Onwerkelijk blijft het

Wakker weer een dag. Zo’n gevoel van onrust in mijn lichaam verdriet huilen het gemis van imro. Op dit moment zou ik echt niks liever willen om hem te zien, knuffelen aanraken tegen hem aanliggen. Zijn energie zijn rust, kracht willen voelen. Hij was zoveel sterker dan ik.

Hier zou hij het niet mee eens zijn nu.Hij vond ,het is moeilijker er naast te staan dan te ondergaan. Mijn lievie. Ik denk niet dat ik alles zo had kunnen doen als hij. Hij was zo positief sterk overal het positiefste van maken van meest slechtste nieuws gaf hij ons hoop kracht en gingen we voor alles en geen seconden twijfel in die momenten alles zou goed komen.Nu ik terug kijk zie je zoveel meer. Hoe dan waarom heeft hij zoveel moeten doorstaan. Ongelofelijk wat hij heeft mee gemaakt en zijn antwoord was altijd dat hij het er allemaal voor over had om hier te mogen blijven bij mij en Christiaan onze prachtige lieve zoon.

Soms denk ik dat hij dit zoveel beter zou kunnen hier doen dan ik. Ik weet dat hij niks liever had gehad dan bij ons te blijven mogen zijn. En hij zo hoopte dat we het leven oppakken. Dat gebeurt ook alles draait door de dagelijkse dingen waar ik soms zo klaar mee ben en mij af vraag is dit het leven nu. Het voelt allemaal zo hol leeg zonder im. Soms ook al wel betere dagen en voel ik mij sterk. Vandaag weer zo n terugval slechte dag. Deze stilte blijft ……………..

Ik denk terug aan alles wat we samen hebben gedaan alle kuren, operatie en complicaties zo n lange weg gekropen door het oog van de naald bij de laatste kuur 2 weken ziekenhuis opname ging het zo slecht. Daarna  kregen  we het beste nieuws ooit  dat de tumor van 8 cm en daarna na behandelingen nog 4,5 cm over  was en daarna verwijderd bij de operatie bij het maken van de maagbuis bleek er geen ene kankercel meer in leven te zijn. Alles was dood.

Hoe kan het dat het terug kwam blijft niet te bevatten dat een celletje is gaan zwemmen zo geen seconde rekening mee gehouden, het was toch dood alles.Zo onwerkelijk niet te bevatten.En dan de laatste scan het beeld dat 8 kleine stipjes in zijn voorhoofd hem van mij afnemen en Christiaan zijn lieve vader,nieuwe uitzaaiingen terwijl de achterkant waar hij geopereerd was aan genezen was door gamma knife bestralingen.

Hoe, blijft zo niet te bevatten dat na alles te hebben meegemaakt van 10 augustus 2018 tot 22-07-2022 door deze ziekte 8 stipjes  mijn lieve sterke man zoveel ongelijke pijn gaf waar niet meer tegen te vechten was en hij nog maar een uit weg zag.ik nu mijn prachtige lieve man mijn zielsverbinding zo erg mis, soms het gevoel heb dat ik hier nu mijn tijd uit zit als ik s avonds voor het slapen gaan de gordijnen dicht doe en er weer een dag voorbij is.

In deze hele periode waren we zo een ( ons hele leven al)en elke seconde samen dat was de enige plek waar we wilden zijn bij elkaar in onze liefde dan bestond al het andere even niet en genoten we van elk klein moment ❤️.
Dat mis ik nu zo echt alle kleine dingetjes lieverd wat zou ik nu graag jou glimlach twinkeling in je mooie blauwe ogen zien en je door de voor deur horen binnen komen thuis bij mij 😇🦋.