Het cva werd direct grondig aangepakt.  Nog in het IC bed kon ik met de eerste oefeningetjes in het kader van revalidatie beginnen.  Nog even moest gevecht worden geleverd om niet naar een revalidatie kliniek te gaan. De fysiotherapeut om de hoek kon m.i. de revalidatie prima begeleiden. En dat was ook zo. Bovendien was het heen encweer lopen naar de therapie al eenbtherapue op zichzelf. En in huis kon ik kleine dingen doen die daar ook aan bijdroegen. 

En weer sta ik voor een nieuw begin. 
Moraal van het verhaal blijft voor mij: handel waar nodig snel en hou zelf goed in het oog hoe het proces verloopt. Zorg dat je zelf de manager van je behandeling blijft en wees niet bang je standpunten duidelijk te maken. 
Na deze drie incidenten hebben we de draad weer opgepakt en enkele vakanties gepland. 
Vrolijk voorwaarts. 

Anton W