3 november 2022: Borstkanker boodschappenlijst
Vandaag over een week wordt ik geopereerd. 10 november is het zo ver, en eerlijk is eerlijk, ik vind het retespannend!
Elke dag is er wel iets te ondernemen als voorbereiding op wat komen gaat; praktische zaken en info die je graag (en soms ook absoluut niet) wilt horen.
- Aangepaste bustehouders shoppen.
- Protheses knijpen om vast te voelen en te wennen.
- Ergotherapeut voor hulp bij het aantrekken van steunkousen.
(steunkousen had ik al, maar hoe krijg ik ze straks nog aan )
- Fysio om straks mijn arm nog gewoon te kunnen bewegen.
- Hoe verzorg je straks de wond.
- Vragenlijsten van de anesthesie.
- Een degelijk nachtjaponnetje kopen voor in het ziekenhuis.
- Griep en Covid vaccinaties halen.
- Rust en beweging pakken
- etc. etc.
Nu was ik vorige week zo zenuwachtig voor het behandelplan dat ik een rare beweging heb gemaakt en zo slim was om iets bij mijn ribben te kneuzen. Ik dacht dat het wel meeviel maar afgelopen zaterdag heeft René me al kermend meegesleept naar de huisartsenpost. Constatering: een zware kneuzing en met een week of 8 zou het beter moeten gaan...
Resultaat is dat ik al een week zittend moet slapen, liggen lukt gewoonweg niet. Bij het rondje om doet het ademhalen zoveel pijn dat ik vroegtijdig weer moet stoppen en alle plannen voor het opruimen in huis liggen weer even in de ijskast. Teken van boven dat rustig aan doen toch echt nog 30 tandjes minder is dan ik er onder versta
Ik ontvang ook superveel lieve kaartjes die me heel erg goed doen. Mensen die ik al tijden niet heb gesproken komen onverwacht lief uit de hoek of sturen soms net een berichtje als ik het even hard nodig heb. Wordt zeer gewaardeerd al lukt het me niet altijd om iedereen persoonlijk te bedanken.
Ook ontvang ik af en toe bloemen die prachtig zijn, helaas is mijn man er hartstikke allergisch voor dus liever niet. (Al zal mijn moeder dat jammer vinden want die mag ze meestal hebben zodat ik er op afstand ook nog van geniet )
Het lastige is dat ik me op dit moment niet echt ziek voel, alleen ben ik emotioneel wellicht iets labieler en is mijn concentratie soms ver te zoeken. Ik heb kanker maar er is lichamelijk, op de kneuzing van mijn ribben na, niets anders dan een maand geleden. Ik leef nu toe naar stap 1, de operatie. Verder dan dat probeer ik nog niet te kijken aangezien we na de operatie pas weten wat er verder nog nodig is aan behandeling.
Ik sta er nuchter in en bekijk het met de nodige humor, zelfspot en relativering. Op naar 10 november!