10 februari 2023: Goed gillend gek (welkom in de mindf#ck)

De laatste update is al even geleden, tijd die ik echt even nodig had om mijn arm te laten helen. Ik ben er nog niet maar gelukkig kom ik ondertussen wel het grootste deel van de dag pijnloos door. Ik heb ondertussen al een maandje hormoontherapie en eerlijk gezegd merk ik er weinig van. Wellicht gaat dat nog komen maar als ik op deze manier de overgang in en door ga mag ik in mijn handjes knijpen. 

De zweepslag in mijn arm had helaas nog wel wat gevolgen. Doordat ik mijn arm ruim anderhalve week niet omhoog kon doen is de wond rond de amputatie gaan verkleven. Je huid-, vet-, bind- en spierweefsel moeten allemaal weer hun weg vinden en zijn pas een jaar na de operatie weer in 'normaal' verband. Om die reden moet je na een borstamputatie ook dagelijks oefeningen doen om het weefsel beweeglijk te houden en te zorgen dat het niet verkleefd waardoor je je arm niet meer omhoog of opzij kunt doen. Na anderhalve week zonder oefeningen heb ik de gevolgen van verkleving mogen ervaren: Een enorme pijn bij mijn ribben waar het weefsel op elkaar was gaan zitten. Dat betekende pijn als je gaat zitten, gaat liggen, gaat staan, beweegt en een enorm trekkende huid als je je arm omhoog probeert te doen. Gelukkig zit de fysio er bovenop en wordt de boel door massage en oefentherapie weer steeds soepeler en pijnlozer gemaakt. 

Op dit moment kan ik mijn arm gelukkig weer omhoog doen, alleen opzij lukt nog niet. 

Voordeel: ik kan mijn eigen haar weer wassen en autorijden. 

Nadeel: ik kan geen enkele parkeergarage in. Je moet altijd op zo'n knopje drukken en laat ik die beweging nou net niet kunnen maken . Maar hopelijk kan ik met een paar weekjes weer garages in en mijn werk bezoeken!

Verder heb ik 20 februari een second opinion in het AvL. Ik ben heel benieuwd of ze een ander inzicht hebben of dat dit het is. Zo'n second opinion is ook weer een beetje een mind-fuck. Ik wilde graag een second opinion om te weten of dit het inderdaad is; een beetje hormoontherapie en afwachten maar. Maar nu komt ook het besef dat ik misschien wel een keuze voorgelegd krijg, een experimentele therapie of misschien wel chemo. Wat moet ik dan doen? Kan ik zo'n keuze wel maken? 

Eigenlijk is het hele traject van de diagnose kanker een soort mind-fuck. De emotionele rollercoaster, de doemscenario's, de nieuwe wereld waar je in binnenstapt vol lotgenoten, oefentherapieën en medische handelingen. Probeer dat allemaal maar eens bij te houden zonder soms het idee te hebben dat je goed gillend gek wordt. Wat dat betreft is de rust die ik nu wat meer heb doordat ik niet zoveel meer naar het ziekenhuis hoef wel erg fijn. Weer even rust en stilstaan bij wie IK ben: Goed gillend gek maar nog best leuk gezelschap.